recensie> Waar klassiek en house elkaar ontmoeten ontstaat iets moois - en teleurstelling.
Recensie: 'Strings in the House'
'Strings in the House' beloofde een sfeervolle emulsie van klassiek en house te worden, maar wij bleven op onze honger zitten.
Recht van antwoord
Wij laken de manier waarop deze recensie tot stand is gekomen. We zien ons dan ook
genoodzaakt om via dit recht van antwoord de puntjes op de i te zetten. De lezer mag
weten dat deze huidige versie een aanpassing is van jullie eigen originele versie, die bol
stond van de fouten.
Deze verbeteringen kwamen tot stand nadat wij jullie op minnelijke manier hadden
benaderd en attent hadden gemaakt op feitelijke fouten. De subjectieve ervaring die jullie
daaruit extrapoleerden stelden we hierdoor in vraag. Jullie kozen er zonder overleg voor
om deze fouten recht te zetten in het artikel, maar zonder de algemene teneur bij te
stellen en zonder de lezer over deze context op de hoogte te brengen. Jullie zetten het
woord teleurstelling in de titel, wat trouwens niet overeenkomt met andere ervaringen
van medestudenten (zie hieromtrent ook het artikel op de blog van UurKultuur op deze
link). In dit artikel lezen we enkele originele muzikale inzichten en een beschrijving van
een bijzondere avond. In jullie artikel lezen we ook mooie woorden als geweldig,
vernieuwend en meesterlijke makelij. Toch kiezen jullie voor teleurstelling in de titel. De
fouten in het originele artikel ondergraven echter de waarachtigheid van de titel en het
artikel.
We halen hieronder enkele van de fouten in het originele artikel aan:
We lazen onder andere: de avond begint met “Choice” van Acid Eiffel. Het is echter
omgekeerd: het is “Acid Eiffel” van Choice. Verder lazen we dat er later op de avond een
klepper van formaat van Laurent Garnier voorgeschoteld werd. Choice is Laurent Garnier
(samen met Ludovic Navarre en Shazz). Jullie wachtten in het originele artikel ook op een
magistrale technoschijf. We openen ermee, die van Laurent Garnier dus, diegene die ook
de mensen naar de dansvloer zoog. De klepper van Laurent Garnier die jullie bedoelden
zal dan ofwel Go van Moby geweest zijn, of Spastik? Toch ook niet te onderschatten. Maar
door jullie niet herkend? Misschien was het wel de Aphex Twin? Enfin, ze waren er in elk
geval. Wij zagen en voelden de warme reactie van het publiek. Was het uit dankbaarheid
voor een geslaagd concert dat ze bleven roepen en applaudisseren tot we een
bisnummer brachten?
In ‘’Requiem for a dream’’ zijn we duidelijk in ons opzet geslaagd. Jullie ervoeren het stuk
als een geheel. Zo sterk zelfs dat het volgens jullie letterlijk gespeeld werd. Zo werd het
tenminste verwoord in het originele artikel. Wat wij brengen is echter een
samengesmolten versie van maar liefst 7 nummers uit de soundtrack, zoals jullie nu ook
vermelden, zonder het zelf gedetecteerd te hebben. Het middendeel met de breakbeat in
het bijzonder was een huzarenstukje om te creëren. Het thema zelf hebben we inderdaad
ongemoeid gelaten. Kwestie van het publiek ook af en toe een punt van herkenning te
geven.
We lazen en lezen ook een kritische noot over onze uitvoering van Arvo Pärt, namelijk
over een paniekerige, hectische stijl die verwacht werd. Dat is heel vreemd. Even googlen
brengt ons ook bij een Wikipediapagina waar iets staat over een “Mesmerising set of
variations... frantic activity... sublime stillness”. Pärt is bij uitstek een sacrale componist.
Zoeken we even verder dan het allereerste dat we vinden, dan krijgen we een veel
diepere uitleg over Tintinabulli. Het woord Tintinabulli kan dan wel eng klinken, het gaat
over muzikale afstanden en stemvoering. Een hele minimalistische componeerstijl. Dit werk heeft trouwens verschillende versies. Het zou nuttig zijn om u hierover te
informeren en de meest originele versie op te zoeken. Deze brachten wij. Dat jullie eigen,
originele artikel sprak over een bewerking is feitelijk onjuist. Daarbovenop spreken jullie in
de originele recensie van twee DJ’s (die zogezegd niet aan bod komen in dit werk) maar
eigenlijk is er 1 DJ/laptopist en 1 synthesizerspeler/pianist. Zij spelen trouwens beiden
mee tijdens Arvo Pärt. De DJ, subtiel, met een onderhuids liggende diepe bastoon en de
synthesizerspeler met een heel belangrijke functie, namelijk de bekende
slagwerkpassage die tussen elke melodische frase komt.
Jullie beleefden het Depot als niet geschikt voor deze krachtige muziek (het is inderdaad
zo dat wij deze set creëerden met het cultureel centrum in het achterhoofd),
desalniettemin zagen wij hoe sommigen bij Arvo Pärt verstrengeld raakten in een innige
omhelzing met elkaar en met de muziek. De kracht van deze tien minuten muzikale stilte
werd pas helemaal voelbaar bij de eerste pianonoten van Jon Hopkins’ krachtige versie
van zijn eigen “Breathe this air”. De afstand tussen de aangehouden Tintinnabullistem en
deze noten zijn uiteraard geen toeval. Even ontstond er ook stilte bij het publiek. Net dat
beogen we met dit programma. Clubbers die klassieke stilte ervaren in een danszaal.
Schoon! Ook omgekeerd komen we in culturele centra waar mensen de trekkracht van
hun schoenen voor het eerst ervaren. Een spanningsveld is er dus zeker! Kunst is er niet
alleen om te plezieren, maar ook om uit te dagen, om vragen te stellen, om vooroordelen
en verwachtingen te veranderen.
Jullie hadden duidelijk een heel sterk verwachtingspatroon betreffende onze set. Helaas
zien we ook een gebrek aan kennis waarop deze verwachtingen gestoeld waren. Het is
jammer dat hierop een recensie gebouwd werd. Een ervaring is per definitie iets
subjectiefs, en daar heeft iedereen recht op. Echter, een recensent moet er toch minstens
voor zorgen dat de feiten kloppen en dat zijn/haar mening onderbouwd is. Een titel als
teleurstellend bekt lekker, maar het zegt ook iets over de auteurs. Wat het over jullie zegt,
hebben jullie eruit gehaald, waardoor het artikel onterecht en onjuist aan
geloofwaardigheid wint. We hopen dat jullie naast de taalvaardige, creatieve en scherpe
pen ook de verantwoordelijkheid vinden die hiermee gepaard gaat. Hopelijk gaan jullie
vanaf heden verder in het opzoekingswerk dan de eerste zinnen die jullie op Wikipedia
vinden. We hopen dat jullie in de toekomst de kracht vinden om met gegronde
verwachtingen een recensie te schrijven. Het zou bovendien mooi zijn om verwachtingen
los te kunnen laten. Daaruit zouden bijzondere ontmoetingen kunnen ontstaan. We
wensen jullie hoe dan ook een mooie toekomst toe!
Hoogachtend,
Wim, Jimmy en Frederik
Met Strings in the House waagde UUR KULtuur zich aan een uniek concept. In Het Depot deelden House dj Jimmy Quintens en Frederik Martens (piano en synths) het podium met de strijkers van het Ataneres Ensemble. Muzikale bewerkingen van onder meer Arvo Pärt, Philip Glass en Clint Mansell losten elkaar af in een doorlopend geheel. Bij aanvang ging het publiek terughoudend op de vloer zitten, maar de ritmische, minimalistische muziek zoog de toeschouwers al snel naar de podiumrand. Het concept verlokte, maar zwichtte onder de hoge verwachtingen.
Terwijl de zaal stilaan volstroomde begonnen de muzikanten al aan hun korte set. De avond begon veelbelovend met Acid Eiffel van Choice, uiteraard begeleid met strijkers. We werden gezamenlijk teruggekatapulteerd naar het Engeland van de jaren '90 wanneer de synths hun intrede deden. Mooi inspelend op de trancemuziek waren de violen, die contrasteerden met de elektronische beat. De moderne polyfonie leek alvast te werken.
Het volgende nummer deed heel wat blikken van herkenning verrijzen. 'Is da ni van dieje film?', hoorden we naast ons. En jazeker, Clint Mansells wereldberoemde themamuziekje voor de film Requiem for a Dream schalde uit de boxen. Jammer hierbij was het gebrek aan originaliteit dat het ensemble aan de dag legde. Het nummer was een samensmelting van zeven nummers uit de soundtrack, maar deed dat met weinig bravura. Dat neemt niet weg dat Mansells deuntje ons wederom deed huiveren zoals het dat altijd doet.
We stellen ons de vraag of Het Depot wel geschikt is voor deze hoogst emotionele klankenkosmos
Vanaf de eerste noten van Fratres van de Estse componist Arvo Pärt, ging de dj rustig op zijn stoel zitten. Voor toch enkele minuten was het werk voor hem gedaan. Het strijkensemble wist de kracht van het origineel niet te transponeren. Het ensemble was duidelijk gegaan voor een serene vertaling van Pärts meesterwerk, wat de hectische, paniekerige stijl van de compositie volledig ondergroef. Naast zijn bekendste Spiegel im Spiegel, is ook Fratres een uitdrukking van de geheel eigen stijl van de Est: tintinnabuli. Die idiosyncratische noot in het werk van Pärt bleef gelukkig duidelijk merkbaar. Verder kunnen we ons wel de vraag stellen of Het Depot geschikt is voor deze hoogst emotionele klankenkosmos.
Wat later op de avond kregen we onder meer nog een étude van de minimalist Philip Glass en muziek uit American Beauty voorgeschoteld. Bij elke nieuwe tik op de laptop hoopten we op een magistrale technoschijf, maar die bleef uit. De climax waar heel de zaal naar hunkerde kwam er niet. Plezierig, innemend, doorspekt met hinten van meesterlijke makelij, maar toch miste er iets. Hadden we er niet te veel van verwacht?
Doorheen de avond bleven de twee genres vaak gescheiden. Het samenspel stond niet centraal, maar kwam bovendrijven in wissels van begeleidende en leidende rol. Echte dynamiek tussen de twee stijlen ontstond pas in die overgangen, waarna ze weer verdronk in eentonigheid. De confrontatie werd amper aangegaan, waardoor de stijlen gedeeltelijk op zichzelf stonden. Het Depot werd een zonderlinge hybride tussen een rave cave en orkestzaal.
'Eens iets anders' was het in elk geval
De delen waarin de techno de overhand nam, kregen enkele enthousiastelingen vooraan in beweging, maar de klassiekere delen streken de massa weer kalm. Er schuilde een zekere kracht in de traagheid, maar die werd niet naar waarde geschat. Onachtzaam gebabbel konden de muzikanten niet vermijden. Met een promotiecampagne 'neem je dansbuddy mee' waren foute verwachtingen geschept. De student wou dansen, maar kon ondanks vergeefse pogingen niet in beweging blijven tijdens de langdurige ritmische onderbrekingen.
Het eeuwige uitstel naar een climax is te extrapoleren naar de volledige avond. Het nieuwe concept had tijd nodig om op te bouwen, maar sloot na een uurtje al af. De drankjes waren net gehaald, de ultieme climax lang verwacht. Een bisnummer kon er nog af, maar dan liep de zaal licht verward weer leeg. Na afloop waren de meningen verdeeld. Een feestje was het niet, mooi des te meer. Beschrijvingen als 'geweldig', 'vernieuwend' maar ook 'studeermuziek' vielen aan de uitgang. 'Eens iets anders' was het in elk geval.
Het Depot mikte en schoot raak, dan wel niet in de roos. De leuk klinkende naam Strings in the House hanteert de volgorde die dit uurtje cultuur ook vermocht; House in the Strings was het allesbehalve. Onze nieuwsgierigheid is dan weer wel geprikkeld. Metal en jazz? Bring it on!
Correctie (06/03/2020): in de oorspronkelijke versie waren 'Acid Eiffel' en 'Choice' omgewisseld; dit is intussen aangepast.
Correctie (09/03/2020): er werd naar Frederik Martens als dj verwezen, wat is aangepast naar '(piano en synths)'.
Correctie (09/03/2020): een verkeerdelijk gebruik van de term 'tintinnabuli' heeft ons genoopt de desbetreffende alinea aan te passen.
