Openingsavond Interfacultair Theaterfestival

Door de strenge maatregelen tegen het coronavirus verliep de avond niet zoals oorspronkelijk gepland: het publiek werd gevraagd om een stoel tussen te laten, de receptie ging niet door en de befaamde duotickets (twee theatervoorstellingen voor 5 euro!) worden pas later online verkocht. Maar belangrijker: cultuurliefhebbers bleven woensdag (nog) niet in hun kot en de sfeer was des te beter. Bij het doven van de lichten klonk het notoire hoesten en neuzen ophalen. Oh, ironie.

VRG beet de spits af. Via audio-opnames gingen we plotsklaps van de Minnepoort naar de Celestijnenlaan en Arenberg, plaatsen die voor iets te veel studentikoos realisme zorgden. Je zou voor minder in de slotseconden een tas stukgooien op de bühne. Presentatrice Anneleen Laeremans mocht de scherven na afloop opvegen: veelzijdigheid en efficiëntie waar wij het warm van kregen.

Ook Historia gooide met glazen en schreeuwde ons daarenboven achterover met 'De Riot club leeft!'. Zoveel was duidelijk. Tien verwaande Oxfordstudenten vormen een decadent clubje dat wij graag willen leren kennen. Tot weldra, Historia.

Tim Erweten koerst van Wina was er pal op. Van een schilderij van Picasso via een dopingspuitende wielrenner naar een luidkeels orgasme. Dat kwam binnen.

Niet zulke onbetamelijkheden bij Medica. Met Andronica brengen ze een wel heel vrije bewerking van Shakespeare. Die vrouwelijke verbastering zou wel eens het meest fysieke en beweeglijke stuk kunnen zijn: de geneeskundespelers vielen zonder woorden bij bosjes neer. Getroffen door een vreemd virus? Mysterieus en veelbelovend.

Voor aMUZEment, een collectief van Alfa, Musicologica en Mecenas, mocht het iets meer zijn. Wij dachten in Arme moordenaar een metaspel van een toneel in een toneel te zien. Met een verwijzing naar Hamlet kwam Shakespeare ook weer even voorbij. Wij bleven enigszins verward achter, ergens tussen de verschillende lagen. Benieuwd of aMUZEment ons toch nog kan overtuigen.

Nog meer existentiële metavragen bij Niets door NFK. De filosofen gingen wel erg de filosofische toer op. In een ijl tempo ging het van 'meer betekenis!' naar 'leegte'. We hoorden zowaar opnieuw iets over Shakespeare - deze keer Macbeth - en zagen een huiveringwekkende tomatengooier. Een knipoog naar het recente Jan Jambon-incident bij de Ultima's?

Psychologische kring zoekt het ook niet te ver van huis en brengt 52 uit het leven gegrepen psychologische casussen onder de titel 52 keer afscheid. Benieuwd of dat niet te veel van het goede is. Wij waren alvast blij dat er op het einde nog even goed op de vloer werd gestampt, want we dommelden eventjes in bij alle clichés. Scherven brengen blijkbaar geluk?

Weinig geluk in ieder geval voor malle Willy in Wijlen Versmachten Willy van Bios. Die bleek - droom of realiteit? - zijn eigen begrafenisdienst mee te maken. Bios raakte met enkele snijdende zinnen, al mochten die wat duidelijker gearticuleerd worden om ons volledig te overtuigen. Vreemd genoeg vond het publiek die tragiek eerder ludiek. Wenen of lachen? Tragikomedie dan maar.

Babylon toonde dan weer aan hoe belangrijk scenografie en een goede dictie zijn. De flarden van realistische voicemails konden ons bekoren. Attempts on her life lijkt ons een must see. Dat 'neuken in de kont' viel wel een beetje uit de (bieb)toon. Maar wel weer uit het leven gegrepen.

Tussen de bedrijven door stelden de vier juryleden van de Leuvense Oscars zichzelf voor. Meermaals werd het belang van theater onderstreept, een enkele keer met een verwijzing naar de spanningen in de cultuursector.

De presentatrice sloot af met een warme oproep voor meer verhalen en grenzeloze creativiteit. Uiteindelijk werd er nog gezellig nagekaart in de zaal. Die clandestiene, geïmproviseerde receptie zagen wij graag door de vingers. Welaan dan: negen toneelstukken, van 25 maart tot en met 14 mei, op verschillende locaties in Leuven. Al is het op dit moment nog erg onduidelijk of die planning houdbaar is. Corona of cultuur. Wie zal het zeggen?