Playground wisselvallig

Dit Playgroundweerbericht begint met een wandeling door Leuven. In Riots I Have Known and Loved gaat de Noorse Marthe Ramm Fortun op zoek naar de wortels van Leuven Vlaams. De performance was een stadswandeling van Museum M tot in STUK. Onderweg hielden de toeschouwers halt om mei '68 te herdenken.

Aan de ingang van museum M ging Fortun op een verhoog staan en scandeerde: “You are my riot”. Wat volgde was een bizarre, rituele optocht met vlammenwerpers, poëzie, “the police” en “the pope”. Die twee laatste kregen gestalte door enkele toeschouwers de nodige attributen mee te geven. De spandoeken die speciaal voor Playground waren opgehangen, riepen de revolutionaire sfeer van die dagen op.

Lage mistbanken

Voorbijgangers keken vreemd op bij de passage van de stoet, aangevoerd door een echte mei 68’er die het ritme aangaf op een trom. Deze ooggetuige van toen droeg een gedicht op in drie etappes.

Het idee voor deze revolutionaire stadswandeling was origineel, maar de uitwerking kon beter. Fortun kwam soms iets te belerend over, als ze uitweidde over bepaalde slogans. Op de vraag “What does it mean?” volgde slechts een pijnlijke stilte onder de toeschouwers. De wandeling was, zoals de rest van Playground, eerder wisselvallig.

Bij een performance in Museum M zelf hingen er lage mistbanken. Met Public Collection probeerden Alexandra Pirici en Manuel Pelmus met het menselijke lichaam klassieke kunstwerken uit te beelden. Zonder het internet bij de hand, konden we niet meteen de links leggen tussen het origineel en de uitgebeelde performance. We zagen dus enkel mist.

Striemende wind

De expo van Ellie Ga begint dan weer met bijtende kou en striemende wind. Als kunstenares ging de Amerikaanse in 2007 namelijk mee met een onderzoeksboot naar de Noordpool. Daar liet het schip zich vijf maanden vastvriezen, en Ga liet zich inspireren. Toen ze na lange tijd op zee naar het vasteland terugkeerde, was het eerste wat ze zag een vuurtoren. Dat teken van hoop werd het idee voor haar expo in M, Pharos.

Pharos gaat over de vergane vuurtoren in Alexandrië, een van de zeven klassieke wereldwonderen. Net als voor haar Noordpoolproject deed Ga ook voor deze expo veel onderzoek. Ze volgde zelfs een cursus onderwaterarcheologie om zelf illegaal de site te filmen.

Medecurator Valerie Verhack legt uit hoe Ellie Ga werkt: “Ze gaat telkens uit van een onderzoeksproject en verweeft dan fictie met werkelijkheid. Ga neemt je als het ware mee in haar eigen hoofd.”

We worden inderdaad meegenomen in het hoofd van Ga, maar jammer genoeg gebeurt daar niet gek veel interessants. We krijgen een leuk verhaaltje en wat weetjes, maar beklijven doet Pharos zeker niet. De videofragmenten kabbelen en de foto’s zijn eerder banaal.

Pharos was dus een druilige expo, en geen stralende opklaring zoals de expo van Markus Schinwald (zie Veto 4104 en foto bij dit artikel). Gelukkig kon het sterke videowerk van Paul Hendrikse ons meer bekoren. Hij liet ons luisteren naar de wolken. Zo verlieten we Playground toch nog met een warm gevoel.