Sfeerverslag: Sofar Sounds Leuven #4

In vervlogen tijden leerden we Moses Sumney kennen via de beklijvende live-versie van Plastic en ook City of the Sun’s cover van Intro (The xx) werden regelmatig door - wijlen - YouRepeat gehaald. Eén ding hadden deze artiesten gemeenschappelijk: het Sofar-logo in de rechteronderhoek. Maar wat is 'een Sofar' en wie-wat-waar-hoe organiseert ze in Leuven?

Het concept is simpel: muziekliefhebbers aller landen verenigen zich op de website van Sofar en wachten vol spanning op de release van een gig in hun stad, of een stad waar ze op dat moment verblijven. Ook via Facebook valt alles goed te vinden. Met een simpele klik kan je rsvp’en en dan is het angstvallig op dat verlossende mailtje wachten: 'je mag komen!' Of er een duister algoritme achter het selectieproces schuilgaat of gewoon pure willekeur, daar zijn we nog niet helemaal uit, maar samen met onze plus one maken we ons al op voor een intiem avondje muzikaal vertier.

Een dag voor het daadwerkelijke optreden krijgen we nog een mailtje in de virtuele brievenbus met onze tot dan toe geheime bestemming: BARBÓÉK, onder velen in het Leuvense bekend als de opvolger van De Dry Coppen (met dezelfde succesformule boeken-koffie). We zakken af naar de Schrijnmakersstraat en hoewel alle boeken nog op hun plaats liggen, is de ruimte nu omgetoverd tot een uiterst gezellig concertzaaltje. De bar draait overuren en koffie wordt duchtig vervangen door alcohol.

Na wat technische problemen die we als charmant afdoen, leidt Gabriella van het Sofar-team ons door de avond. Een korte introductie geeft ook duiding bij wat dat hier nu eigenlijk allemaal is. Sofar (Songs From A Room) werd tien jaar geleden opgestart door een groep vrienden die vanuit hun living de muziekbeleving wilden veranderen door artiesten centraal te stellen, een twintigtal man per keer.

Tien jaar later is Sofar een wereldwijd begrip met shows in meer dan 400 steden en een stevige credibiliteit als het gaat om het promoten van jong talent, zeker in steden als New York en Londen (zie: YEBBA - My Mind op YouTube). In Leuven was het de missie van Gabriella om de traditie van Sofar die ze op eerdere plaatsen leerde kennen verder te zetten. Na het zoeken van gemotiveerde vrijwilligers doet het team dat met verve.

De essentie ligt in de respectvolle omgeving die door crew en publiek gecreëerd wordt voor de muziek. De drie artiesten krijgen evenveel tijd en ruimte om volledig hun ding te doen zonder irritant gefluister, flitsende smartphones of gedrum op de eerste rij. Niettemin wijst Gabriella bij elk praatje dat ze doet op het belang van een springplank zijn voor de aanwezige muzikanten; ook Sofar ontsnapt niet aan de impact van sociale media. We worden aangemoedigd alle kanalen te ontdekken/volgen/delen, en ook de aanwezige fotografen en videographers verzekeren voor de artiesten hopelijk een lichte piek in de verkoopcijfers of likes.

De artiesten die ditmaal onze volledige aandacht genoten waren Emily Magpie, Carl Durant en Tanaë. Met deze selectie zorgde het Sofar-team voor de muzikale representatie van respectievelijk Bristol, Leuven en Luik. Magpie charmeerde met haar elektrisch versterkte ukelele, die ze met haar loopstation en stem deed samensmelten tot een interessant geheel. Ze kwam over als een frisse zeebries. Het betere snaarwerk deed lichtjes denken aan John Butler Trio’s Ocean - de surfvibe was niet veraf. Haar diepe bassen zorgden voor punch en een extra sterk begin.

Durant volgde en moest balanceren tussen het jong geweld dat hem voor- en naging. Met zijn gitaar en ietwat rokerige, van de befaamde grain voorziene stem toonde hij zich een klassieke singer-songwriter: weinig vernieuwend, maar zeker niet slecht. No Matter What was een aandoenlijke ode aan zijn vrouw en paste perfect binnen de warme sfeer waarin de locatie baadde. Zonder te veel poespas werd het een degelijke set die wel op een uitnodiging leek om samen een sigaret op te steken in de motregen.

Tanaë imponeerde het meest met haar soulvolle stem. Van haar muziek ging ook de meeste maturiteit uit. Voorzien van een gitarist maar vooral een dijk van een stem deed ze de andere artiesten voor een halfuurtje even vergeten. Misschien toch dat laatste album maar nabestellen.

Volgende Sofar misschien in onze living. Of de uwe. Zet de Omers al maar koud.