Spectaculaire Alien doet origineel alle eer aan

De jongste telg uit de Alien-reeks begint in complete stilte, zoals alleen de ruimte dat kan zijn. Je hoort slechts het knisperende geluid van popcorn en het geroezemoes van de enkelingen in de zaal die de stiltevoor­schriften niet respecteren. Lang zal die stilte echter niet duren: regisseur Fede Alvarez blaast de kijker immers al snel van zijn stoel met een indrukwekkende soundtrack, oogstrelende cinematografie en indrukwekkende special effects. 

Alien: Romulus vertelt het verhaal van Rain, Andy en hun reisgenoten. Samen gaan ze op een gevaarlijke missie waarbij ze hun thuisplaneet Jackson willen verlaten en hun geluk beproeven op Yvaga, het beloofde land dat Rain alleen uit haar dromen kent. Jackson is een in het duister gehulde planeet waar de meeste inwoners net als Rain en de anderen verplicht moeten werken in de mijnen voor megacorporatie Weyland-Yutani. 

De reis naar Yvaga, die buiten de invloedssfeer van Weyland-Yutani ligt, is echter niet zonder obstakels. De reizigers zullen brandstof en apparatuur moeten ophalen in een afgedankt ruimtestation. Dat is het moment waarop het misloopt, en zoals de titel al doet vermoeden zullen Rain en haar metgezellen zich moeten verweren tegen een buitenaardse vijand. 

Ongenadig tempo

Gedurende 119 minuten weet Alien: Romulus te beklijven en neemt hij de kijker mee in een oneindige schakel van spannende, schokkende en gruwelijke scènes. Gruwelijk is één woord om het spektakel te omschrijven, wonderbaarlijk dekt de lading echter nog meer. De aliens zijn angstaanjagend, maar het zijn vooral de acteerprestaties die de show stelen.

Het verhaal wordt verteld aan een ongenadig tempo dat de kijker – net als de personages – geen minuut rust gunt. Alien: Romulus verveelt nooit en zorgt steeds weer voor nieuwe wendingen die meer diepgang en inhoud geven aan de op het eerste zicht rechtlijnige plot. 

Opkomend talent Cailee Spaeny, die hoofdrol Rain Carradine vertolkt, laat de kijker een heel spectrum aan emoties beleven. Ze speelt haar rol met een overtuiging die noodzakelijk is om het sciencefiction-universum van Alien bij de kijker te laten binnenkomen. Vooral haar chemie met tegenspeler David Johnson die de rol van 'artificiële persoon' Andy – een robot met menselijke kenmerken en eigen persoonlijkheid – voor zijn rekening neemt, draagt de prent naar nieuwe hoogtes.

Final frontier

De traditionele ingrediënten uit het science­fiction arsenaal komen op een verfrissende manier samen. Zoals in elke Alien-film worden er vraagtekens geplaatst bij de rol van grote bedrijven in onze maatschappij. Vooral de manier waarop het personage Andy wordt vormgegeven springt hierbij in het oog. Zijn interacties met Rain geven op de meest interessante manier invulling aan ethisch-technologische vraagstukken. 

Andy moet zijn voorgeschiedenis met Rain zien te verzoenen met een nieuwe realiteit waarin hij niet altijd meer kan handelen zoals voorheen het geval was. Dat geeft een extra dimensie aan de film en roept zo vragen op over de omgang van mensen met robots en technologie. Het toont hoe robots ten dienste kunnen staan van de mens, maar dat ook fout kan uitdraaien als de opdrachten veranderen.

De film zindert op weg naar huis nog na en doet je sterk afvragen of je werkelijk ooit graag eens zelf naar de ruimte zou willen. Die final frontier blijft tot de verbeelding spreken als het toppunt van avonturiers­drang. Voeg dat samen met overlevingsdrang en je krijgt het het recept voor een film die bijblijft. 

Er valt weinig slecht op te merken aan de block­buster van Fede Alvarez. Van begin tot eind word je overladen met gruwelijke, maar uitstekend uitgewerkte scènes, overtuigende personages vertolkt door een meer dan talentvolle cast, realistische special effects en indringende sound effects. Als je tegen wit, geel en rood bloed kan en je 119 minuten op het puntje van je stoel wil blijven zitten, is Alien: Romulus een absolute aanrader.