Slow reading project in Leuven

Afspreken in een gezellig café met mensen die je niet kent om dan een uur lang in absolute stilte te lezen. Dat is waar the Slow reading project voor staat. “Het idee is overgewaaid uit Nieuw-Zeeland,” vertelt initiatiefnemer Lieselotte De Snijder, die het project in januari al in Hasselt lanceerde.

“Na mijn verhuis van Hasselt naar Leuven, wilde ik het hier verderzetten. Ik wilde niet speciaal terug naar Hasselt om te lezen,” lacht ze.

“Tijdens de vakantie kan ik altijd veel lezen, maar anders is mijn tijd gevuld door dagelijkse to do's of word ik afgeleid door mijn smartphone en andere schermen. Het kan wel deugd doen om rust in te bouwen en echt te genieten van de woorden,” vertelt ze over het waarom van het project.

BEETJE AWKWARD

Nog niet helemaal beslist of ik wel een uur tijd heb om mee te doen, zet ik mij aan een tafeltje aan de zijkant. Ik zou nog wat mailtjes kunnen sturen en Barbóék is best een gezellig café. Ergens in de verte slaat een klokkentoren acht uur. De uitbundige klassieke muziek wordt uitgezet en plots is alles stil.

Aan de tafeltjes rond mij wordt hard gelezen. Misschien is het toch wat ongepast om nu opzichtig mijn computer open te klappen of zomaar weg te gaan. Noodgedwongen sla ik aan het lezen.

Na een tijdje vraag ik me af of de avond echt maar een uur duurde, en geen twee of drie uur? Ik verlies mijn tijdsbesef en mezelf af en toe in het boek, ondanks de voorbijflitsende flarden van to-do-lists.

Barboek heeft een aangenaam interieur en plaats genoeg, en is zo de ideale locatie voor het event. Ook de opkomst van de lezers zat precies goed. Iedereen bleef voldoende uit elkaars comfort zone. Een klein minpuntje was de al te luide stilte: het is niet zo aangenaam bewegen op het gênant krakende leer van de stoel.

IN DE AGENDA

Mieke, het meisje aan het tafeltje voor mij, vond het een bijzondere ervaring: “Een uur lijkt plots lang en heel kort. Het is raar om met drie achter elkaar te lezen, maar ik zou het vreemder vinden als iemand naast me zit. Ik zou het niet leuk vinden als ik merk dat die sneller leest.”

Dries en Sylvia zitten aan een klein tafeltje verderop. “Ik had schrik om lawaai te maken,” lacht Dries. Ook Sylvia voelde zich in het begin niet helemaal op haar gemak: “Ik ben gestopt met onderstrepen. Ik dacht dat het geluid van mijn pen zou irriteren.”

Toch was de stilte een welkom geschenk. “Het was even wennen, maar na tien minuten zat ik helemaal in mijn boek,” vertelt Dries. “De stilte was magisch, het had iets gewijds,” is Sylvia onder de indruk. “Iemand ging naar het toilet. Ik zou wachten tot na het uur.”

Dries en Sylvia hebben elkaar, ondanks het kleine tafeltje, nog nooit ontmoet. Op de vraag of ze nog wat over hun boek zullen praten, lachen ze elkaar wat ongemakkelijk toe: “Ik denk van niet,” klinkt het bij beiden. “Ik ben hier niet voor het sociale aspect,” zegt Dries. Al heeft hij wel iets aan de sociale druk: “Ik zet het nu in mijn agenda. Dit uur was bestemd om in te lezen.”