recensie> Het voorbije Hemelvaartsweekend palmden jongeren OPEK in. Onder professionele begeleiding lieten zij op VAARTfestival het beste van hun kunstzinnige zelf zien.
Talent drijft boven op VAART
Het voorbije weekend palmden jongeren OPEK in. Onder professionele begeleiding lieten zij op VAARTfestival het beste van hun kunstzinnige zelf zien. Wij pikten een voorstelling uit de selectie.
Na vier maanden noeste arbeid is het moment suprême aangebroken voor een tiental jongeren tussen 15 en 25 jaar. Hun wild idee is nu een uitgewerkte voorstelling of kunstwerk. In het maakproces stonden de groentjes er niet alleen voor, want Artforum en fABULEUS leverden coaches voor VAART.
Bij de acht begeleiders zijn onder andere de Leuvense stadskunstenaar Ief Spincemaille en Adriaan Van Aken, een van de artistieke leiders van muziektheatergezelschap Braakland/ZheBilding. Al is dat laatste nog maar even waar, want BZB smelt binnenkort samen met het gezelschap de Queeste.
Adriaan coacht voor de derde keer op het VAARTfestival. “Ik vind het belangrijk dat zíj het moeten maken,” zegt hij. “Als coach probeer ik vooral met de jongeren te praten om hun idee te verfijnen. Dat is vaak het moeilijkste.”
“In het begin wisten ze niet goed waarover ze iets wilden maken.”
Coach Adriaan Van Aken
Geen navelstaarderij
Ook dit jaar bleek een duidelijk idee de sleutel tot een geslaagde productie. Adriaan nam daarvoor de Mechelaars Veroline Vanderbeek, Sander Hobin en Simon Van den Bergh onder zijn hoede.
“In het begin wisten ze niet goed waarover ze iets wilden maken. “Iets over communicatie en het gebrek daaraan,” zeiden ze. Maar daar gaan alle toneelstukken over!” concludeert Adriaan. Zo werd uit een vaag thema en flarden tekst uiteindelijk een concreet verhaal gedestilleerd over de relatie tussen een meisje en haar bovenbuur.
Dat meisje heet Marie-Line en werd gespeeld door Veroline. Niet alleen qua naam, maar ook qua karakter en leefomgeving werd het personage bewust dicht bij de actrice gehouden. Hoewel het gevaar op navelstaarderij dan groot wordt, was dat voor Vogels op telefoondraden niet het geval.
Door de (afwezigheid van) communicatie tussen twee buren te belichten, legden ze namelijk ook de vinger op de wonde van onze eigen dagdagelijkse omgang met elkaar. Zwijgen we omdat we niks te vertellen hebben of omdat we niet weten hoe iets te vertellen?
Gorki
De voorstelling zelf is fragmentarisch, maar groeit toch naar een geheel. Door te werken met stiltes en geluidsfragmenten valt het tempo soms stil. De voorstelling stokt, zoals dat ook gaat als mensen praten. Er werd ook gewerkt met tekstprojecties, maar die overstegen niet altijd de rijmelarij.
Door de (afwezigheid van) communicatie tussen twee buren te belichten, legden ze namelijk ook de vinger op de wonde van onze eigen dagdagelijkse omgang met elkaar.
De knappe acteerprestatie van Veroline, die eerder deze week bekroond werd als beste vrouwelijke hoofdrol op het IFTF, en de mooie frisse teksten van Sander en Simon zorgen voor een aangename voorstelling.
Wanneer plots echter Arme Jongen van Gorki wordt gespeeld, valt de dood binnen in het stuk. De woorden die niet gezegd zijn, blijven ongezegd. Zoals dat ook in het leven het geval is.
Adriaan ziet trouwens een link tussen de overleden Vlaamse rocker en zijn pupillen. “Ze verstaan de kunst om teksten te schrijven die niet honderd procent begrepen kunnen worden. Af en toe gooien ze er een mysterieuze zin tussen, zoals ook Gorki dat prachtig deed. Heel herkenbaar en toch bevreemdend.”
