Recensie: Roberto Zucco

Het Vlaams-Brabantse programma Eigen Kweek biedt jonge makers de kans om een eigen productie in elkaar te boksen en op te voeren in tien regionale cultuurcentra. Aan zet is Collectief NOK, kersverse afstudeerlichting van LUCA Drama. Ze brengen slechts enkele maanden na hun proclamatie een afgewerkte productie op de planken. Dat verdient respect en al zeker met een uitdagend script als dat van Roberto Zucco.

Het script van Bernard-Marie Koltès is losjes gebaseerd op het leven van de Italiaanse seriemoordenaar Roberto Zucco. In vijftien taferelen maken we kennis met het redeloze enigma dat hij is. We ontmoeten slachtoffers, toevallige passanten en een bonte stoet figuren aan de zelfkant van de maatschappij.

Collectief NOK koos ervoor om zo dicht mogelijk bij de theatertekst uit 1988 te blijven en zelfs gedateerde dialogen grotendeels onbewerkt op te voeren. Enkele seksistische regels kunnen we best missen, ook al komen ze uit de mond van een moordenaar – zeker als we hem ‘sympathiek’ moeten vinden. Die tekstuele keuze komt ook het dramaturgisch verloop niet altijd ten goede. Af en toe is het uitkijken naar de dynamische overgangen.

Op de allerlaatste scène zetten de makers hun stempel wél. Met resultaat. Roberto’s onbeantwoorde schreeuw in de existentiële afgrond en de daaropvolgende deconstructie van het decor zijn raak. Collectief NOK laat hier haar eigen stem horen en die is vitaler dan het script.

Die stem triomfeert vooral in het excellente decor. Een wankele constructie van hokjes en kamers maakt onhandige decorwissels overbodig. Sfeerschepping gebeurt via knuffelbeertjes, een koffiethermos, een wasmachine. Door efficiënt ruimtegebruik weten de acteurs met slechts drie vierkante meter en een strijkplank op zijn zij een hele woonkamer op te roepen, een flikkerende tl-lamp en twee rode stoeltjes zijn een minimalistische treinhalte. Verbeeldingskracht troef.

De acteurs amuseren zich duidelijk op scène. Memorabel is de poetsvrouw in luipaardprint (Runa Robbroeckx) die met ritmische beweging steeds dezelfde plek opblinkt en meewarig ‘ja’ antwoordt op de problemen van haar omgeving en de wereld. Haar Oost-Europese accent werkt dan weer minder goed.

Helaas is het contrast tussen die komische typetjes en de filosofische ambities van de voorstelling te groot. Roberto Zucco is larger than life, waardoor de actuele aanknopingspunten een beetje aan ons voorbijgaan. Dat ligt niet zozeer aan de theatrale vergroting van de werkelijkheid, wel aan de karikaturale overdosis ervan.

Daarom is het ook Kyra Verreydt die als welgestelde moeder de grootste indruk nalaat. Hoewel haar personage onbegrijpelijke keuzes maakt, weet de actrice als beste de tegenstelling tussen tragiek en humor te vereenzelvigen. Tussen de typetjes in vindt ze het menselijke waarnaar het gezelschap zoekt.

Als nieuwe spelers in de theaterwereld slaagt de cast/crew er uiteindelijk toch verdomd goed in om frisse energie op de planken te brengen. Neem vooral dit mee: broeiend potentieel – daar nemen we kinderziektes maar al te graag bij. Schrijf NOK al maar met grote letters in uw toekomstige theateragenda.