Recensie: Kortfilmfestival Leuven

Animation Nations 1
Door de ogen van Benno Debals

Een kortfilmfestival zonder animatie is geen kortfilmfestival. Daarom brengt Kortfilmfestival Leuven ook een selectie aan korte animatiefilms onder de noemer Animation Nations. De eerste compilatie brengt een weelde aan surrealistische verhalen, die bovendien sociaal commentaar dient te leveren.

Zo is er het Franse La Cage, over een man die in een lift woont en een vete start met een oude vrouw die zijn huis betreedt. Regisseur Marchand weet in een bijzonder sterk 3D-geanimeerd kortverhaal iets zinnigs te zeggen over de zelfzucht van onze maatschappij.

Die zelfzucht wordt nog eens extra in de verf gezet in het Chinese A Bus, een kortfilm die simpelweg de tocht van een overvolle bus schetst. Wenyu Li verhaalt over de hebzucht van het Chinees openbaar vervoer, en weet daar tegelijkertijd de humor in te vinden.

Lachen kan ook met Toomas Beneath the Valley of the Wild Wolves uit Estland. Deze lollige film over een wolf die de pornowereld induikt, en over zijn vrouw die een SM-meesteres wordt snijdt op luchtige wijze serieuze thema's aan.

Ook Albatross Soup uit de VS weet onze lachspieren wakker te schudden door een raadsel te vertellen, en de vragen en gedachtegangen van zij die het proberen op te lossen te animeren. Dat originele concept levert een bizarre trip op doorheen hypnotiserende animatie.

Een andere bizarre trip is het Belgische Sous le Cartilage des Côtes, waarin kanker wordt voorgesteld als een soort geest die op het Michelin-mannetje lijkt. De film lijdt aan een zwakke tekenstijl, maar de metafoor hakt op je in.

Ook het Britse Good Intentions vangt emotie in poëzie. In deze stop-motion wordt het hoofdpersonage een geest wanneer ze na een vluchtmisdrijf met schuldgevoel wordt geconfronteerd.

Om de metafoorgekte verder te zetten: het Nederlandse A Double Life pakt uit met een sterke metafoor om transfobie op het scherm te brengen. Maar het ligt er allemaal net iets dikker bovenop: een vrouw neemt het leven van haar man in.

Het Portugees/Franse Entre Sombras werkt ook met stop-motion, met de live-actionvariant zelfs. Alice Guimarães en Mónica Santos zetten een sterk noir-verhaal met een flinke toets actie neer; de film voelt aan als een mini Bond.

Een originelere premisse vind je in het Amerikaanse Eli: een jongen denkt dat hij superkrachten heeft, maar niemand gelooft hem. Dit verhaal over jeugdige fantasie slaagt er ondanks de botsing met volwassen cynisme in leuk te blijven.

Cynisme vindt ten slotte ook zijn plaats in het Zwitserse Selfies, dat enkel en alleen via selfies een verhaal vertelt over narcisme en zelfverderf ten gevolge van de gsm-cultuur. Scherp, actueel en origineel.

De keuze van Canvas
Door de ogen van Joanna Wils

Een vleugje humor, familieplezier, herkenbaarheid: de keuze van Canvas is toegankelijk. Maar daarom niet minder aangrijpend.

De sterkte van Dhonts Holiday rust in herkenbaarheid. Op weekend is Maurice de enige die het onuitgesproken spanningsveld niet aankan. Hij lijkt zich op een breekpunt te begeven. Sterke acteerprestaties en vooral het onafgebroken achtergrondlawaai versterken dit gevoel. Stilaan weegt het weekend niet enkel op Maurice, maar ook op het publiek.

Na de alledaagsheid van Holiday tuimelt de kijker in de mysterieuze wereld van een ademend bos. De kalme natuur contrasteert met de gejaagde ademhaling van twee joggers: achter de vreedzame aanblik schuilt iets onheilspellends. Regisseur Geypens creëert met geluid en beeld een poëtisch geheel in Bos. Deze film schreeuwt om individuele interpretatie.

Nti maakt het weer concreter. Da Yie volgt twee Ghanese kinderen die geronseld worden voor een bende. Onbewust van het gevaar geven de kinderen zich volledig aan de ronselaar bloot. Bij hem groeit de genegenheid, maar haalt menselijkheid het van loyauteit? Da Yie brengt een fascinerend verhaal heerlijk authentiek in beeld.

The Tent, een humoristische film over een kamperend gezin, vormde een luchtige onderbreking. Toch breekt de ietwat voorspelbare humor het ijs niet volledig. De sterkte van de film is ook hier herkenbare huiselijke frustratie. Die zou in een compilatie zonder Holiday beter tot zijn recht gekomen zijn. Misschien iets te veel van het goede?

De compilatie sluit af met Wildernis, een verhaal over hersenwetenschap waarin Sprengers de kijker elk houvast weigert. In een banale setting worden futuristische hersenoperaties uitgevoerd. Net als de personages, kunnen wij onze hersenen niet meer vertrouwen na afloop. Niet alleen deze film stemt tot nadenken; de keuze van Canvas zindert na.

Europese competitie 2
Door de ogen van Naomi Van den Broeck

De Wit-Russische regisseur Paluyan levert met Lake of Happiness een sterke kortfilm af, geïnspireerd door zijn vaders levensverhaal. Het leven van de negenjarige introverte Jasja verandert grondig wanneer haar vader haar naar een kil weeshuis stuurt. Met veel naturel slaagt Nastyia Plyatz, die zelf in een weeshuis opgroeide, erin het gevoel van een eenzaam meisje op zoek naar genegenheid neer te zetten. Het camerawerk ondersteunt dat.

Pinky Promise van de Duitse regisseuse Linnenbaum begint luchtig. Wanneer dochterlief in een prijzig restaurant meer zin heeft in friet dan in kreeft, wordt ze toch verplicht deze naar binnen te werken. De sfeer slaat om zodra de ober een misplaatste dad joke als een ware verbintenis beschouwt. In deze ongemakkelijke setting roept Linnenbauw op een luchtige manier ethische vragen op.

In Stalingrad biedt een man een dakloze een warme douche aan na een ruzie met zijn vriendin. Regisseurs Delafosse en Plagnet slagen er niet in het verhaal op gang te brengen en laten de kijker met té veel vragen achter.

De in Japan opgenomen kortfilm The Walking Fish intrigeert het meest. Mutsumi is een soort vreemde amfibievis die meer wil in het leven dan dobberen. Ze besluit mens te worden. Als een moderne kleine zeemeermin verliest ze zichzelf in haar zoektocht naar perfectie en ambitie.

De avond eindigt met een humoristische toets, met The Manchador van de Noors-Iraanse regisseur Tehrani. Mina wil naar het buitenland en is het dragen van de hijab buitenshuis beu. De rollen keren wanneer haar man Saeed zijn slaapmasker ophoudt en het hem zo niet meer uitmaakt of ze haar hijab draagt of niet. Mina start al snel een hype. Zelfs de plaatselijke imam is dolenthousiast.

The Manchador doet aan luchtige maatschappijkritiek, maar de regisseur moraliseert op het eind van de film onnodig expliciet. Er komt overigens een langspeelfilm die op deze kortfilm verder borduurt en de titel The Manchador beta zal dragen. Benieuwd.

Artist in Focus: Jeroen Perceval
Door de ogen van Noemi Casas

Dinsdag 3 december stond acteur Jeroen Perceval in the spotlights. Perceval, befaamd om zijn rollen in Rundskop en D’Ardennen, liet het beste van zichzelf zien in een complicatie van vier kortfilms, respectievelijk: Plan B, Injury Time en La proie en Everybody Sings the Blues.

In Plan B zet Robin Pront twee derderangsmaffiosi neer die uit geldproblemen een schrijver als derde huurder in huis halen. De film wordt gedragen door een sterke cast. Het acteerwerk tilt Plan B naar een hoger niveau. Toch is het vooral de licht ironische soundtrack die de kortfilm doet slagen.

Ook in Injury Time speelt Pront met criminele personages. Drie voetbalfans zijn uit op wraak nadat een van hen wordt toegetakeld door hooligans die supporteren voor het andere team. Matthias Schoenaerts, Jeroen Perceval en Mario Van Dijck spelen geloofwaardig, en ook de natuurlijke filmstijl draagt bij aan het realisme. Scènes volgen elkaar in sneltempo op en trekken de kijker gejaagd de film in.

Jonas Baeckelands La Proie centreert zich ook rond een (oud)crimineel. Ali Toumi probeert met een naamsverandering het verleden achter zich te laten, maar vervalt in oude patronen wanneer hij een oude kennis tegenkomt.

Hoewel Perceval het minst te zien was in Everybody Sings the Blues, was deze kortfim van Marc Goyens over de ridiculiteit van eenzaamheid het meest aangrijpend. Perceval speelt de rol van Nicky, die zijn vriend Oscaar, een 33-jarige alleenstaande, probeert te helpen in zijn zoektocht naar liefde.

Oscaar wordt prachtig realistisch neergezet door Bruno Vanden Broecke: in slechts elf minuten slaagt hij erin een mens van vlees en bloed op scène te zetten. De toon is somber, maar de komische dialogen tussen Nicky en Oscaar brengen de nodige lichtheid. Ook de bijzonder gênante date zorgt voor een humoristische afwisseling. Duidelijk geen womanizer, die Oscaar.