Over liefde en haar geiligheid

Naar jaarlijkse traditie verzamelt Saint Amour in de periode rond Valentijn een aantal literaire klasbakken om het mysterie van de liefde een beetje verder te ontrafelen. Ook dit jaar tekende een gezonde mix van gevestigde waarden en aanstormende talenten present om zich op te stellen als onderzoekers van de amoureuze ziel. Het format van de voorstelling is in twee zinnen uit te leggen, de boodschap van de avond behoeft een epistel op zich. Een verslag van eigen indrukken en bevindingen behoort wel tot de mogelijkheden.

Iedereen toeschouwer

Zoals eerder aangegeven was de kapstok waar de voorstelling aan ophing niet al te gesofisticeerd en bestond deze maar uit drie haken: de eerste liefdesperikelen, de relatie in volle bloei en de breuk. Het enige vernieuwende dat hierbij kwam kijken was dat dit alles chronologisch op zijn kop werd gezet, zodat iedereen toch met vlinders in de buik of op roze wolkjes naar huis kon trappelen. Noem het een ‘touch-of-gezond-boerenverstand’, maar het was wel een formule die werkte.

Gedurende elk deel schuifelden Bert Moerman, Bregje Hofstede, Ilja Leonard Pfeijffer en Tommy Wieringa wel eens gezamenlijk het podium op om voor te dragen uit eigen werk. Elk op hun manier. Elk met een onvervalste klasse. De gezamenlijke opkomst had verder ook volgende ontnuchterende bijwerking: Als gewone stervelingen die net een nummertje hadden getrokken op het stadskantoor moesten de auteurs in het schemerdonker keer op keer hun beurt afwachten. Ook zij werden voor even gedegradeerd tot toeschouwers. Het inlevingsvermogen nam toe, de verbondenheid werd groter en het begrip liefde werd weer wat tastbaarder.

Spirituele ochtendgymnastiek en kabbelende beekjes

Met Sylvie Kreusch diende zich het eerste muzikale intermezzo aan en werd de zaal blootgesteld aan iemand die muziek actief beleeft en belichaamt. Tussen het zingen door beoefende ze een soort van spirituele ochtendgymnastiek waarbij elke lichaamsvezel gebruikt werd. Schijnbaar willekeurig, maar toch berekend genoeg om altijd net op tijd die micro terug vast te hebben en vervolgens te imponeren met haar glasheldere stem. Na drie nummers nam de zoete stem van Philippe Claudel het over om ons via kabbelende beekjes en vakantieliefdes uit de Provence richting pauze te begeleiden.

Koning carnaval

Na de pauze gaf Ragna Fabias een wat hardere en meer serieuze betekenis aan de liefde. Met een vastberadenheid die getuigde van een enorme dosis levenservaring droeg ze voor uit haar debuutbundel ‘Habitus’. Menig stof tot nadenken dat ze op het podium achterliet, blies showbeest Sven Ratzke al gauw terug weg. Presentator Sven Speybrouck, die voorts vooral uitblonk in het maken van voorgekauwde mopjes, verwoordde het gevoel dat overheerste uitstekend: ‘Na hem voel ik me een saaie boekhouder.’ En dat lag vooral niet aan de presentator: zelfs Prins Carnaval zou zich bankbediende wanen naast Sven Ratzke.

Sommige mensen zijn nu eenmaal geboren om in een veel te strakke broek, met hakken en een glitterpakje op een podium te gaan staan en het publiek met succes te entertainen. Dat daarin ook nog een adembenemende versie van David Bowie’s ‘Heroes’ was inbegrepen, was zeer mooi meegenomen.

Liefde maakt blind

Ook dichteres Delphine Lecompte zorgde mee voor de sfeer. Met haar absurde gedichten vol onverwachte wendingen en snuggere taalspelletjes kon ze meerdere lachbuien losweken bij het publiek.

De reden dat ze even struikelde over een speaker toen ze haastig het podium weer afliep is niet ver te zoeken: liefde maakt dan toch blind. Gelukkig tast het de andere zintuigen niet aan, want de voorstelling was een lust voor het oor, maakte liefde weer een beetje meer bereikbaar en smaakte voor een beginnend poëzieliefhebber duidelijk naar meer.