Paradise Now is Paradise Wow: een Postmodern Oerritueel

Juni 1968, Festival d’Avignon. The Living Theater, een befaamde New Yorkse acteursgroep, speelt de première van Paradise Now. Het veelzijdige optreden tracht een nieuwe revolutie te ontketenen. De acteurs-dansers trekken het publiek mee in hun trip naar vervoering, naar een nieuwe manier van samenzijn, naar een nieuwe cultuur – een ‘permanente revolutie’. Vijftig jaar later onderzoekt choreograaf Michiel Vandevelde in samenwerking met een nieuwe generatie jonge mensen (fABULEUS) wat er van die erfenis overschiet.

Het Spookhuis

Er zijn drie fasen in Paradise Now, en die zijn duidelijk te onderscheiden op vlak van inhoud en gemoed. De eerste fase, na een korte gesproken inleiding, is spookachtig. Een verzameling van snapshots. Taferelen als de presentatie van de eerste iPhone en de Arabische lente verschijnen ten tonele in een theaterversie van de stille film.

Laat het gezegd zijn dat de acteurs - dertien jongeren tussen de 14 en 23 jaar - die taferelen brengen in een haast karikaturale vorm, wat de boodschap van dit eerste deel enkel versterkt. Een heel geforceerde en plastieken vreugde uit de scènes over media, Hollywood, pracht en praal steekt af tegen gepijnigde en vertrokken gezichten in flitsen van geweld, oorlog en slachtoffers.

Soms weergalmt het lawaai en geschreeuw van tumult doorheen onechte glimlachen voor een beroemdheden-selfie. Het spookhuis van de 20ste en 21ste eeuw. Heel sterk geacteerd, een thema dat niet verdwijnt doorheen de rest van de performance.

Shake it like a Black Star

Deel twee is helemaal anders van aard. Dit middelste segment focust meer op dans en ontwikkelt zich later haast tot een ritueel, wanneer de bewegingen even aanbiddend als wild worden. Het is alsof het voorgaande deel is teloor gegaan en vervallen tot een expressieve, esoterische en intieme rite die doet denken aan David Bowie’s videoclip Black Star: schokkend, trillend nerveus, en woest.

Met behulp van de brochure, maar ook door de manier waarop de schijnheilige kalmte van deel één gebroken wordt, interpreteren we dit als revolutie, en als de deconstructie van het bestaande. Op dat vlak nog een plus voor Paradise Now: zelfs zonder de kaderende hulp van de literatuur die aan het begin van de voorstelling werd meegegeven, spreekt het stuk perfect voor zich. De brochure is een interessante extra, maar de kracht van de voorstelling is in geen geval verloren als u ze niet gelezen heeft.

De stem van het nu

In het laatste deel van de performance wordt er wél gesproken, in tegenstelling tot de voorgaande twee. De thema’s van dit laatste segment zijn maatschappij, socialiteit, revolutie en verandering. Het stuk wordt immers ter gelegenheid van de verjaardag van mei ’68 opgevoerd. Hier wordt ook geïnterageerd met het publiek, waardoor op de voorste rijen gaan zitten een aanrader is voor de volledige ervaring. Dit geldt eigenlijk voor het hele stuk: doe uw best om vooraan in de zaal terecht te komen, want daar leeft het stuk het meest. Opnieuw haal ik ook even de acteurs aan, die onvoorstelbaar acteer- en danswerk hebben geleverd.

Al bij al is Paradise Now een performance - want het is meer dan dans alleen - die perfect is voor het moment, en die de gelegenheid van mei ’68 ten volste benut om met een onvergetelijk optreden diens wil voor niet de toekomst, maar voor het heden uit te spreken.