Mis van Plan B was een warrige reis met onbekende bestemming

Mis van Plan B was een hilarische verrassing en een verwarde droom. Helemaal anders dan geadverteerd, maar juist dit onverwachte maakte dat de toeschouwer volledig in het spel zat. In de communicatie over het stuk illustreren ze een beeld van grote dramatiek en intense schreeuwpartijen, een klassiek theaterverloop waarin een koppel hun relatie afbreekt, maar ze houden het huwelijk nog bijeen tot het thuiskomen van hun zoon. 

En toen ging het mis

Vanaf dit moment begint het pas echt. Regisseur Ortwin Lanssens laat het publiek met zijn concept denken dat ze het verhaal van een woelige scheiding tussen Martha (gespeeld door Ella Van Lint) en Frederik (gespeeld door Olivier Kiefer) gaan meemaken, met middenin de teruggekeerde zoon. Dat is echter niet het geval, de zoon sterft en het verhaal ontspoort. Twee acteurs (gespeeld door Emilie Gorissen en Alexander Delanote), die zich voordoen als toeschouwers, onderbreken het toneel. De fourth wall is gebroken en de fever dream begonnen.

Het was allemaal heel komisch en bizar, met constante verwijzingen naar de hedendaagse cultuur. Sommige stukken kwamen goed aan en lieten het publiek echt tot leven komen. Zo kwam er een paus terug tot leven om een mis op te dienen, waarna hij weer stierf, door een tuc-koekje. Dat was erg toepasselijk op de dag dat de huidige paus stierf. Het werd echter allemaal erg meta toen de acteurs zich afvroegen of ze het toneel wilden verderzetten of eerder iets anders wilden doen en de regisseur bekritiseerden. Het lag er nogal dik op.

Spelen met het publiek

Een belangrijk component van het stuk was de publieksparticipatie. De acteurs keken je aan, spraken je toe en lieten je dingen zoeken. Acties werden gestart en later teruggebracht, wat allemaal bijdroeg aan het gevoel van verwarring. De kaart die gekozen was tijdens de goocheltruc en niet getoond werd, werd onthuld tijdens de finale scènes van het stuk. Dat gaf het publiek echt een gevoel van betrokkenheid en creëerde een goede sfeer.

Scène na scène wordt het publiek de verkeerde richting op geleid. Personages worden verliefd, smeden plannen, dansen, bedriegen en bedreigen elkaar op een simpel decor dat enkel bestaat uit twee zetels en een kastje waar telkens rekwisieten uitgehaald werden om het spel op gang te houden. En ook hier wist je niet wat het volgende object ging zijn. Voor het toneel kon er niet voorspeld worden dat er iemand ingesmeerd zou worden met Everyday Bakken en Braden. 

Mis is geen klassieke voorstelling. Het is een wirwar van absurditeiten en spitsvondige wendingen en momenten waarop het publiek zich afvraagt of het zelf ook onderdeel is geworden van het spel. De chaos is doelbewust, de verwarring zorgvuldig opgebouwd. Het is geen voorstelling die makkelijk na te vertellen is. Dat maakte het juist zo een indrukwekkende ervaring. Wat begint als een klassiek relatiedrama, ontspoort in een meta-theatrale trip vol absurde wendingen, zelfspot en speelse chaos.

Gezien op maandag 21 april in De Zwartzusterkapel.