RECENSIE IFTF
Proces Duchateau: slapstick in de rechtszaal bij Politika
Met Proces Duchateau probeerde Politika een moordzaak in een hip studentenjasje te steken, al bleek het soms een beetje een kinderjasje.
'Everyday I'm shuffling', klonk het afgelopen avond door de boxen van De Koelisse. Even leek het publiek op een dansfeestje van de 'pol-en-soc'ers' beland te zijn. Maar al snel bleek het het startschot voor Politika's Proces Duchateau: een high school drama dat zo dramatisch was dat het uitdraaide op een moordzaak. Dat tweede werd echter vaak over het hoofd gezien.
The party is over
De allesbepalende openingsscène: de moord — een vergiftiging met Tourisol — op de highclass Chloé Duchateau te midden van een opzwepende discoavond. De beschuldigde: Jasmijn, haar voormalige BFF maar vooral de gepeste eenzaat. Uiteindelijk wordt duidelijk dat iedereen wel een motief heeft, toch pleit iedereen onschuldig. In de rechtbank zou de waarheid aan het licht moeten komen: wie speelt er theater?
Veel spanning en verbazing bracht het stuk niet over. Maar dat leek ook niet de bedoeling
Of het publiek hierbij de rol als jury inneemt — plots leek de politieagent het publiek met jury aan te spreken — is niet helemaal duidelijk. Er werd in ieder geval niet verder op ingegaan.
De flashbacks die geleidelijk de waarheid aan het licht brachten en het 'speelbaleffect', waarbij de regie het publiek telkens in de handen van een andere verdachte schoof, werden goed uitgespeeld, maar heel veel spanning en verbazing bracht het theaterstuk uiteindelijk niet over. Dat leek ook niet de bedoeling te zijn.
Lachen en tieren
Het hele stuk was met humor doorspekt, voornamelijk platvloerse 'lachbandhumor'. Niets leek te gek: advocaat Vermees — vertolkt door Enya van Luijk, regisseur van het stuk — ging meermaals op een scheetkussen zitten, met de gevolgen van dien. De politieagent vond het dan weer nodig om een BeReal te maken met het publiek.
De acteurs kropen vol enthousiasme in hun typetjes
Zelfs de rechtbank werd tot kindertuin omgetoverd: dezelfde advocaat van het scheetkussen viel bijvoorbeeld in slaap tijdens het proces. Al dat lachen kwam soms wat klungelig en kinderachtig over, waardoor men langzamerhand naar serious relief begon te snakken, in een stuk dat immers over de gruwelijke moord op Chloé handelt.
Minimalistisch decor, gedreven acteurs
Politika werkte maar al te graag de stereotypen uit die je in een High School Drama terugvindt. Het zijn alombekende typetjes, die waar de acteurs vol enthousiasme inkropen.
Natuurlijk blonk Chloé als de te zelfingenomen diva hierin uit in haar rol, maar het waren vooral de twee ondeugende skatergirls Juul en Billy die zich tot publiekslievelingen ontpopten. Verder mogen de gevoelige eenzaat Jasmijn, die het medeleven van het publiek genoot, en de twee clashende advocaten niet vergeten vernoemd te worden.
Hoewel zware thematieken op het menu leken te staan, vertolkte Politika toch vooral een gelaten, verlichte, soms cringy sfeer
Het toneelstuk kende soms wat stroeve en onnatuurlijke momenten. Daarbij hielp het decor, voornamelijk het podium van De Koelisse zelf, niet al te veel. De flauwe geluidseffecten — denk aan het scheetkussen — liepen soms wat vertraging op, maar de muziek daarentegen werd goed ingezet en gaf meer bezieling aan bepaalde pleidooien van personages.
Hoewel de zware thematieken van tienertrauma’s en rechtszaken op het menu leken te staan, vertolkte Politika toch vooral de gelaten, verlichte, soms cringy high school sfeer. Een blik achter die façade kregen we nauwelijks.
