Ontsnappen naar een grotere ramp

Alles valt – wat in je opkomt als je langs het Sint-Pietersziekenhuis wandelt, of tijdens een coronadip even alle grip verliest. Maar CampusToneel tilt het vallen naar een hoger niveau: zes jonge mensen wachten de komst van Apophis af – een komeet die allesverwoestend zou kunnen zijn. De onzekerheid of er überhaupt wel iets zal gebeuren, loopt als een rode draad door het verhaal.

Dwalen door het verhaal

Een ontzettend thema, zo blijkt, dat de essentie in mensen boven laat drijven. Toch gebeurt er ook veel herkenbaars eens het normaal dreigt op te houden met bestaan. Eén van de personages organiseert een feestje om het einde der tijden te vieren.

Het verhaal wordt uitgerold over video’s in verschillende ruimtes in BAC ART LAB. In de eerste grote scène zitten de zes personages aan tafel, later volgen we tweegesprekken waarin we hen beter leren kennen. CampusToneel plaatst tv’s in een cirkel rond de kamer, laat bezoekers tussen de beelden lopen en schakelt discolichten in. Wie door het gebouw stapt, wandelt doorheen de tijd, mee in het verhaal.

Het gezelschap combineert het beste van de twee kunstvormen: de bezoeker kiest waarnaar hij kijkt als in een museum, en toch blijft het verhaal intiem als bij een theatervoorstelling. Ook door te kiezen voor avondopeningen houdt het toneelgezelschap de charme van theater brandend.

Naast de verscheidenheid aan projectietechnieken valt vooral op hoe de setting uit de video’s ook de setting in de kamer is, waardoor het universum uit de filmpjes de zaal binnen glijdt. Het gaat dan niet alleen om tafels en stoelen, maar ook om een aanrecht en een terrasje buiten. De fragmenten worden aan elkaar gehangen met krantenkoppen, foto’s en memes. En dit alles zonder de charme van het gebouw te verliezen.

Knipoog naar de werkelijkheid

CampusToneel zet heel menselijke personages neer, die bijvoorbeeld zweren niet meer over 'die kutsteen' te praten om er vervolgens niet over te kunnen ophouden. Ze hebben allemaal een eigen kijk op de dingen en hun eigen ideeën over het moment van de mogelijke inslag die steeds dichter komt. Doorheen de zalen worden de personages steeds verder ontwikkeld en komen we steeds meer over hen te weten, over hun verleden, maar ook hun angsten en gevoelens. Er zitten een doemdenker onder het gezelschap, een eeuwige cynicus maar vooral veel twijfelaars.

Wie wil, ontdekt in het thema een recent fenomeen – er knipoogt een bierflesje – maar het toneel blijft geschikt om uit de realiteit te ontsnappen. Daarvoor alleen al is het een bezoek waard. Theater blijft aangrijpender als er mensen op scène staan, maar toch geeft deze tussenvorm niet het gevoel coronacultuur te zijn. Een geslaagde ontsnappingspoging uit de huidige werkelijkheid.