voorbeschouwing> Uitschuiven op het snijvlak tussen liefde en geweld
Recensie; Liefde van NTGent
“Liefde” van NTGent gaat over wachten op een onmogelijke liefde. Ondanks het succesrecept van twee steengoede actrices en een sterke theaterauteur mist het stuk scherpte.
Twee vrouwen, moeder en dochter, liggen op de scene enwachten. De Godot in dit stuk is de echtgenote van de moeder, gespeeld door ElsDottermans en de vader van dochter, een rol voor An Miller.
Als soldaat is hij naar de oorlog getrokken, waar hij zichaan allerlei gruweldaden heeft bezondigd. “Er hing altijd al iets elektrischrond die man,” mijmert Dottermans. Meneer kreeg geen eresaluut bij zijnterugkeer, maar werd achter tralies weggeborgen om zijn straf uit te zitten.Straks komt hij opnieuw vrij.
Auteur Peter Verhelst probeert in zijn typische, lijfelijketaal op zoek te gaan naar de raakvlakken tussen liefde en geweld: hoe kan jeeen verkrachter beminnen? Een uitdagend uitgangspunt, al zindert dat jammergenoeg niet overal in de voorstelling door.
Stijlbreuken
Dottermans zet doorleefd een moeder, maar vooral een ooit stapelverliefdevrouw neer, verteerd door herinneringen aan vroeger geluk. Miller is minderovertuigend als de dochter die een beschermende vaderfiguur mist. Misschien wordtze wat te oud om de jongemeisjesrollen geloofwaardig te houden?
De liefde krijgt in dit stuk geen gezicht
De scene is net zoals de speelstijl van beide actrices sober. Aan de zijkant staan acht bronzen schermen. Ze doen denken aan een eikenhouten interieur, een kamer waar de tijd doet alsof hij stil is blijven staan.
Plots valt er een licht op een van de schermen, wat het begin is van een Skypegesprek met de Man. De poging van Dottermans om charmant te zijn is wanhopig en dus hopeloos. Het Skypegesprek zorgt ervoor dat het stuk breekt uit de tijdloze setting van voorheen.
Die stijlbreuk is er ook - en nog storender - bij een relaas van de dochter over oorlog en vluchtelingen. Een resem algemeenheden uit de toevloed van opiniestukken wordt over het podium gedebiteerd. De tekst slaagt er precies door die krampachtige referentie naar de actualiteit niet in een diepere waarheid aan te raken.
Broze slipjes
Liefde blijft kabbelen, maar er zijn een paar momenten die de moeite waard zijn om op te wachten. Een daarvan is wanneer de moeder vertelt over de vondst van het broze slipje tussen de spullen van haar man (“Je moet maar blazen en het zou uit elkaar vallen!”) en het daaraan gepaarde pijnlijk besef dat hij de bezitter van het slipje had aangerand.
Hoe kan je een verkrachter beminnen?
De vrouwen zijn uitgemijmerd en uitgewacht, de moed is ingesproken, hand in hand staan ze klaar om de Man tegemoet te treden wanneer het licht uitgaat. Het geweld (of de liefde?) krijgt in dit stuk geen gezicht. Liefde werpt een interessante vraag op, maar slaagt er door een aantal jammere uitschuivers niet in te prikkelen tot een verdere zoektocht naar antwoorden.
Liefde speelt op 3 mei in de stadsschouwburg van Kortrijk en op 30 mei in het Wagehuys in Leuven.
