Recensie: Stadswacht in STUK

In contrast met het troosteloze weer buiten bespeurden we op het podium in de gezellige zaal van het STUK vooral veel energie, energie die doorheen de avond ook langzaam doorsijpelde naar het publiek. Stadswachts releaseconcert van hun kersverse ep Kopzorgen bracht vooral het tegendeel teweeg.

Het voorprogramma werd verzorgd door de Nederlandse redenaar Joes Minis. Van de stoïcijnse man op de trein tot het al dan niet aanmaken van een Twitteraccount, erg duidelijk was het niet waar hij met zijn uiteenzetting naartoe wilde. Er zat niet veel anders op dan te wachten tot het einde, in de hoop toch een clou te ontdekken. En net in dat wachten zat het antwoord al, of zoals hij het zelf zei: ‘Soms moet men gewoon eens de tijd nemen om te wachten.’

Slapeloos

Zo was de toon gezet. Iedereen zette zich maar vast schrap voor een concert dat niet alleen een genot voor de oren zou worden maar waarin ook onze hersenen en emoties beloofden te gaan meezingen op de melodieën.

En of dat het geval was. Stadswacht opende met Slapeloos, de recent uitgebrachte single die, aan het gejuich te horen bij de eerste noten, niet geheel onterecht al voorbij de 7000 views geklommen is op YouTube. Heel ingetogen en tegelijkertijd helemaal raak. ‘Jij bent er, ik ben er, wij zijn er samen’ en iedereen in het publiek droomde dat we daar nog lang samen met hen mochten blijven.

Een wens die maar gedeeltelijk ingewilligd werd, want razendsnel tuimelden we van het ene lied in het andere. Een rollercoaster die voor gevoelige mensen misschien wat te snel ging. Want waar Postzegels uit Moskou en Belofte ons deden wegkruipen in het kleinste kamertje van ons hart om te huilen zoals we dat stiekem bij een droevige liefdesfilm doen, werden bij anderen zoals Sara en De Man onze (lach)spieren op de proef gesteld. Niet dat de humor van de meest verfijnde soort was, maar ze was vooral heel herkenbaar. Niet zelden keken toeschouwers elkaar veelbetekenend aan bij bepaalde venijnige steekjes in de teksten.

Het enige minpuntje waarop we dit concert konden betrappen waren de veel te verblindende spots vooraan het podium. Alhoewel die, eerlijk, ons een excuus gaven om af en toe een traantje weg te pinken of met gesloten ogen weg te dromen op de tonen van de muziek.

Cabaret

Niet alleen op muzikaal vlak maar ook qua cabaretgehalte werd het publiek verwend. Vlotte bindteksten waren subtiel doorheen de setlist geweven en dirigeerden het publiek van de ene levensles naar de andere. Wie dacht te ontsnappen aan het grote nieuws van die dag was er trouwens aan voor de moeite: de teksten waren zo herkenbaar en actueel dat er met het lied De 2de rij zelfs aan de kersverse Amerikaanse president gedacht kon worden.

In het nummer Tijd heelt alle wonden vertelt zanger Jef ons dat hij nog nummers zou kunnen schrijven over wat zijn verloren liefde nog moet weten. Of ze daardoor zou blijven, dat kunnen we niet garanderen, maar met dat soort nummers zou Stadswacht nog veel meer harten kunnen veroveren. Toegegeven, vooral de eerste rijen leken mee te willen zingen en swingen, maar op het einde moesten zelfs de strategisch buiten de lichtzone opgestelde toeschouwers toegeven aan de drang hun helden uit volle borst mee toe te zingen.

Op het veroveren van die harten kunnen we wel nog wachten. In tussentijd luisteren we wel opnieuw en opnieuw naar Kopzorgen, terwijl we met een kopje koffie, starend door het raam, alleen maar kunnen dromen dat wij onze gedachten ooit net zo goed op papier kunnen zetten.

Wie ervan overtuigd was dat Nederlandstalige muziek niets meer is dan schlagers en oude kleinkunst, kan vanaf nu maar best Stadswacht naast Bart Peeters op de lijst van uitzonderingen zetten. Of beter: boven aan de lijst zetten. Want die plaats verdient de groep zeker en vast.