Misschien toch maar trouwen in Syrië

De 51-jarige Syriër, die in een nog niet zo ver verleden aan de bak kwam als zanger op bruiloften in zijn thuisland, is al enkele jaren een echte cultfiguur. Meer dan vijfhonderd albums heeft hij al op zijn naam, telkens in de opzwepende stijl die zijn handelsmerk is geworden - een soort liefdeskind van Arabische gezangen en Westerse technomuziek. Steeds gaat hij gehuld in een lang zwart gewaad, draagt hij zijn getrouwe keffiyeh op het hoofd en verschuilt zich achter een donkere zonnebril. En die look slaat aan: een groep enthousiastelingen stroomt naar binnen met als eerbetoon hun mooiste keukenhanddoek op het hoofd. Close enough.

We moeten eerlijk zijn - veel was er niet nodig om van Souleyman’s optreden één groot feest te maken. De uitverkochte zaal was duidelijk gekomen om te dansen, en wanneer de Syrische ‘koning van de dabke’ een eerste maal op het podium verschijnt, gaat het voltallige publiek al meteen uit de bol. Souleyman is goed bij stem en de eclectische beats komen live minstens zo goed uit de verf als op plaat. Vraag ons evenwel niet met welk nummer hij de set opent - daarvoor lijken de nummers toch nét iets te veel op elkaar.

Niet dat dat de pret bederft, overigens. Geruisloos schakelt Souleyman de nummers aan elkaar. Enkele handgebaren -drie, om precies te zijn- volstaan ruimschoots om het publiek op te zwepen. Misschien waren die bescheiden handgebaren er zelfs al te veel aan, want net na een stomende versie van Warni Warni, Souleyman’s grootste hit, gaan de poppen aan het dansen. De ene na de andere fan bestormt het podium om de onwaarschijnlijke volksmenner te knuffelen, een kus te geven of -jawel- het object te maken van een selfie. De toetsenist maakt er nog het beste van, maar Souleyman is zichtbaar not amused. Ook de rest van het publiek reageert afkeurend.

Nadat de overenthousiaste fans in stilte terug naar hun plaats zijn gelopen, duurt het eventjes voor het publiek weer op gang is. Gelukkig krijgt Souleyman snel weer de meesten aan het dansen, terwijl hij rustig verder in zijn handen klapt. Het zijn enkelingen die terugzakken in de zeteltjes; waarschijnlijk omdat hun voeten pijn doen.

Al voor er een uur voorbij is, trekken Souleyman en zijn muzikanten zich eventjes terug, vooraleer ze een meeslepend Mawal brengen als bis. De feestende massa is eventjes stil voor het verdriet van Souleyman en de Syrische vluchtelingen, van wie overigens een delegatie is uitgenodigd om dit concert gratis bij te wonen. Vervolgens vloeit dit rustige momentje over in een uitsmijter van jewelste, waar iedereen voor de laatste maal de dansbenen los gooit. Als het podium weer leeg is blijft het voltallige publiek eventjes staan in de hoop dat het concert een derde keer hervat wordt. We zijn een beetje teleurgesteld wanneer de zaallichten aangaan en er niks anders opzit dan een drankje nuttigen in de bar.

Kort maar krachtig, dus, maar als deze avond een indicatie mag zijn, dan is een Syrisch trouwfeest misschien nog niet zo’n slecht idee.