Sels op Spotify

Sels doet niet enkel een gooi naar een tweede termijn als rector, maar ook naar iets waar Dave in Blind Getrouwd tijdens zes weken huwelijk niet in slaagde: communiceren via muziek. De huidige rector is niet onervaren in het vak: in 2019 stelde hij op vraag van LOKO al vijf blokplaylists samen om studenten te ondersteunen.

Deze keer is het niet voor de sfeer en gezelligheid, maar staat de playlist in het teken van zijn verkiezingsthema 'Doen dromen'. Met twintig tracks probeert Sels muzikale harten te veroveren, of toch te overtuigen van zijn visie.

Een zwijgzame omnivoor

De muzieksmaak van Sels gaat breed – niet toevallig noemt hij zichzelf een muzikale omnivoor. De playlist volgt dat spectrum en gaat van klassiek over volksdans tot post-rock. Dat die liefde voor muziek niet enkel breed is, maar ook diep gaat, onthulde Sels in 2018 al. Toen bleek dat hij in 2017 68.000 minuten naar Spotify had geluisterd – dat komt neer op zo'n 47 etmalen aan muziek.

Op enkele nummers na blijft de muziek veelal woordeloos. 'Ideale werkmuziek. Als er tekst is, probeer je die te begrijpen en dat leidt af.' Sels vertelde eerder al dat zijn Spotify 'non-stop speelt, behalve tijdens vergaderingen en interviews'. De afspeellijst laat zich dan ook gemakkelijk interpreteren als werkmuziek die steeds euforischer – of strijdlustiger – wordt.

Een omwenteling

De lijst begint dromerig met een bekend stuk uit de Gnossiennes van de Franse componist Erik Satie. Met de overgang naar Death of Åse (Grieg) maakt Sels de belofte van een 'crescendo' uit de titel meteen waar. In het derde nummer, Kojo no tsuki, horen we voor het eerst een stem. Die stem klinkt verfrissend – een nieuwe trap in de crescendo – maar al snel wordt het wel heel melancholisch voor een verkiezingsprogramma.

Met Roemeense volksdansen van Bartók wordt die bedachtzame en nostalgische lijn voortgezet. Luc Sels vertelt zelf over de playlist dat hij geen metafoor is voor de universiteit. 'Ik heb er absoluut niet bij stilgestaan dat het niet overeenkomt met de staat van een universiteit die groeit en bloeit.' Het bruisende Leuven klinkt er niet in door. Maar wat zit er dan wel achter?

In elk geval een crescendo. Het negende nummer van de lijst, Dayvan Cowboy van Boards of Canada, zet een schakelmoment in waar klassiek plaats ruimt voor de eerste elektrische gitaren. De lijst vindt een totaal nieuw ritme, behoudt de woordeloosheid maar transformeert hem in een elektronische vorm. Zo lijkt die 'werkmuziek' steeds prikkelender te worden.

Het zeven minuten durende The Sprawl van Sonic Youth heeft de eer de lijst af te sluiten. Naar eigen zeggen is dat geen vrije keuze, 'ik moet altijd afsluiten met Sonic Youth'. En zo licht die lijst misschien toch een tipje van de sluier op van de mens achter de rector.

Een verovering

De doordachte volgorde is wellicht het sterkste punt van de lijst. Al kan een shufflemodus wellicht ook geen kwaad. Sels vindt zelf dat er 'een ongerijmdheid moet zitten in muziek, iets asynchroon wat op het eerste gehoor niet helemaal melodieus klinkt'. Geen reden waarom die ongerijmdheid ook de playlist niet in mag kruipen.

'Ik vind dat je een nummer moet veroveren', legde Sels zijn liefde voor muzikaal wroeten uit. En daar ligt misschien wel de duidelijkste link met de rectorverkiezingen, want voor die tweede termijn wordt veel in de strijd geworpen.