RECENSIE IFTF
Medica brengt met Achteraf een dramatisch, maar intrigerend theaterspel
Voor het Interfacultair Theaterfestival (IFTf) bracht Medica de fictieve zaak van Kamp Absentia op de planken. De grote vraag: wat is er gebeurd op de nacht van 21 augustus 1991? Een sterk opzet, al ontbrak de uitwerking op sommige vlakken.
Medica nam het publiek mee naar het proces van de zaak-Kamp Absentia, een zomerkamp voor jongvolwassenen met problemen. De noodkreet van Robin (gespeeld door Nikki Cuijt) leidde het toneel in.
Meteen is het duidelijk: er heeft zich op de nacht van 21 augustus 1991 iets tragisch afgespeeld. Detective De Graaf (vertolkt door Matthias Dupont) kreeg het publiek al snel mee met een pleidooi voor gerechtigheid en introduceerde de zoektocht naar de verantwoordelijke voor de befaamde nacht.
Contrast
Er werd in Achteraf slim gebruikgemaakt van het decor, door beide kanten van het verhaal tegenover elkaar te plaatsen. Zo werd aan de linkerkant de bewuste kampnacht uitgebeeld met bierflesjes, kampeerstoelen en een legerdoek, terwijl aan de rechterzijde het proces plaatsvond.
Vreugdedansjes op zweverige muziek, pestgedrag en een beginnende romance stonden zo recht tegenover de nasleep van een bewogen nacht, namelijk het proces. Naïviteit tegenover reflectie.
Ondanks de langdurige opbouw, werd de afloop van de nacht slechts kort uitgewerkt
De continue afwisseling tussen de twee kanten van het verhaal creëerde een duidelijk contrast in sfeer. In de linkerkant werd gebruik gemaakt van eerder opgewekte muziek, warme lichten. Links stond dan ook symbool voor de 'onschuld' van de kampleden, terwijl de rechterkant het tegenovergestelde toonde: een kille en dreigende sfeer, donkere herinneringen die blijven terugkeren en de focus op de collectieve schuld van de ex-kampleden.
Aftermath
Naarmate het toneelstuk vorderde, werd het voor de kijker duidelijk dat de ex-kampleden alleen maar dieper zonken in hun problemen. Eén voor één kwamen ze aan bod, geteisterd door hun herinneringen aan de beruchte nacht.
Het toneelstuk kende helaas een overdaad aan geschreeuw en geroep. De oorspronkelijke insteek is goed: de ex-kampleden worden gedurende het proces herinnerd aan de nacht door de oorverdovende schreeuw van Robin te herhalen. Echter, het overmatige geschreeuw en getier door de ex-kampleden en hun herinneringen vulden het toneelstuk onnodig en ondermijnden de kracht van de terugkerende kreet van Robin.
Daarnaast waren er soms ellenlange monologen die slechts bevestigen wat al duidelijk is: de kampleden blijven geteisterd door het verleden en worstelen elk met hun problemen. Niet alle monologen waren even sterk opgebouwd en verveelden daarom vaak het publiek. Opvallend waren wel de acteerprestaties van Amy Van Cleemput en Alicia Moses, die het publiek niet losten tijdens hun dialoog.
Tragische nacht
Vanaf het begin werd het duidelijk dat de nacht een tragisch einde kent. De spanning bouwde op terwijl de groep steeds meer onder invloed raakt, maar uiteindelijk leidde dit tot een lichte anticlimax. Ondanks de langdurige opbouw, werd de afloop van de nacht slechts kort uitgewerkt. De ietwat teleurstellende ontknoping liet het publiek enigszins onvervuld achter.
Ondanks de af en toe lange monologen en ietwat teleurstellende ontknoping, kreeg Medica het publiek wél mee
Ten slotte krijgen ze elk een laatste kans om zich te verdedigen en stelt detective De Graaf de kernvraag aan het publiek: wie is er schuldig? Wie is verantwoordelijk voor de tragische gebeurtenis? De korte interactie met het publiek zorgde voor een einde dat blijft nazinderen.
Met het toneelstuk Achteraf slaagde Medica erin een mooie prestatie neer te zetten. Ondanks de af en toe onnodig lange monologen en de licht teleurstellende ontknoping, kregen ze het publiek wél mee naar de tragische nacht van 21 augustus 1991. Daar zorgden het uitstekend gebruik van decor, de goede acteerprestaties en de nodige portie intensiteit en drama voor.
