Sarah Morris in Museum M

Sarah Morris’ oeuvre bestaat overwegend uit films en schilderijen. In Strange Magic, haar jongste film in M, danst de camera van wiegende grassprietjes naar prostituees in berenpak, van flesjes Dior naar de workflow van een architectenbureau. Beelden van de Eiffeltoren en de Seine nemen elke twijfel weg dat deze film over Parijs gaat.

De titel alludeert op de alchemistische versmelting van stedelijke processen en vertaalt zich in een indrukwekkend visueel spel van close-ups en onscherpe shots. Door de ritmische soundtrack baden alle scènes bovendien in een soort hypnotiserende onverstoorbaarheid.

Spektakel

Een abstractie van het alledaagse is evenzeer aan het werk in Rio. Onbeduidende taferelen, zoals een kat die zich in de drukte van mensenbenen begeeft, lijken te vervlakken tot de nervositeit die Rio de Janeiro eigen is.

In Beijing domineert dan weer de magie van het spektakel van de Olympische Spelen van 2008. Morris registreert de geoliede machine van trainende atleten en het poetspersoneel dat de laatste stofjes handmatig uit het tapijt plukt. De film wordt tegelijk ook een portret van de veranderende Chinese cultuur.

Terwijl de kunstenares opnames maakt, drogen haar schilderijen laag voor laag. Ook hier geldt de massacultuur van de stad als haar voornaamste inspiratiebron. De onpersoonlijke stijl van erg precieze kleurvlakken in hoogglanzende lakverf verraadt de invloed van het minimalisme.

Vooral de muurschildering MAQTA [Abu Dhabi], die Morris speciaal voor de bovenste zaal ontwierp, is indrukwekkend. Door de vensters in de ruimte genereert het werk bovendien een dialoog met de omgeving van het museum.

Fictie

De naadloze perfectie van Morris’ werk staat evenwel niet ten dienste van een eenduidige bejubeling van het fenomeen stad. Tussen de soundtrack en de beelden in haar films heerst een ongemakkelijk hiaat: ondanks hun vertrouwdheid zijn de steden fictieve werelden, vatbaar voor tal van interpretaties.

Morris’ oeuvre is dan ook vooral een onderzoek naar de stad als machtsmechanisme. Dat zo’n systeem ook kan falen, toont ze in de film 1972 door de ogen van Dr. Georg Sieber. Zijn focus op crowd control schoot onvermijdelijk tekort bij de terroristische aanslagen tijdens de Olympische Spelen in München.

Die kritische noot in combinatie met de essayistische stijl en energetische flux maakt Morris’ werk boeiend en tijdloos.