Recensie: Paradise Blues

Met Paradise Blues geeft Wildemeersch een overzicht van haar zoektocht naar de hemel, of wat er ook na de dood komt. Haar onstilbare nieuwsgierigheid naar het hiernamaals creëert een voelbare spanning zelf nog niet meteen het loodje te moeten leggen.

In haar zoektocht naar antwoorden sprak ze met verschillende mensen: jong en oud, man of vrouw, religieus of niet, alle stemmen registreerde ze met haar iPad. Ze vormen de leidraad doorheen het stuk.

In tegenstelling tot Center Parcs doet het decor minder kindvriendelijk aan. Verschillende lege vlakken baden in een zacht licht. Ze gaan hand in hand met een doolhof van draden en bevreemdende muziekinstrumenten.

Wildemeersch wordt bij aanvang van het stuk geflankeerd door Steven De Bruyn. Zijn zachte woorden zorgen ervoor dat zijn muziek des te krachtiger klinkt. De afwisseling tussen met een mondharmonica gemaakte elektronische muziek en zachte sfeermuziek zorgt voor structuur in het stuk.

De muziek wordt versterkt door een steeds koeler licht. De sfeer bouwt op en de ontmoeting tussen Jessa en de dubieuze Italiaanse archeoloog Fabio doet de grens tussen een reisverhaal en hersenspinsels vervagen.

In een villa op een klein eiland in Italië doet Wildemeersch een poging om haar gedachten te ordenen. Met op de achtergrond het beeld van zachtjes klotsend water beschrijft ze het moment waarop ze beseft dat ze haar idee over het hiernamaals moet herzien. Wildemeersch maakt duidelijk dat om na te denken over het hiernamaals je ook moet nadenken over de dood. Je kan geen stap overslaan.

Ondersteund door een verwarrende combinatie van Italiaanse gelato en een witte herdershond raakt ze alsmaar dieper betrokken. Haar soms tumultueuze zoektocht wordt naadloos geïllustreerd door de geheimzinnige muziek van De Bruyn en de puike acteerprestatie die Wildemeersch neerzet.

Als toeschouwer verlies je de tijd uit het oog en voelt het alsof je samen met Wildemeersch en De Bruyn in Italië bent. De combinatie van een onthutsend verhaal en buitengewone sfeer zorgt voor een uitzonderlijk stuk, niets ontbreekt en niets is te veel.

Wat aanvankelijk begint als een chronologische opsomming van het maken van een theaterstuk, eindigt in een vervaagde realiteit en doet ons fantaseren. Als toeschouwers blijven we na de voorstelling met een verdwaasd gevoel achter. Bestaat de pittoreske villa echt, bestaat de charmante Fabio echt, maar bovenal: bestaat het hiernamaals echt?