Muzikale avond voor asielzoekers in Lubbeek

We mochten vanuit Leuven meerijden met Janosh, een van de bandleden en organisator. Het asielzoekerscentrum in Lubbeek bevindt zich op een soort bedrijventerrein en bestaat voornamelijk uit containerwoningen. Bij aankomst worden we door een dubbel ingangspoortje naar een grote hal geleid.

Daar wacht de rest van de muziekgroep. Ze zijn het materiaal aan het opzetten. De hal is vrij sober ingericht, waardoor de kinderen alle ruimte hebben om te spelen.

Tien kleine visjes

Een enthousiast koor bijt de spits af. Ze zingen ´tien kleine visjes´ met de kinderen die het liedje kennen. De zangers en zangeressen zetten alvast de toon voor de sfeer die avond. De gekleurde lampen zetten de band in een warme gloed. De kinderen rennen en dansen om de muzikanten heen. Zij spelen een blues-achtig repertoire. De muziek werkt betoverend op de kleintjes, en eigenlijk ook op ons.

De zanger vraagt of er mensen zijn die willen zingen. In eerste instantie ontstaat er een licht chaotische jamsessie met de kinderen, die allerlei soorten muziek door elkaar spelen.

De band neemt de leiding weer over en met de orde komt de saamhorigheid terug. Misschien komt dat ook omdat ze het keyboard hebben afgezet waar drie kinderen tegelijk op aan het spelen zijn. Die kinderen laten zich overigens niet weerhouden om verder te rammen op de toetsen.

De volwassenen en oudere jongeren hebben zich tot op dat moment passiever opgesteld. Ze kijken met plezier toe en applaudisseren voor de prestaties van kinderen en band. Eindelijk een verandering: een jonge man begeeft zich naar de microfoon, zijn telefoon in de hand om de lyrics te lezen. De band probeert hem muzikaal te ondersteunen, maar moet even wennen aan de andere muziekstijl. Wanneer de vrouw na hem aan de microfoon staat, hebben ze de juiste klank te pakken.

Breakdancetalent komt boven

Langzaamaan gaan de jongste kinderen naar bed. Een paar van de oudere jongens hebben hun eigen muziek aangesloten op de versterkers en beginnen te dansen.

Spontaan komen er van alle kanten smartphones tevoorschijn om de dansende vrienden te filmen en fotograferen. We laten de kinderen wat van onze moves zien. Opeens komt al hun breakdancetalent naar boven. Overal lachende gezichten.

‘Komen jullie morgen terug?’ vraagt een van de meisjes als we aan het inpakken zijn. We weten niet wat we daarop moeten zeggen. Als we dat op de terugweg aan een van de bandleden vertellen, kijkt hij bedenkelijk. ‘Ze vroeg aan mij wanneer we weer kwamen. Ik heb morgen gezegd. Ik wist ook niet wat ik moest antwoorden.’