Robinson Crusoe in de ruimte

Stel je voor: je hebt een baby en bent daarmee gestrand op een onbewoond eiland, met honderden mijlen rond je geen enkel sein van leven. Alleen is dat onbewoond eiland een ruimteschip en zijn die mijlen lichtjaren. Dat is de premisse van High Life, genomineerde voor de Grand Prix van het afgelopen Film Fest Gent en de nieuwste met Robert Pattinson.

Beginnen doe ik met een waarschuwing die mij als recensent niet meteen goed uitkomt, maar die de cinefiel wel zal appreciëren: als je ten volle van deze film wil genieten, dan schuw je best recensies. Dit is zo’n film waarvan de aantrekkelijkheid en het mysterie worden bekrachtigd wanneer je er als kijker zonder enige voorkennis in duikt. Een film die speelt met vraagstellingen en enigmatische shots om zo de spanning op te bouwen.

Babyvagijntjes

Voor zij die hier ondertussen toch nog zijn, doe ik gerust verder. Tussen het zwerven in de ruimte door leren we het verhaal achter de stranding kennen. In een verre toekomst krijgen kruimeldieven en ander crimineel grut het aanbod om, in plaats van hun straf uit te zitten, een ruimtemissie te volgen. Het echte doel van de missie is een zwart gat exploreren, maar de bemanning wordt meer geconfronteerd met een een zijdoel: de vraag of een kind geboren kan worden in de ruimte.

Dit is een film die vooral seksualiteit in de kijker wil zetten, maar daarin niet altijd even succesvol is. De een is verslaafd aan de sex-box, een masturbatiekamer zoals je die alleen in sci-fi zou zien, de ander onthoudt zich. We zien verkrachtingen, lekkende moederborsten en het vagijntje van een baby. De film wil iets duidelijk maken over seksualiteit, maar wat weten we niet precies. We vragen ons af of Denis het zelf weet.

Tijd is relatief

Qua vertelstijl moeten we vaak denken aan de moeder aller ruimte-epossen 2001: A Space Odyssey. Lange shots, trage vooruitgang van het verhaal, mysterie alom en een einde dat meer vragen dan antwoorden oproept. High Life probeert veel, maar slaagt niet altijd overal even goed in. Te vaak voelt het als een goedkoop aftreksel van Kubricks meesterwerk.

Chronologische verhaalvertelling is ook niet aan deze film besteed. Het is niet altijd duidelijk of een shot een flashback, flashforward of flash-ergens-tussenin is. Tijdsprongen merken we pas achteraf op en dialogen beginnen pas steek te houden eenmaal je doorhebt waar en wanneer het verhaal zich bevindt. Een treffende techniek die de spanning en het mysterie enkel versterkt.

Het grootste pijnpunt is dan weer het zwak oog voor detail. In een futuristische setting verwachten we toch wel meer dan een lasertoetsenbord of een draadloze muis van Razer. Ook het zwaktebod van een constante acceleratie om zwaartekracht na te bootsen, strookt later niet meer met het idee dat ze constant aan 99% van de lichtsnelheid reizen. Het lijken kleinigheden, maar zoals we allemaal weten maken vele kleintjes samen uiteindelijk een grote. En dat voel je.

Al bij al is het een geslaagde sci-fi die niet verveelt, ondanks zijn trage verhaal. Een goede regie, sterke Pattinson en opmerkelijk sterke (onbekende) cast, daar kan een film wel mee leven. Enkel jammer dat het te vaak doet denken aan een tweederangs Kubrick en dat het niet altijd slaagt in zijn vele probeersels. Maar we hebben liever dat een regisseur probeert en niet slaagt, dan dat hij/zij niets probeert.