Studentenbladen dwars en Schamper geven boekentips

Emma Mertens
De Helaasheid Der Dingen - Dimitri Verhulst

De co-hoofdredacteur van het Antwerpse studentenblad  dwars is speciaal op de trein naar Leuven gesprongen om het te hebben over haar favoriete boek, De Helaasheid Der Dingen van Dimitri Verhulst. Emma Mertens haalt haar exemplaar boven dat ze voor amper twee euro op de kop kon tikken in de Kringloopwinkel. 

'Omdat ik de titel al kende, heb ik het meteen gekocht', vertelt ze. 'Zoals elke taal- en letterkundige heb ik een periode gekend waarin ik plots alle literaire klassiekers begon te lezen, zoals Het Verdriet van België van Hugo Claus. In tegenstelling tot dat boek, was De Helaasheid Der Dingen voor mij een verademing qua schrijfstijl. Het was het eerste boek dat me niet pretentieus aanstaarde.' (lacht) 

'De eerste keer had ik de kenmerkende humor van Verhulst nog niet helemaal door, maar tegen de vijfde leesbeurt kon ik zijn humor meer dan appreciëren.' Emma waardeert vooral de boodschap van het boek: 'Die is vrij duidelijk, in de zin dat Verhulst een aanklacht maakt tegen het klassensysteem.' 

In het deels autobiografische boek beschrijft Verhulst immers zijn jeugd in het fictieve en armzalige Reetveerdegem. Hij woonde in bij zijn grootmoeder, terwijl hij de dronken taferelen van zijn vader en drie ooms moest aanschouwen. 'Verhulst heeft me met de neus op de feiten gedrukt: men kijkt te vaak door de bril van een klassist. De Helaasheid Der Dingen heeft mij veel bewuster gemaakt hoe schadelijk dat is.'

Toch heeft het boek volgens haar geen verwijtende toon. 'Het boek zegt niet dat we ons moeten schamen omdat we allemaal klassisten zijn, maar stelt eerder in vraag waarom je de noodzaak voelt om naar mensen te kijken alsof ze allemaal tot een bepaalde categorie behoren.'

Anaïs Vanassche
Vergeten Meesters - Daniël Rovers

Voor de boekentip van het Gentse studentenblad Schamper komen we terecht bij hun Chef Cultuur. Anaïs Vanassche heeft er lang over nagedacht, maar uiteindelijk toch gekozen voor Vergeten Meesters van Daniël Rovers. 'Het is niet zo een bekend boek.' (lacht) 

'Het verhaal volgt een dag lang het leven van vijf gidsen die in het Rijksmuseum in Amsterdam werken', vertelt ze. 'Toch speelt het verhaal zich nooit af in het museum zelf, het gaat eerder over de karakters van de personages zelf. Hun levens zijn vrij gewoon, de rode draad doorheen de personages is dan ook de liefde voor kunst. Kunst in al haar vormen: ook bijvoorbeeld de kunst van het kijken naar je omgeving en de schoonheid van detail.' 

Die aandacht voor details is prominent aanwezig in het boek en juicht Anaïs toe: 'Details vind ik heel belangrijk, en dit boek heeft me daar nog meer op gewezen.' Iets waar haar leesplek ook perfect bij aansloot, ze las het boek immers in een park. Daar kon ze vanonder de kaft van haar boek dagelijkse taferelen observeren: 'Er gebeurde altijd wel iets.' 

Door het boek te lezen, kan je op een andere manier naar schilderijen kijken. 'Ik vind het zo mooi dat die twee ervaringen met elkaar worden verbonden. De ervaring van ontspannen naar een schilderij te kijken en er over na te denken, vind ik heel mooi gecapteerd in het boek.' 

Dat het boek bovendien op een atypische manier eindigt, waardeert ze. 'Het einde is redelijk open. Mensen vinden dat vaak wat vervelend, maar levens zijn ook nooit mooi afgerond. Het is ook leuk om abrupt uit de wereld van je boek weggetrokken te worden. Zo lijkt het alsof de levens van de personages op een bepaalde manier verdergaan, ook al ben je gestopt met lezen.'