RECENSIE IFTF
NFK's ROPE: gelaagd maar behapbaar
NFK's toneelstuk ROPE toont aan dat je geen hoogdravende filosofische concepten nodig hebt om een vermakelijke voorstelling in elkaar te steken.
NFK toverde De Koelisse met ROPE om tot een woonkamer waar zelfs de hoge echelons van de bourgeoisie U tegen zeggen. Torenhoge stapels boeken en een mooie selectie flessen die enkel in de betere handel te verkrijgen zijn vormden het decor.
Gastvrouwen van de avond waren Victoria Witherford (vertolkt door Rita May Kimjima-Dennemeyer) en Charlotte Castillo Vasquez (gespeeld door Nora van Hummelen). De genodigde gasten voor het etentje? Brusselse aristocratie, een heerlijk cynische columnist, medestudenten en bibliofielen. O ja, en in het midden van de kamer stond een knoepert van een houten kist.
Internationaal voordeel
De Engelse taalkeuze is in de NFK-context meer dan geoorloofd: de kring vertegenwoordigt een enorme proportie internationale studenten. Ze laten dat ook in hun voordeel spelen: waar van toepassing zorgden authentieke Britse en Ierse accenten ervoor dat de rollen extra mooi tot hun recht kwamen.
De humor was soms wat goedkoop en slapstickachtig, maar dat had ook zijn plaats
Allusies naar grootmeesters Dostojevski en Nietzsche zouden in een stuk van NFK natuurlijk niet ontbreken, de (laat ons eerlijk zijn, verdiende) steken naar Camus al evenmin. Verwacht je echter niet aan een zelfingenomen en highbrow hoogdravend stuk waarvoor je Jenseits von Gut und Böse verorberd moet hebben om een schijn van kans te maken het te begrijpen.
Meerlaags comic relief
De humor was soms wat goedkoop en slapstickachtig, maar dat had ook zijn plaats en hield het stuk luchtig. Tevergeefse versierpogingen doorheen het stuk deden qua niveau eerder aan De Kampioenen denken. Bovendien was er geen tekort aan subtielere kwinkslagen en sarcastische commentaar afkomstig van Rupert Cadell, de bittere schrijver en voormalig leerkracht van de gastvrouwen. Zijn bijdrage aan het stuk nam een eerder dialoog-georiënteerde plaats in; maar 'die van filosofie' kunnen wel goed om met woorden.
De kijker die naar diepgang en introspectie op zoek is zal dus op zijn honger blijven zitten — maar misschien is een IFTf-theaterstuk tout court niet de gewezen plaats daarvoor
Zo was er wat humor betreft voor ieder wat wils. Toeschouwers die niet zo veel kaas van filosofie gegeten hebben konden bijvoorbeeld goed lachen met Mrs. Debenham, de steeds indommelende vrouw van Sir Johnstone Kentley.
Ook Jacques Sabot, de onderdanige butler — en hoe kan het ook anders, met zo'n aptoniem als 'sloef' als achternaam — zorgde voor een paar grappige scènes. Maar zij die de perikelen van Raskolnikov, Meursault of Zarathoestra grondiger onder de loep genomen hebben zullen daar ook hun lachvoordeel uit halen.
Huiverende spot
Met licht en geluid werd leuk gespeeld: een geluidseffectje hier en een lichtflits daar voelden soms afgezaagd maar stoorden geenszins, een dramatische enkelvoudige spot die op de kist gericht werd, deed huiveren.
De bühne zelf bestond vooral uit boeken, stoelen en die vermaledijde kist. Een leuk decor, maar het had als nadeel dat toeschouwers achter in de zaal moeilijker de spelers konden zien wanneer die neerzaten. Dat was nochtans gedurende de meerderheid van het stuk wel het geval.
ROPE was een vermakelijk stuk dat het gros van de kijkers wist te bekoren
De verhaallijn was niet de meest uitdagende. Het stuk trok geen hoogdravende conclusies over de aard van zijn onderwerp, waar een ander scenario dat eerder wel gedaan zou hebben. De kijker die naar massa's diepgang en introspectie op zoek is zal dus op zijn honger blijven zitten — maar misschien is een IFTf-theaterstuk tout court niet de gewezen plaats daarvoor.
Insgesamt was ROPE een vermakelijk stuk dat het gros van de kijkers wist te bekoren met leuk uitgebouwde personages en een mooi afgewerkte productie.
Gezien op maandag 29 april in De Koelisse.
