artikel> Het noorderlicht achterna
Recensie: NØRD van het Arenbergorkest
Op 7 december bewees het Arenbergorkest dat die befaamde ‘Scandinavische gezelligheid’ of ‘Hygge’ soms ook wel een beetje tot in Leuven kan worden gevoeld.
Het Arenbergorkest is als symfonisch studentenorkest verbonden aan de KU Leuven. Met Roel Willems achter het dirigeerstokje brachten zij woensdag en zondag een gevarieerd winterprogramma. De rode draad? Sprookjesachtig Scandinavië. Inspiratie voor deze concertreeks haalden de studenten dan ook uit hun jaarlijkse concertreis die dit jaar plaatsvond in het Zweedse Göteborg.
Of het nu gaat om een fervente filmganger, kind, liefhebber van klassieke muziek of videospelletjes: met haar veelzijdige programma liet het Arenbergorkest niemand in de kou staan. Daartegenover staat dat de uitvoering net iets meer afwerking had kunnen gebruiken.
Het publiek smult van de Elsa-interpretatie tijdens 'Let it go'
Op expeditie naar het noorden
De avond opent met een patriottisch werk van Jean Sibelius, aldus weerklinken de onheilspellende begintonen van Finlandia. Min of meer. Het stuk moest indertijd oproepen tot nationale strijd, maar die turbulente sfeer wordt net iets te wankelmoedig overgebracht door het orkest. Daarna vloeit het voorzichtig over in een serene hymne aan Finland, maar opnieuw blijkt uit de occasioneel vals klinkende noot een broosheid die hier niet thuishoort. Misschien toch een iets te riskante keuze als openingsstuk.
Na een veel sterkere - en vooral zelfverzekerdere - uitvoering van de soundtrack uit de game Skyrim gaat het programma over tot wat voor velen waarschijnlijk de hoofdbrok van de avond vormt: de muziek uit Frozen. Terecht een hoogtepunt. Mede door de krachtige stem van Stéphania Casneuf, die tijdens Let it go haar zangkunsten ongebreideld kan loslaten. Het publiek smult van haar Elsa-interpretatie en het overdonderend applaus achteraf is welverdiend.
Al bij al scoorde het Arenbergorkest hoge punten op het creëren van een behaaglijke wintersfeer
Ungh, Hoo-ah Huh!
Daarop volgt het dromerige Once upon a December uit Anastasia. Er valt een klinkend deken van vergane Russische glorie over de zaal. Bedwelmend als een vervlogen herinnering. Maar wanneer het orkest zich dan weer op klassieker ijs begeeft met het uitdagende Credo van Peteris Vasks, kan het minder goed overtuigen. Aan de kleinsten in het publiek wordt dan weer gedacht met Walking in the Air uit The Snowman. Het Arenbergorkest kan zich opnieuw bewijzen, maar de teergestemde sopraan klinkt bij momenten onvast en raakt zichtbaar het noorden kwijt. Het programma eindigt met de magische muziek uit The Polar Express.
Al bij al scoorde het Arenbergorkest hoge punten op het creëren van een behaaglijke wintersfeer. De muziek zelf miste echter een zekere pittigheid en daarnaast oogde de slordige opkomst in het begin erg onprofessioneel. Het uiterst goed gekozen bisnummer moet tenslotte ook een eervolle vermelding te beurt vallen (Dragonborn uit alweer Skyrim). Het vormde een mooi moment van participatie vanuit het publiek: met de kreten ‘Ungh, Hoo-ah Huh’ en ‘Huaaaaa’ kon menig barbaar namelijk zijn plezier uitschreeuwen en de kritische ziel zijn frustratie.
