recensie> Over pubersnorretjes, wasverzachter en foute saxofoons
Soundcheck: Eliza And The Bears | Poldoore
Het is bijna overweldigend, die gigantische berg platen die maandelijks op de wereld worden afgestuurd. In Soundcheck proberen we voor u het kaf van het muzikale koren te scheiden.
Eliza And The Bear: afkooksel van wat ooit verfrissend was
Jekan je het kwintet dat Eliza And The Bear is zo voorstellen: lievejongens, debardeurs netjes gestreken en haren gekamd. Maar geef toe: dat iszelden iets wat je zoekt in muziek. Rockmuzikanten hoeven niet altijd beren metgigantische baarden te zijn, maar bij Eliza And The Bear is zelfs nog geen pubersnorretje te ontdekken.Wat de band op zijn debuut te bieden heeft, sluit spijtig genoeg naadloos aanbij het ietwat clichématige beeld dat we hierboven schetsten.
De groep trekt voortdurend de grote trukendoos der hitparades open. Dat betekent: stadionriffjes, handklapmomenten, de occasionele"aaah" en uitbundige blazers. WhereHave You Been, Lion's Heart, Upon The North,… de ene song is nog voorspelbaarder dan deandere, tot de plaat gewoon een karikatuur van zichzelf wordt.
De groep trekt de grote trukendoos der hitparades open
Elk nummer is een kopie van het vorige en zo sleept de plaatzich veertig ellenlange minuten voort. Met Oxygenis het dan toch nog heel even de oren spitsen. Bijna had de band hier eenvolwassen song neergepend. Dat de gitaarpartij een rechtstreeks kopie van Foalsis, helpt om even de illusie op te houden.
Dit is wat er gebeurt als je over een genre dat ooit fris was - de folkrock van bijvoorbeeld Fleet Foxes - kilo's wasverzachter gooit en zo bij een flauw afkookseluitkomt. Wie dacht dat Mumford & Sons dat geluid al genoeg gemolesteerdhad: Eliza And The Bear springen nog over die lat. Wij hebben naar eengoede song gezocht, maar hebben hem niet gevonden.
The Day After (Poldoore): richtingloze trip van foute klanken
Ook The Day After van Poldoore maakt helaas weinig indruk. Op de plaat gooit de Leuvenaar veel verschillende invloeden bij elkaar, maar komt zo vooral uit bij een richtingloze plaat die uit elk genre enkel de ongevaarlijke of voorbijgestreefde elementen plukt.
Songs zoals Hard to Forget of Reason Why zijn weinig spannend en vrij vergeetbaar. Er is daarbij ook een vervelende saxofoon die constant opduikt en die het gladste van de jaren '80 in herinnering brengt, vooral in Midnight In Saigon. Corn Syrup bezwijkt dan weer onder een te grote hoeveelheid cocktailjazz en No Face bevat pseudo-spannende gitaarlijntjes die met Darkside willen meespelen, maar daarvoor toch te weinig eieren hebben gegeten.
Poldoore is helaas nog niet onmisbaar
This Road is danweer rechttoe rechtaan reggae. Hoewel het resultaat zeker niet slecht is, ontgaatons de relevantie binnen het grotere geheel een beetje. Voor zover je van eengeheel kan spreken. In een tijd waarin zeker ook in België zoveel spannendeelektronica-artiesten te vinden zijn, is Poldoore (helaas) nog niet onmisbaar.
A Higher Intelligence, dat ons wél doetwegdromen naar de zomermaanden, toont echter dat Poldoore wel degelijk wat inzijn mars heeft. Zolang hij zich maar concentreert en de al te foute geluidjesthuis laat. Als hij zich focust en volgende keer geen plaat aflevertdie te veel kanten opspringt, kan hier misschien nog ietsmoois uit voortvloeien.
