Soundcheck: Soldier's Heart | Soulwax

Night by Night (Soldier's Heart): grotemensenplaat met kinderziektes

De tijd dat winnaars van talentenjachten op een drafje een tiental B-kantjes op een plaat moesten jassen om in the picture te blijven, is definitief voorbij. Dat bewijzen de Belgische spacepoppers van Soldier’s Heart. Drie jaar hebben ze planeet Aarde op hun debuut laten wachten, maar in die tijd hielden ze het ijzer moeiteloos heet met een titelloze ep en een paar catchy singles à la African Fire.

Dat nummer is meteen ook het hoogtepunt van die langverwachte grotemensenplaat, Night by Night. Let It All End is de bezwerende opener, met glansrollen voor frontvrouw Sylvie Kreusch en een gitaartje dat graag een sitar wil zijn. Helaas is dat te weinig om ons helemaal mee te krijgen. We horen een aardige, rijk geproduceerde popsong, maar niks dat ons van onze sokkel blaast.

Dan is New Housie, dat al eerder Afrekeningsucces oogstte, een sterker nummer. Een geutje Afrikaanse vibes, een fraaie zanglijn en een hoekige groove houden ons zonder moeite in bedwang.

Wie de sound van Soldier's Heart beknopt wil beschrijven, is eraan voor de moeite. "Popmuziek met elektronische neveneffecten" komt in de buurt, maar is een veel te kleine vlag om Kreusch en de haren te dekken. Meer zelfs, Kreusch' stem is het enige verbindende element tussen de overvloed aan maffe bliepjes en productionele details.
Hoewel de groep duidelijk heeft nagedacht over de productie van Night by Night, vormen de nummers te weinig een geheel. Eén tip: ga deze band live bekijken. Op het podium verandert Soldier's Heart in een heerlijk maf performancegezelschap en hun frontvrouw in een mystieke godin, opgetrokken uit pruiken en bizarre kostuums.
Met de bassen in de buik en de bezwerende vibe van een Pukkelpoptent naar keuze is Night by Night een dijk van een plaat. Wanneer enkel onze buizen van Eustachius worden geprikkeld, blijft weliswaar een innovatieve groep over, maar ook een die, zelfs na drie jaar, nog een paar middelmatige songs moet dulden.

Belgica (Original Soundtrack by Soulwax): een heerlijke hel voor recensenten

Regisseur Felix Van Groeningen heeft iets met soundtracks. Of hij nu Jef Neve inschakelt (De helaasheid der dingen, Dagen zonder lief) of een bluegrasscombo (The Broken Circle Breakdown), het plaatje klopt altijd met het muziekje.

En nu is er dus Belgica, met een soundtrack van Soulwax. Stephen en Dewaele zijn echter te grote muzikale genieën om zomaar een nieuwe Soulwaxplaat bij elkaar te spelen. De oplossing? Vijftien nieuwe gelegenheidsbands, volgestouwd met schoon muzikaal volk, die de nummers van de broers Dewaele vertolken.

Het begint al verwachtingsvol met The Best Thing, dat lijkt op te bouwen naar een climax maar blijft steken, daar waar het mooi, duister en filmisch is. Vervolgens spelen The Shitz, met leden van The Hong Kong Dong, ten dans in stonersingle How Long.

De Dewaeles grijpen je bij de kraag en serveren het soort schijfjes waarbij de beelden je los op het netvlies vallen. En het spectrum is breed: een discotheek uit de jaren '80 (Caoutchouc), het betere jeugdhuis (Nothing) en een gezellig aftandse zetel waar de geur van speciaal gras in hangt (Hot December).

Genregewijs is deze plaat dan ook waanzin. Er is Kenji Minogue als de geschifte Italiaanse discogroep Erasmus, maar ook Roland met een doorleefd staaltje swamp blues. Geen voer dus voor de analyserende rodedraadfetisjisten die recensenten vaak zijn.

Dat neemt niet weg dat muziekliefhebbers mét zin voor avontuur deze plaat zullen waarderen. Net zoals de film Belgica is de soundtrack geen hapklare brok, maar voor de fucking Dewaele brothers kauwen we graag wat langer.