recensie> Een pareltje met piano en arbeidsvitaminen
Soundcheck (3): Marble Sounds | Pablo Nouvelle
Het is bijna overweldigend, die gigantische berg platen die maandelijks op de wereld wordt afgestuurd. In “Soundcheck” proberen we voor u het muzikale kaf van het muzikale koren te scheiden.
Tautou (Marble Sounds): een pareltje met piano
De woorden ‘Changes on the horizon’ en enkele statig echoënde akkoorden. Meer heeft Marble Sounds niet nodig om vanaf de eerste noot een heel nieuwe koers aan te kondigen. Schijnbaar, want een grote ommekeer is die nieuwe plaat van Pieter Van Dessel en de zijnen niet.
Daarmee is Tautou nog geen doorslagje van zijn voorganger Dear Me, Look Up, de vorige plaat van Marble Sounds met pensioennummer Leave a Light On. Meer dan zijn voorganger drijft dit album op de piano, nu eens een stuwende factor, dan weer een bron van uitgesponnen melodieën. In dat laatste geval springen strijkers en hier en daar een blazer graag bij, zoals in Set the Rules of het prachtige K.V., qua sound de Vlaamse evenknie van Fake Empire van The National.
“Roque", een instrumental zonder meerwaarde, is het eerste dipje
K.V., een song over de eerste vrouwelijke marathonloper, is ook qua tekst een pareltje. Van Dessel houdt zich ver weg van het grote gebaar of clichés. In je hoofd kruipen doet hij met fraaie vondsten als “It’s just a phase /is just a phrase /used back in my old days” in The First Try.
De plaat is al ver over de helft als met Roque, een instrumental zonder meerwaarde, een eerste dipje volgt. Gelukkig pikt Marble Sounds met These Paintings Never Dry en de prachtige vocals van Renée Sys, de draad weer op. Ten Seconds Count Down laat zich bijna vangen aan de val van de melodramatische violen, maar afsluiter(How it’s Going to) End is een prachtsong. Van Dessel fluistert bijna, laat ruimte aan, jawel, de piano.
Marble Sounds combineert in Tautoumelancholische indie met tekstuele diepgang. Het resultaat beroert op subtiele wijze. Ook in 2016 laten we het licht graag branden voor deze band.
All I Need (Pablo Nouvelle): arbeidsvitaminen
Voor de Zwitserse producer Pablo Nouvelle is ons land voorlopig onontgonnen terrein. Raar, want zijn nakende tournee brengt hem wél langs de kleine zaal van het Amsterdamse Paradiso en Badaboum in Parijs. De Belgen zullen het moeten doen met All I Need, Nouvelles derde en nieuwste worp.
Het interessantste aan de sound van Pablo Nouvelle zijn de akoestische interventies
De plaat zet meteen hoog in met de single I Will. Bij momenten is het catchy, daar niet van, maar de eindeloze herhaling van de titelwoorden is niet genoeg om het nummer aan de ribben te doen plakken. Nouvelle heeft dan ook nog de pech om met zijn ijle stem, synthesizertapijtjes en elektronische beats in dezelfde vijver te zwemmen als James Blake en The XX, om maar twee topacts te noemen. In We ain’t dead yet komt die laatste act zelfs opvallend om het hoekje kijken, zij het wel in een versie zonder weerhaakjes.
Bizar genoeg is het interessantste aan de sound van Pablo Nouvelle de akoestische interventies. De Chopinachtige pianoakkoorden in Hold On, bijvoorbeeld, of het gitaargetokkel in Ice. Helaas kruipt daar soms de klad in, zodat de repetitieve patronen in Averonduit vervelen.
Toch staan er nog een paar sterke tracks op All I Need. De twee interludes zijn integere rustpunten, Paintis knap gezongen pop met een randje en Coastlineklinkt op een bevreemdende manier zwoel. Helaas is het allemaal te vrijblijvend en mist de muziek van Nouvelle eigenheid. All I Need is een aardige studeersoundtrack en een paar nummers verdienen hun plekje in de clubscene, maar in de eindafrekening komt de plaat te kort.
