Lo-lee-ta: 'Genres zijn een beetje overroepen'

Lo-lee-ta; de naam rolt even vloeiend als hun dromerige muziek klinkt. Naar aanleiding van hun nieuwe single Cubist Painting zaten we samen met de bandleden om hun visie op kunst te bespreken. Ze hechten veel waarde aan authenticiteit, evenals aan gewoon doen wat ze graag doen. 'We willen de muziek voor zich laten spreken.'

'Tegenwoordig zijn genres een beetje overroepen', stelt gitarist en zanger Benji vast. 'Je kan heel veel stijlen in verschillende genres plaatsen, maar ook in geen enkel genre.' Het is inderdaad zo dat we in het Belgische muzieklandschap weinig bands gelijkaardig aan Lo-lee-ta vinden. Een kwalificatie als niche ligt dan voor de hand, hoewel hun muziek wel toegankelijk is.

Mainstream of toch alternatief

Of het Limburgse trio al dan niet specifiek naar het mainstream muzieklandschap wil trekken? 'Wij zijn daar persoonlijk niet zoveel mee bezig.' Toch wordt hun muziek hier en daar in de media opgepikt. Lo-lee-ta won de eerste editie van Soundtrack, en hun muziek werd al gebruikt in de VTM-Go serie Brak. 'Soms heb ik het idee dat we onszelf een beetje dwingen om niche te zijn, maar we zien dat er toch ruimte in de mainstream zit', reageert Marie-Laure, pianist en zangeres.

Hoewel de band nog maar enkele nummers uitbracht, kunnen ze al op verschillende interpretaties stuiten. 'Sommige luisteraars zijn meer gefocust op het melancholische, anderen horen er de diepste triphop in', vertelt Marie-Laure. 'We merken wel dat de nummers waar wij persoonlijk de meeste affiniteitmee hebben, ook het meest aanslaan bij de luisteraars.'

Dat is misschien te danken aan de abstractie die in Lo-lee-ta's teksten schuilgaat. 'Het is heel fijn dat sommige nummers abstract zijn, want dat betekent dat ze heel vrij zijn voor interpretatie', aldus Benji.

Identiteit en authenticiteit

'Mijzelf zomaar een kunstenaar noemen, vind ik heel pretentieus klinken', antwoordt Benji op de vraag. 'Ik maak iets wat ik mooi en leuk vind om te maken. Het is eigenlijk aan anderen om te beslissen of ze dat categoriseren onder kunst.' Wie de bandleden van Lo-lee-ta zijn, vinden we wel terug in hun muziek. 'We hebben niet het idee dat wij per se autobiografisch zijn en toch steekt daar veel van onszelf in', vult Marie-Laure aan. 'Uiteindelijk begint het proces bij jezelf.'

'Als band wil je wel aansluiting vinden bij een zo groot mogelijk publiek, maar eigenlijk blijft authenticiteit het belangrijkste voor ons.' Dat is erg merkbaar: tot nu toe plaatste Lo-lee-ta geen bandfoto op hun covers. Het geeft een extra gelaagdheid aan hun mysterieus klinkende muziek. 'Niet dat we volledig anoniem willen blijven, maar het is wel belangrijk dat we de muziek voor zich laten spreken en niet de gezichten die ze hebben gemaakt', besluit Benji.