recensie> Weemoedig wegdromen in Het Depot
Recensie Tout Va Bien
Maandagavond bevonden we ons niet op de aardbol. Het Depot tolde als een satelliet rond in de ruimte op de melancholische melodieën van Tout Va Bien, het muzikaal project van Jan-Wouter Van Gestel.
Een piano en een stem. Zo begon deMechelse artiest een kleine drie jaargeleden aan zijn carrière en zo be-gint hij ook aan zijn optreden in HetDepot. Tijdens het voorprogrammais het nog aangenaam dagdromen maar eenmaal Tout Va Bien het podium bestijgt, neemt hij ons mee de nacht in.
op het einde van een surreëel concert, is het tijd voor realiteit
Mystieke muziek die weemoed, hoop en rusteloosheid beschrijft. Als je de teksten moet geloven, gaat niet altijd alles goed met Tout Va Bien.
Al snel verlaat hij zijn piano en brengt een sterke versie van titelsong Kepler Star. Hij toont zich baas over zijn podium. De verlegen winnaar van de eerste editie van De Nieuwe Lichting, de talentenjacht van Studio Brussel, heeft zich ontpopt tot een ware performer.
Het tempo tijdens de eerste helft van het concert ligt hoog. In blauwe, roze en paarse tinten gidst Van Gestel ons door alle facetten van zijn debuutplaat Kepler Star, een gevarieerd maar coherent werk.
Oklahoma Skies zorgt voor een eerste climax. Van de onzekere reactie van de Leuvense liefhebbers aan het begin van de set is nog weinig te merken. Het publiek staat erbij, kijkt ernaar en geniet.
GEKWELDE ZIEL
Dan is het tijd voor nieuwe nummers afgewisseld met twee singles die op de plaat staan. In Old Love, zijn meest recente single, legt Van Gestel zijn gekwelde ziel bloot met behulp van zijn prachtige kopstem. Als de Kepler star te zien is deze avond, dan is het tijdens dit nummer.
This Fight stond 17 weken lang in De Afrekening. De song is misschien het meest toegankelijke nummer op het album, maar is niet echt representatief voor de rest van de plaat. Of dat een teleurstelling is of een zegen mag u zelf uitmaken.
Mystieke muziek die hoop en rusteloosheid beschrijft
Afsluiten doet Tout Va Bienmet Messiah, waarin hij ons eenlaatste keer meeneemt naar het universum. Wat begon als eenparel, eindigt echter wat onge-lukkig. Bij het laatste refreinklappen een aantal mensen rit-misch mee, de spots richten zichop het publiek en wekken onsvroegtijdig uit de droomwereld. Ridicule Geen woorden maar daden, zoverwijst Van Gestel naar de ter-reur. Op het einde van het sur-reële concert is het tijd voor re-aliteit. Tijd voor een eerbetoon.
Hij brengt één enkel bisnum-mer, getiteld Sailing Song, eenkersverse song geïnspireerddoor de recente gebeurtenissen.Een adembenemende opvoe-ring zonder begeleiding van zijnband maar met behulp van een loopingstation en een hoofdte-lefoon. Enkel en alleen met dekracht van zijn stem staat hijvoor een roerloze zaal.
Ook met het opschrift op zijnsweater verwijst hij naar Parijs.“Ik heb hem aangedaan als po-litieke boodschap: “Ridicule”,en dat vind ik ook,” aldus VanGestel.
Van Gestel is van plan bin-nenkort verre oorden op te zoe-ken, vertelt hij ons tot slot. Hijwil herbronnen en aan soul-searching doen voor zijn tweedeplaat: “Ik wil daar eigenlijk nogeven mee wachten. Ik wil menog niet beperken tot één ietsbinnen mijn muziek. Ik wil nogoveral een beke van proeven.”
