STUK opent haar seizoen verschroeiend

Iets later dan bedoeld arriveren we aan het STUK, waar we verwelkomd worden door de benen van Joris van Mortsel die uit het dak van een met groene neon-belichte rokende Audi 80 steken. Met bezwerende stem intrigeert hij het publiek dat geamuseerd staat te kijken (en daarbij vergeet dat ze op het midden van de straat staan). Hoewel de motor bij het wegrijden even hapert, rijden ze luid claxonnerend en onder enthousiast applaus richting de ring. Wij begeven ons begeleiding van StuBru-stem Rik De Bruycker riching Labozaal.

Daar is de eerste vertoning van ‘Boem Boem’, een licht- en geluidsinstallatie van de Nederlandse artiest Philip Vermeulen. Een reusachtige constructie - die deed terugdenken aan Sporza-tenniskampen en de horror van het ballenrapen - vuurde tennisballen af op grote houten platen.

Waar de opzet eerst wat onduidelijk scheen, werd het publiek naar het einde toe blij verrast met een overweldigend ritme puur en alleen geconstrueerd door het gebons van tennisballen. Door ook belichting op een ingenieuze wijze in te zetten, kon de Haagse kunstenaar in de magie van het moment doen geloven dat er honderd tennisballen tezelfdertijd door de zaal rondvlogen.

One (wo)man-shows

In de Ensemblezaal heeft het publiek zich rond één enkele man geschaard die vol passie zijn drumstokken op zijn drums doet klateren. Michul Kuun, aka NAH, slaagde erin een zaal knikkebollende Vlaamse studenten te transformeren in een mini-moshpit. Aan het einde van zijn optreden begaf de Amerikaanse drummer zich namelijk tussen zijn publiek en keek ieder van hen in de ogen, vooraleer richting/op één van zijn toeschouwers te springen. Voor sommigen een beetje eng, voor anderen hét hoogtepunt waar zij op gewacht hadden. Sfeervol was het in elk geval: een enkele man met zijn drumstokken die een donkere, rokerige zaal vol bezwete twintigers in extase brengt. Zoiets vind je niet overal in Leuven op een doorsnee donderdag.

Dat er vorige week in het cultuurdebat nog gehamerd werd op het tekort aan culturele zalen, liet STUK alleszins niet aan hun hart komen. De wenteltrap waar het publiek plaatsnam om Liesa Van der Aa’s set te beluisteren vormde het perfecte decor voor de psychedelische ervaring. Een flow waar Kendrick jaloers op zou zijn, een gerobotiseerde stem die soms iets weg heeft van Yolandi Visser en teksten die aandoen als een conversatie tussen stonede hoog-intellectuele studenten – zonder daarbij zeurderig te worden. Het zorgt voor een geheel dat ongrijpbaar lijkt, maar tegelijkertijd heel toegankelijk. Die nieuwe cd die eraan komt, dat zit snor, zouden we zeggen.

In het STUK-café werden we vergast op een optreden van het jonge Brusselse Urban-talent Esinam. Het zou ons niet verbazen mocht de vertaling daarvan ‘funky’ of ‘dansbaar’ zijn, het publiek laat zich variërend gaan, van lichte hoofdbewegingen tot nu al volledig uit de bol gaan. Dat laatste bleek een voorbode te zijn voor het vervolg van de avond, waarin onze dansbenen zich te pletter zullen zweten.

Dansen dansen dansen

Lichtelijk overprikkeld doch voldaan keerde het volk weer richting de Ensemblezaal, waar het optreden van Onmens reeds van start gegaan was. Bert Minnaert en Kasper Van Esbroeck brengen bijna bloeddorstige ‘electro-industrial’ punk en transporteren hun toeschouwers zo naar de gure, onstuimige kelder van een gekraakt gebouw op een kil industrieterrein, waar de underground muziekscene de boel heeft overgenomen.

Nadat de jongens van Onmens het met veel geheadbang en gecrowdsurf hadden afgetrapt, kon het RE-START FEEST van start gaan. De Noorweegse DJ Charlotte Bendiks voorzag het Leuvense dansgedruis van donkere, trage, psychedelische elektronische muziek die de dansvloer metamorfoseerde naar een serene plek waar je je lichaam gedachteloos zijn gang kan laten gaan.

Wanneer we eindelijk herenigd worden met ons bed, geeft de klok onverbiddelijk 4 uur aan. Het ontbijt en de yoga die op het zondagprogramma staan, zullen we wijselijk aan ons voorbij laten gaan. Het aanbod was meer een all you can eat buffet dan een driegangenmaaltijd – want dan hebben we Cinema Poussette (met het geweldige 'BlackKklansman'), Asuna (met zijn 100 keyboards) en The Eternal Return van Clément Layes (die de roep om participatie al meteen invult door de inbreng van vrijwilligers) nog niet vermeld – maar aan kwaliteit moest het programma niet inboeten.

Als het vervolg hetzelfde niveau haalt, zul je ons dit jaar geregeld terugvinden in het STUK – en we raden jullie aan hetzelfde te doen.