Metamorfosedrang

Soms wou ik dat ik een wolk was. Zo eentje die langzaam voorbij zweeft wanneer je omhoog kijkt en dromend neerligt, omgeven door een bedding van gras. Een zachte, ijle luchtmassa. Wanneer ze huilt, trilt de aarde, meevoelend met haar bewogenheid. Zwarte druppels hagelen alles wat dichterbij durft te komen neer.

Wanneer je haar wil aanraken, glipt ze vliegensvlug weer weg. Je zou hogere oorden moeten opzoeken om in haar contreien te komen.

Haastig verstopt ze zich achter de top van een bruine rots, verscholen tussen de dennenbomen. Ze durft zich pas te tonen wanneer de rust is wedergekeerd. Voorzichtig spreidt ze haar wolkendek. Zonnestralen dalen neer tot op de bodem en schijnen door haar heen.

Daar zweeft ze, ruwe landschappen achter zich latend. Tijdens haar tocht hangt ze veelal alleen in de lucht. Een aangename stilte vult de atmosfeer. Ze baant zich een weg door enkele velden hoog in de bergen.

Onbezield, gevrijwaard van zorgen. Was ik maar zo'n wolk.