Navraag: Bazart

Muzikaal kan Bazart al een supergroep genoemd worden, want met Oliver Symons en Simon Nuytten sleurt Mathieu Terryn ‘eigenlijk altijd twee gastzangers mee'. De co-frontmannen die Terryn flankeren, hebben naast Bazart immers hun eigen band: Symons won bij Warhola al Humo's Rock Rally en Nuytten scheert met Felix Pallas hoge toppen.

Mathieu en Oliver, jullie hebben ooit deelgenomen aan Eurosong for Kids. Welke invloed heeft die ervaring gehad op jullie carrière?
Oliver: ‘Ik denk dat dat redelijk essentieel is geweest. Op zo’n jonge leeftijd kom je toch al in een professioneel circuit en ontmoet je mensen met wie je anders nooit zou samenwerken. Dat was een groot voordeel.’
Simon: ‘Mathieu en ik hebben elkaar leren kennen op de finale van Oliver.’
Oliver: ‘Iedereen kent iedereen daar, uit alle edities.'
Mathieu: ‘Max Colombie van Oscar and the Wolf zat in mijn jaar. Max had toen naar Simon gestuurd om met mij een band te beginnen. En de eerste ontmoeting van Max en Simon was ook met mij, op de finale van Oliver. Dus zie je het? Incestueus! Iedereen op mekaar. Echt vies. (lacht) Nee, zonder Eurosong hadden we hier niet gezeten.’

Wat vonden jullie van Oliver?
Simon: ‘Fantastisch.’
Mathieu: ‘Fe-no-me-naal!’

Eerst speelden jullie folkmuziek onder de naam Handshake. Vanwaar de ommeslag?
Mathieu: ‘Simon en ik hadden onze eerste akoestische gitaar gekocht en dan zijn we daarop beginnen rakken. Toen werden we iets ouder en wilden we toch een beetje andere muziek maken. Dan kwam Ollie erbij en hebben we eerst rock gespeeld, maar dat was ook niet wat we echt wilden. Heel organisch zijn we zo tot de huidige sound gekomen.’

Hoe kijken jullie terug op die muziek?
Simon: ‘We laten dat rustig achter ons.’
Mathieu: ‘Het was een logische eerste stap. Maar de EP Meer dan ooit had eigenlijk nooit opgenomen moeten worden. Toen werkten we met mensen samen die daar wel in geloofden ... (Simon lacht) Nee nee, ik bedoel ...’
Oliver: ‘Wat bedoel je nu eigenlijk?’ (lacht)
Mathieu: ‘Dat het niet erg is dat we dat gedaan hebben, maar we hebben daar ook niet veel mensen mee ...’
Oliver: ‘... lastiggevallen?’
Mathieu: ‘Iets bijgebracht of zo. Maar kijk, het was een logische eerste stap.’

Jullie behaalden al successen voor Echowasverschenen. Is een album nog nodig?
Mathieu: ‘Die twijfel hebben we wel gemerkt. Een album is eigenlijk vree jaren 90. Maar het heeft iets officieels.’
Oliver: ‘Het begint minder waarde te hebben, terwijl ik het leuk vind om een album echt te hebben.’
Mathieu: ‘Ik ook. Al denk ik dat het afhangt van de muziek die je maakt. In de popmuziek kan één goed nummer volstaan. Bij de undergroundgenres zijn albums nog gebruikelijker. We leven in een ...’
Simon: ‘... vluchtige tijd.’
Mathieu: ‘Ja, dat heeft veel te maken met de tijd waarin we leven. Iedereen is alles snel vergeten.’

Lyrics en lyriek

‘Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel.’ Is die vluchtige tijd belangrijk in jullie teksten?
Mathieu: ‘Ik denk dat we kinderen zijn van onze generatie. Dat hoor je in de muziek en in de teksten. Die zin is niet mijn meest poëtische lijn, maar blijft wel hangen, omdat het breed is en iets waar de mensen zich in kunnen herkennen.’

‘Hij dwaalt als ridder zonder hoofd’, zing je in 'Echo', over een held diep in jou.
Simon: ‘Tekstanalyse, I love it!’

Ervaren jullie dat gevoel soms?
Simon en Oliver: ‘Niets mee te maken!’
Simon: ‘Zonder hoofd, Mathieu?’
Oliver: ‘Kop eraf!’
Simon: ‘Als een kip zonder kop!’
(Oliver lacht)
Mathieu: (zucht) ‘Ja, ik weet niet.’

Over de teksten wordt niet gediscussieerd?
Mathieu: ‘Op deze manier wel!’
Oliver: ‘Dat gebeurt wel. Meestal is dat grappig.’
Mathieu: ‘Als ik met een tekst kom, moet dat gewoon kloppen in zijn geheel, met de muziek. Dus mijn tekst mag nog zo literair of whatever zijn, als hij niet goed aanvoelt, haalt hij het nummer niet. Het is een compromis voor het totaalplaatje.’

Nu heeft voor het eerst een songschrijver de Nobelprijs voor de Literatuur gewonnen. Hoe belangrijk is dat literaire aspect bij jullie?
Mathieu: ‘Voor mij persoonlijk is dat wel belangrijk. Je schrijft nog altijd in het Nederlands, iedereen verstaat wat je zegt. Maar bij ons ligt de nadruk op het evenwicht tussen muziek en tekst. Het moet lekker bekken én het moet iets van betekenis hebben. Vaak moeten er dus compromissen worden gesloten en dan kiezen we bijvoorbeeld voor een klank in plaats van een goede zin.’

Jullie teksten zijn aan de donkere kant. Strookt dat met fans die gewoon willen dansen op leuke popmuziek?
Mathieu: ‘Ik vind het leuk als mensen zo euforisch de longen uit hun lijf brullen op die donkere teksten. Het is een mooi contrast.’
Oliver: ‘Ik denk ook dat onze muziek niet zou werken met zo’n happy tekst. Die melancholie past samen met de muziek.’
Mathieu: ‘Soms gebeurt het wel dat ik een andere zanglijn of zin uitprobeer en dat het dan te melig wordt. Dat werkt niet. Het mag een hoek hebben en als mensen denken: 'Is hij daar nu weer met zijn donkere teksten …' Ze zingen het toch mee.’

Wat die euforische fans betreft: al gekke stoten meegemaakt?
Mathieu: ‘Op die festivalbordjes staan soms wel grappige dingen. Maar met de bh’s en slipjes zoals in de jaren 90 valt het nog mee.’
Oliver: ‘We doen nochtans al een paar interviews een oproep.’
Mathieu: ‘Ik ben toch ooit eens aangevallen in een paskot. Ik ging rustig wat kleren passen, tot een meisje mijn gordijn opendeed en riep ‘Het is hem! Het is hem!’ Ik stond daar dan met half mijn kleren uit. ‘Mag ik eerst mijn kleren aandoen?’ Dat was wel het zotste. Meestal zijn ze braaf.’

We zullen een oproep zetten boven ons interview.
Simon: ‘Zeker doen.’
Mathieu: ‘Het mag allemaal wat zotter.’ (lachen)

Groepsgevoel

Wat doet de adrenaline van zo’n optreden met jullie?
Mathieu: ‘Voordien valt het goed mee.’
Oliver: ‘Na het optreden doen we wel gekke dingen! Maar toen we recht van het podium in Werchter kwamen moesten we wel een uur bekomen.’
Mathieu: ‘Toen dachten we: what the fuck, wat was dat hier allemaal? Maar we hebben geen vaste rituelen. Groepsknuffel.’
Oliver: ‘Ja, af en toe voor de foto.’ (lacht)

Jullie hebben een aantal nummers van Echoin afzondering geschreven in een chalet in de Ardennen. Was dat belangrijk voor jullie?
Mathieu: ‘Dat is nu heel cliché, maar het werkt echt wel.’
Simon: ‘Ook superplezant.’
Oliver: ‘Een beetje een muziekkamp eigenlijk.’
Simon: ‘En ook teambuilding! Daar leer je elkaar beter kennen. Expertises zoals: wie is het properst? Wie kan het beste koken?’

Wie kan het beste koken?
Simon: (wijst naar zichzelf) ‘Ik.’
Mathieu: ‘Beste koken? Jij hebt één keer een pasta Simon gemaakt en daar moesten we het dan mee doen?’
Simon: ‘Het moest maar één keer zijn.’
Mathieu: ‘Och jong toch, met uw zever.’ (lacht)