Navraag: Jan Eelen

Als maker van In de Gloria, Het Eiland en nu ook Callboys kan creatief genie Jan Eelen zich zonder gêne Vlaanderens meest onbekende Bekende Vlaming noemen. Zelf blijft hij liever achter de schermen. 'Als mensen me bijna herkennen op straat, ben ik niet het type om hen te helpen.'

Om ons goed voor te bereiden hebben we gisteren een Jan Eelenavond gehouden. Hoe voelt u zich daarbij?
Eelen: 'Dat jullie naar mijn programma’s gekeken hebben? (lacht) Was het leuk? Ondertussen is het al 15 jaar geleden dat In de Gloria werd gemaakt. Het publiek leert dat op verschillende momenten kennen en da’s wel plezant.'

Uw nieuwe succes is Callboys, over vier mannen die een escortbedrijf runnen. Hoe komt u op dat idee?
'Ik had een artikel gelezen over een bordeel voor vrouwen. Omdat ik hen ook op de baan wou sturen, heb ik er maar escortes van gemaakt. De vraag is natuurlijk: waarom zitten die in godsnaam bijeen? Dat kost alleen maar geld en ze maken elkaar zot. Maar ik heb die bocht toch genomen om te zien wat er gebeurt.'

Hoe zorg je ervoor dat je personages zo waarheidsgetrouw mogelijk zijn?
'Ik heb met twee gigolo’s afgesproken om een hele lijst praktische vragen te overlopen: 'Hoe stellen jullie vrouwen op hun gemak?', ‘Wanneer wordt het geld gegeven?'. Dat waren twee intelligente, welbespraakte types.'

Niet zoals de Callboys dus…
'Nee, aan de andere kant van het spectrum heb je ook mannen die er juist geen geld voor vragen, maar dat wou ik ook niet doen, dus beland je ergens tussenin.'

Ondanks het feit dat de Callboys fictief zijn, geloof je hen wel. Na het kijken van de tweede aflevering hebben wij nieuwsgierig dildobedrijf Maverick gegoogled.
'Geloofwaardigheid moet je altijd nastreven. Met Het Eiland is dat ook zo: Frankie Loosveld bestaat niet, met al zijn piepen. Maar in dat universum bestaat die wel en daarom geloof je ze ook.'
'Om dat te bereiken heb ik bij het schrijven nood aan totaal isolement en moet ik soms twee dagen in dat universum blijven zitten. Ik weet op voorhand nog niet waar ik ga uitkomen, de ene situatie brengt je bij de andere. Ik noem het organisch schrijven.'

Als u zelf eens naar de Callboys zou bellen, wie zou u dan kiezen? Viking Jay? Of uiteindelijk toch de onbereikbare Randy?
'Wie zouden jullie kiezen? Ik zal antwoorden als jullie ook antwoorden! Ik zou Randy vragen omdat dat de liefste is. Dat hangt er ook vanaf wat je wil gaan doen (als een echte verkoper): als je eens goed van de grond wil gaan, moet je absoluut voor Devon gaan. Als je je tijd wil verliezen, moet je Wes boeken.'

Verjaardagsboodschap

In Callboys zitten verwijzingen naar uw vorige programma’s. Vindt u dat belangrijk?
'Totaal niet. Ik zocht gewoon een figuur die in contrast stond met de Callboys. Je komt al snel bij een saaie verzekeringsagent, zoals Hanz Rimmer uit Het Eiland. Dat is dubbel gewonnen, want tof voor de mensen die hem herkennen. Er zijn geen grote dingen aan verbonden, maar als iemand dat mag doen, dan ben ik het! (lacht)"
'Op het moment dat Rimmer verschijnt, zie je ook nogal prominent het telefoonnummer van de Callboys. Veel mensen hebben daar achteraf naar gebeld. Het nummer van Alain Vandam uit Het Eiland kon je ook bellen en dan kwam je op zijn voicemail terecht. In het geval van de Callboys waren we dat nummer vergeten aan te vragen. Randy werd toen opgebeld door de schoonzoon van de vrouw aan wie dat nummer toebehoorde. Om het goed te maken heeft hij dan tot zeven keer toe een verjaardagsboodschap voor mevrouw moeten inspreken."

Als we dan toch een soort van terugkerende thematiek kunnen vinden in uw werk, zijn het wel uit de hand gelopen kaktaferelen.

'Guy Mortiers lievelingsfilm is Blazing Saddles van Mel Brooks en dat is van het begin tot het einde protten en kakken. En ik snap dat heel heel goed! Ja, ik vind kak gewoon plezant.'

Seks, kak en cloners. Dat moet wel een aantal sappige verhalen van achter de schermen van Callboys hebben opgeleverd?
'Ik doe niet aan anekdotes. Er zijn dingen die moeilijk waren om te doen en die nog beter zijn geworden dan ik had gedacht en omgekeerd. Dat soort gelukskes onthoud ik wel… Maar zo van 'toen heeft iemand met een dildo op zijne kop gezeten', ja dat was elke dag, dus daar kan ik echt niets uit kiezen. En die cloners (kokers met gips waarmee de Callboys een afdruk van hun penis maakten, red.) zijn niet echt he! Dat bestaat wel, maar we hebben dat niet echt gemaakt.'

Was op het einde van de opnames niet iedereen een beetje oversekst?
'Callboys gaat niet over seksen, maar dat kan je nu nog niet weten. Je zal nog wel merken waar het allemaal over gaat. Onlangs was er een marathonvoorstelling en toen was het heel speciaal om te zien wat de reeks met het publiek deed.'

Matteo Simoni’s handtekening

Hoe word je een goede televisiemaker: hebt u tips voor studenten met ambities?
'Veel televisie kijken. Meer nadenken dan de rest, niet te snel tevreden zijn. Je kan ook best in een zodanige positie zitten dat je rustig je ding kan doen. En tot slot: eerlijk zijn met je acteurs. Er is niets zo ergs als een regisseur die niet durft uit te leggen wat hij wil.'

Voor uw studies aan het Rits studeerde u een korte tijd in Leuven. Houdt u van de studentenstad?
'Ik ben na drie maand gestopt met Psychologie. Als puber had ik al veel van Leuven gezien en had ik het wel gehad. Ik wou graag naar Brussel, dus ik ben dan gaan denken aan wat ik veel doe en dat was televisie kijken. Vandaar die studiekeuze.'

Als televisiemaker wordt u door Tom Lenaerts in de Pappenheimers aangekondigd als de meest onbekende Bekende Vlaming. Wordt u vaak herkend op straat?
'Ik ben iemand die ze herkennen, maar van wie ze het dan niet direct door hebben. Dan zie ik ze denken en ik help hen dan ook nooit. Als ik dat jammer zou vinden, zou ik wel vaker in allerlei restaurantrubrieken van De Morgen gaan staan. Ik doe dat alleen als ik een programma moet verkopen, en dan nog moet je mij niet vragen waar ik op restaurant ga. Het enige wat van belang is, is dat de mensen genieten van wat je maakt. Wie ik ben geeft daar alleen maar ruis op.'
'Met De Pappenheimers was het trouwens meestal zo dat er een gast had afgezegd. Ik zat hier dan toch in de buurt en dan ga ik daar even zitten als noodplan (lacht).'

Over BV’s gesproken: onze Vetoredacteur had beloofd dat u een handtekening van Matteo Simoni voor ons zou meebrengen.
'Dan heeft hij u bij uw kloten gehad! (lacht) Maar ik zal eens zien of ik nog een leuke foto van hem heb.'