Machteloosheid in al haar facetten

Bij zonsondergang druppelen toeschouwers toe onder de spoorwegbrug naast de Kade Ecowerf. Er is een kronkelende wachtrij op de grond aangebracht, er zijn richtlijnen aangeplakt en elke toeschouwers krijgt een hoofdtelefoon en zender. Meer coronaproof kan bijna niet. Het nieuwstedelijk doet er alles aan om hun stuk te kunnen brengen en daar hebben ze alle reden toe.

Geel hesje begint na de aanrijding van een manifestant bij een wegblokkade. De vrachtwagenchauffeur pleegt vluchtmisdrijf en Ripper, een goede vriend van de aangereden Robert, gaat de vrachtwagen achterna. Wat volgt is een relaas over sociale woede, verzet en vooral machteloosheid.

Regisseur en schrijver Stijn Devillé toont hoe miserie mensen tegen elkaar kan uitspelen en hoe ze cynisch hun woede op elkaar afreageren, maar ook hoe ze het op cruciale momenten net weer opnemen voor elkaar. Een stuk over mensen die vastzitten in een systeem waar ze niet tegen kunnen protesteren zonder zichzelf te raken. In een poging zich los te wrikken, geraken ze er meer en meer in verstrengeld.

Devillé speelt met stukken informatie waardoor het publiek zijn oordeel voortdurend moet bijstellen, om te concluderen dat de complexiteit van de situatie geen eenzijdig standpunt toelaat. Met scherpe dialogen leggen de personages hun zielen bloot, krachtig vertolkt door de vier acteurs. Hoewel de moeilijke levensverhalen soms met een karikatuur flirten, schetsen ze een beeld van levens die vaak vergeten worden.

Spraakmakende complexiteit

Kris Cuppens uit op meesterlijke wijze de frustraties van Ripper, die alle tegenslagen en onrechtvaardigheden simpelweg niet meer verwerkt krijgt. Priscillia Ludosky, de alleenstaande vrouw die een petitie tegen de hoge brandstofprijzen begon, wordt vertolkt door Aicha Cissé met een menselijkheid en ook vastberadenheid die het ontstaan van de beweging typeren. Sara Vertongen sleurt het publiek mee in het complexe geweten van truckchauffeur Kelly. Pieter-Jan De Wyngaert vindt het evenwicht tussen de attitude van een agent en de kwetsbaarheid in een vader-zoon relatie. Elk personage heeft zijn eigen problemen, grote problemen als racisme en homofobie worden er op kleine momenten bij betrokken.

Naast de persoonlijke verhalen, toont Stijn Devillé ook alle aspecten van de gele hesjes als beweging. Ripper vertelt hoe snel de beweging groeide: als politici niet luisteren, moeten ze de zwijgende meerderheid kwaad krijgen. Met het gele hesje aan worden ze voor het eerst gezien. Toch wordt het meer dan verzet: mensen ontmoeten elkaar voorbij hun schaamte en vinden hun waardigheid terug in een familie die ze nooit hebben gehad. En zo wordt het gele hesje, zoals Priscillia het verwoordt, een tweede huid.

Radio, muziek en voertuigen

De pijnlijke realiteit wordt in schril contrast geplaatst met de honingzoete radiostemmen die over de blokkades rapporteren, maar hen ook bagatelliseren. De muziek van Geert Weageman en Prisca Agnes Nishimwe brengt dan weer wel de essentie van de beweging over. Met ongeziene overgave symboliseert Agnes Nishimwe het vuur van de beweging, de ziel die misbegrepen lijkt door de wereld.

Het nieuwstedelijk maakt zich de locatie eigen alsof ze nooit binnen hebben gespeeld. Ze hebben geen coulisse om zich achter te verbergen, in plaats daarvan lopen de acteurs door achter het publiek. De grens tussen wereld en theater vervaagd. Er komen brommers aan te pas, een vrachtwagen en een drone. Het theatergezelschap geeft blijk van flexibiliteit en creativiteit en speelt een stuk als nooit tevoren.

Geel hesje emotioneert, maar confronteert vooral en daarmee keert Het nieuwstedelijk terug naar de kern van theater. Leuven mag trots zijn op zijn stadstheater dat kwaliteit levert, zelfs in coronatijden, zonder aan gezelligheid in te boeten.