‘Maakt niet uit als je meisje of jongen bent; als je wil rocken, doe dat gewoon’

In de voorrondes was het nog wat speels, vrijblijvend en zonder druk. Maar afgelopen week, op de planken van Het Depot, vond de battle royale plaats. Van indie rock langs melodische rock tot zelfs instrumentale hard rock: dit was duidelijk een editie die volledig in het teken stond van rock in al haar facetten. Niet alleen de druk was toegenomen, paradoxaal genoeg was ook de kwaliteit en zekerheid van de bands toegenomen. ‘Iedereen is een winnaar’ is een cliché gezegde (en sommige bands staken er dan ook wel duidelijk bovenuit), maar als we de bands vergelijken met hun voorrondes, zijn het effectief ‘allemaal winnaars’.

Een intiem indie rock optreden

Isadore (Medica) mocht meteen de spits afbijten en zette de kwalitatieve toon voor de rest van de avond. In de vier maanden sinds de voorrondes was de groep er beduidend volwassener op geworden. Eerder wisten ze duidelijk nog niet goed of ze nu rock wouden brengen of niet, maar ondertussen hebben ze duidelijk hun ding gevonden. Hun set had een goeie variatie - van trage liefdesbalades tot snelle rock - en kon een sfeer bewaren die er in de voorrondes niet was. Ze hadden de rock van The National en wisten die te combineren met de variatie van Angus & Julia Stone, de intimiteit van Isbells en de speelsheid van Jack Johnson. ‘Zonder liefdesverdriet zou er niet veel muziek zijn’ wist de frontvrouw ons te vertellen. En dat omschrijft perfect de muziek van Isadore.

Een monotoon rock optreden

Tea With Tigers (VRG) begon meteen met de woorden ‘a broken heart is blind’, kwestie van het thema erin te houden. Ze begonnen dan ook akoestisch - wat verrassend was, aangezien de akoestische gitarist zijn arm gebroken had en nog in het gips zat - en bouwden gestaag op naar stevige rock, met een brave ondertoon. Jammer genoeg kregen we na die eerste climax en variatie niet veel anders te horen dan de brave rock die ze produceerden. Alles had akelig veel gemeen met hun voorrondes en er was weinig variatie te bespeuren in hun tracks. Ondertussen valt er geen enkel nummer meer te onderscheiden van de rest. De vibe zat wel goed: de frontvrouw stak er pit in en de basgitarist bezat een aanstekelijk enthousiasme aangezien hij duidelijk genoot van de aandacht die hij kreeg op het podium.

Een geïmproviseerd hard rock optreden

De smaak van het monotone was meteen weggespoeld toen de mannen van Billy Turner & the Fortune Tellers (Musicologica) aantraden. Terwijl ze in de voorrondes nog gewoon wat stonden te jammen alsof ze in hun living stonden, was het nu beduidend meer voorbereid - des te beter. De tracks werden aan elkaar gerijgd met een soort van filmnarratie - ter compensatie voor het gebrek aan zang. Daarmee zat het geheel ook beter in elkaar, waren de tracks beter voorbereid en kreeg de hele set een soort van spanning met zich mee. Die spanning werd dan weer gemakkelijk doorbroken door de rock die de mannen wisten te brengen: gevariëerd, hard, enthousiast en soms zelfs hyperactief. De drummer gaf zelfs zoveel van zichzelf dat hij tot 4x toe zijn cimbaal de grond in geslagen had - kwestie van zijn enthousiasme te bevestigen. De speelsheid sprong er dan ook van bij de voorman, die het publiek opriep om het podium te beklimmen en ons wist te melden dat hij open stond voor liefde in al zijn facetten. ‘Maakt niet uit als je meisje of jongen bent; als je wil rocken, doe dat gewoon.’ Wijze woorden, Billy, we zullen ze onthouden.

Een energetisch rock optreden

De frontvrouw van She Bad (Politika) had minder wijze woorden te delen. Tussen de liedjes in was ze wat schuchter en wist ze niet veel meer te zeggen dan ‘merci allemaal’, maar toen de gitaren begonnen te spelen gaf ze toch het beste van haarzelf. Haar aanstekelijk enthousiasme en krachtige stem ging perfect gepaard met het rebelse karakter van de scheurende gitaren en stevige tempo’s. Met een sound die ergens het midden hield tussen het rebelse van Le Tigre en de decibels van Gossip wisten ze toch enkele malen tot 103 dB te gaan - in een zaal waar de begrenzing normaal op 100 dB ligt. En terwijl de gitaren aan het scheuren waren, waren de teksten soms hartverscheurend. Noem het Daughter on A LOT of steroids. Hun set mocht dan wel geplaagd zijn door slecht gemasterde gitaren (sorry, geluidsman) en een niet al te best begin, toch wisten ze het optreden af te sluiten met een sterk einde en konden ze de foutjes uit het begin gemakkelijk doen vergeten.

Een melodisch rock optreden

Over vergeten gesproken: Insanity. (LBK) waren we wel bijna vergeten. Het concert had veel mee van de voorrondes, maar de artiesten gingen duidelijk gebukt onder de stress van het grote podium - met name de gitarist, die geregeld aan het sukkelen was. Hun sound vond het midden tussen het brave van Tea With Tigers en het rebelse van She Bad en kon daarom moeilijk als ‘hun eigen ding’ bestempeld worden. Ze brachten wel wat meer variatie dan die eerste en konden rekenen op een commerciële sound die altijd in de smaak valt bij het publiek, maar ook dan bleef het soms wat te braaf. Hun laatste nummer, 'Recharge', klonk veel als een nummer van Linkin Park, met meer rozenkleur en meer brave oooh oooh zanglijntjes. Spijtig, want deze band heeft duidelijk meer in zich. Volgende keer beter zeker?

Het verdict

Na een optreden van Mushroom Molly, de winnaar van vorig jaar, was het dan tijd voor de prijsuitreiking. De vierkoppige jury, met onder meer twee bandleden van het Leuvense The Lighthouse, mochten de twee hoofdprijzen uitreiken. De publieksprijs ging naar Tea With Tigers, de groep die al het langst bestaat en duidelijk een grote fanbase had doen afzakken naar het Leuvense Depot. De juryprijs ging richting She Bad voor hun aanstekelijk enthousiasme en volle overgave. Onterecht is het niet, maar zelf hadden we liever Billy Turner en zijn vriendjes zien winnen, of Isadore. Maar goed, wij kunnen ons ego strelen, aangezien we in de voorrondes She Bad al voorspeld hadden.

Volgend jaar zijn we er weer met meer muziek, en hopelijk is het dan even goed als het nu was. Om te eindigen met de woorden van She Bad: merci allemaal!