recensie> Concertrecensie SONS
SONS zetten het Depot in vuur en vlam
Na Breaking Barriers was het maandag opnieuw tijd voor harde gitaren. De jongens van SONS gaven het beste van zichzelf, en onze recensent zag dat het goed was.
Van jarenlang samen skaten tot bekroonde winnaars van De Nieuwe Lichting 2018, die de jonge Antwerpenaren in de spotlights bracht. Het verhaal van SONS gaat crescendo. Toen de groep schoolvrienden elk hun eigen studentenleven ingingen werd hun liefde voor muziek de lijm die hen samenhield. Wree colle, dat jaar in 2016.
De vooraf zo goed als onbekende band kwam door hun eigenzinnige, karakteristieke strakke sound in het vizier bij Studio Brussel. Hun song Ricochet viel door de tomeloze energie enorm op tussen de zachtere urban nummers die de genoemde lichting voortbracht en kon vele luisteraars bekoren. Vergis U niet, hun ogenschijnlijke 1,2,3,4-pretpunk bevat veel kwaliteit.
Laaiend vuur
De powerrifs van zanger Robin De Borghgraef worden doorspekt met dissonant gefriemel van gitarist Arno Deruyte, alsof hij bij Tom Morello in de leer ging. Thomas Pultyn, die voor één enkele jamsessie naar de repetities werd gelokt is onmisbaar op drums. Hij dendert als een stoomtrein met als een gek pompende machinist Jens Deruyte op bass. Het vuur blijft laaien, het smeult niet. SONS gaan rechttoe, rechtaan, zonder omwegen, als op rails.
Afgelopen maandag mochten SONS de foyer van Het Depot bekleden. Ze toverden de uitverkochte foyer om tot hun repetitiegarage, en al even gretig als de molenwieken die de gitaristen aan hun instrumenten verkochten boog de massa van de eerste riff af aan ritmisch de knieën en konden we ons niet stilhouden op hun up-tempo songs.
De SONS moesten blijkbaar vroeg naar huis: ze lieten geen pauzes en raasden door hun 12-delige set. Strak, gebald, met amper tijd om te bekomen tussen de songs. Met hier en daar wat ‘mercikes’ en een liefdesbetoging voor de Leuvense Stella was het meeste gezegd.
Radiogeweld Tube Spit en de Black Keys-cover Lonely Boy waren voorbij voor we het beseften en toen kwam nog doorbraak Ricochet. Met veel branie en zweet winnen ze het publiek tot aan de achterste rij.
Hijgen, zweten, spugen, SONS is werken, maar het publiek weet dit te smaken. Hier wordt muziek gemaakt, dit is geen put your hands in the air-shit, na het elfde nummer stuiven ze van het podium. De publiekshanden gaan samen in een encore: 'Wij willen meer!' het publiek heeft nog honger, dus trakteert SONS nog op een laatste dessertje.
De jongelui zijn op dreef en klaar voor meer, klaar voor hun eerste worp, op het grote podium in Rock Herk, in de kleine Spaanse kraag tent op Breda Barst, op het pop-up van het Depot, we zien ze keer op keer strakker, harder, en sterker worden. Aan de merchandising-stand belooft men ons een cd in het volgende jaar. We kijken ernaar uit.
