Recensie: Evol

Vier dansers die onder een abstracte lichtinstallatie een interpretatie geven aan Rilkes Duino Elegies terwijl door de geluidinstallatie van STUK Bowieklassiekers weerklinken, dat is Evol in een notendop. Maar de voorstelling reduceren tot die notendop zou haar oneer aandoen. Mede dankzij uitstekende dansprestaties treedt Evol uit de schaduw van de illustere grootheden en voegt een extra dimensie toe aan de lyriek en muziek, waardoor het geheel staat als een huis.

Intuïtieve dans en mystieke gebaren

De voorstelling kan gezien worden als een drieledige zoektocht naar schoonheid en liefde waarin dansende figuren het aardse bestaan trachten te overstijgen. Hun queeste vatten ze aan door elk een eigen invulling te geven aan Rilkes elegieën, wat zich vertaalt in intuïtieve dansvormen en mystieke gebaren die aanspreken door hun poëtische geladenheid. Met afgemeten dansbewegingen word je meegenomen in een fantasiewereld zonder echt te weten waarheen het allemaal leidt.

Het schijnbare gebrek aan richting en lijn in de acties spoort het publiek aan om zelf hun verbeelding aan het werk te zetten, maar zorgen er tegelijk ook voor dat de voorstelling bij momenten fragmentarisch overkomt. Een gevoel dat versterkt wordt door de stilte die heerst over de scène tijdens het dansen. Op enkele muziekflarden na, die abrupt worden afgebroken, hoor je enkel het gezwoeg van dansende lichamen. Het is een abstracte manier van dansen die werkt op voorwaarde dat de danstaal krachtig genoeg is en ver genoeg reikt.

En toen was er muziek

Op het moment dat de stilte je een eerste maal weifelend doet verschuiven op je stoel en de nood aan een nieuwe impuls de kop opsteekt, resoneert door de boxen Ground Control to Major Tom de zaal in, en treden we een volgende fase van de speurtocht binnen. Een fase waarin muziek en licht een prominente rol opeisen, en dansers het pad van de individuele performance verlaten om zich collectief over te geven aan de lokroep van het surreële.

Wie kan er dan een betere compagnon de route zijn dan David Bowie, de man die zich zijn hele carrière aan het surreële heeft gelaafd. Tijdens nummers als Space Oddity, Rock n Roll Suicide en Heroes transformeren de dansers tot brandende toortsen die het heilige vuur willen doorgeven aan alles en iedereen om hen heen. De fraaie belichting weet die energie over te brengen naar het publiek, waardoor een spontaan meewiegen moeilijk te onderdrukken valt. Dat alles komt mooi samen in een bloedstollende versie van Five Years, misschien niet Bowies grootste hit, maar zeker en vast een van de hoogtepunten van de avond.

Afsluiten doet Evol met de nacht, een derde en laatste fase waarin de rust opnieuw neerdaalt over de dansers en de toeschouwers. Onder een oranje gloed worden zorgvuldig planten verspreid en wordt alles in gereedheid gebracht voor het slotakkoord. Een finale groet aan de aarde, waarbij in het goud geklede dansers als engelen hun plaats hoog aan het firmament opeisen. Hun tocht is beëindigd, en de plaats gerechtvaardigd na deze voorstelling.