Leuvens theatergezelschap blaast 25 kaarsjes uit

25 jaar dans, 25 jaar theater, 25 jaar virtuositeit, jeugdigheid en verbeelding. Er is er eentje jarig, jawel: het eigenste stadsgezelschap van Leuven blaast dit jaar 25 kaarsjes uit. Al een kwarteeuw biedt fABULEUS de inwoners van Leuven en omstreken voorstellingen waarin jongeren het beste van zichzelf geven in een professionele omkadering.

Het publiek kon door de jaren heen genieten van een sterk staaltje cultuur, maar ook de dansers en acteurs zelf leerden een hoop vakkennis bij en maakten er vriendschappen voor het leven. Een groot aantal bleef hangen in het kunstenveld of in de mediasector. Drie van hen geven een woordje uitleg over hun tijd bij fABULEUS.

Een warm bad

Op haar vijftiende werd Sofie Joan Wouters compleet onverwachts geselecteerd voor de voorstelling Witte rozen voor Carla (2003). Daarna volgden nog twee voorstellingen, Johnnieboy (2004) en Wolfsroedel (2006), totdat ze tijdens haar masterjaren voorrang gaf aan haar studie Burgerlijk Ingenieur-Architectuur.

De kriebel om op de planken te staan bleef echter hangen: 'Als architectuurstudenten gingen we een theatergebouw in Duitsland bezoeken om de structuur te bestuderen, maar ik besefte: ik wil gewoon op dat podium staan, ik wil gewoon spelen', blikt Wouters terug. En zo geschiedde: nadat ze haar diploma haalde, deed ze auditie voor de toneelschool in Maastricht en Arnhem. Uiteindelijk koos ze voor die laatste. Sindsdien is Wouters nog steeds werkzaam in de theater- en televisiewereld.

Volgens Wouters is die drang en durf om op een podium te staan grotendeels te danken aan fABULEUS: 'Het gaat veel verder dan hobbyisme. Je krijgt best veel verantwoordelijkheid op een jonge leeftijd, maar wel in een warm bad waarin mensen je ondersteunen en in je geloven. Dat neem je allemaal mee.' De stap naar het professionele werkveld werd zo een heel stuk verkleind.

Wouters rakelt met een warme glimlach herinneringen op aan haar tijd bij fABULEUS, toen nog in de molens van Orshoven: 'Als ik daar passeer, blijft het mij nog steeds een gevoel van thuis geven.' Ook vriendschapsbanden en zelfs vage contacten van toen hielden stand, al varieert dat van een vriendelijke 'hallo' tot professionele relaties. Samen met Hanne Struyf, met wie ze haar laatste twee voorstellingen speelde, richtte ze zo het gezelschap Hirngespinst op.

Die vriendschappen voelt ze vandaag nog sterk. 'Wat ik nooit zal vergeten: ik had een ontzettend Leuvens accent. Bij Witte rozen voor Carla had ik een zin, "Daar ligt een duif, een duif, daar op de plankenvloer in ons huis", en daar werd toen keihard mee gelachen. Onlangs plaatste ik een foto van die voorstelling samen met Katharina Smets, een mede-actrice en vriendin, op Facebook. Daar hebben een paar mensen van fABULEUS, waaronder Sofie Palmers, die zin op gereageerd. Zij weten dat dus ook nog altijd. (lacht)'

Intensiteit

In haar jeugd was fABULEUS een plek die er voor Sofie Palmers tussenuit schoot in Leuven. Als jongere waagde ze haar kans en deed ze mee aan de auditie van Meisje Niemand (2000). 'Dat was fantastisch', blikt ze terug. 'We kregen eerst een week theatertraining waarin zo'n tien sessies werden aangeboden aan een grote groep jongeren, waaruit ik dan later geselecteerd werd.'

'fABULEUS was toen pas begonnen', vertelt Palmers. Net zoals Wouters zijn de molens van Orshoven haar bijgebleven. Lachend denkt ze terug aan de blazer die moest worden aangezet om de koude ruimte te verwarmen: 'Om te repeteren maakte die te veel lawaai dus stond die eigenlijk bijna altijd uit.'

Haar eerste voorstelling herinnert ze zich als een intense ervaring. 'Er waren heel veel facetten die ik toen mocht aanraken; geweldig om op zo'n jonge leeftijd die kans te krijgen.' Op die manier stuurde fABULEUS mee het verdere verloop van haar carrière als actrice.

Ook de vriendschapsbanden die binnen fABULEUS gesmeed werden, zijn nog even standvastig vandaag. 'Ik ben nog steeds heel goed bevriend met Katharina Smets die meespeelde in mijn eerste voorstelling', verklaart Palmers.

Zo'n twintig jaar later, als coach binnen het project VAART (red. een traject waarin jongeren eigen performance uitwerken onder begeleiding), zag ze opnieuw diezelfde passie en intensiteit bij de fABULEUS-jongeren. 'Ik merk dat ze van nature aangetrokken worden tot het intens samenwerken met een groep waarin ze misschien iets meer zichzelf kunnen zijn. Jongeren kunnen hier meer hun eigen ding doen dan doorgaans op school het geval is.'

fABULEUS-feeling

Filip Tielens schreef zich zonder enige danservaring in voor de auditie van de dansvoorstelling Bachianas (2008): 'Ik herinner me nog dat ik ook voetbal speelde op dat moment. Daardoor was ik niet op elke auditiedag beschikbaar omdat ik soms een match moest spelen. Ze waren toen zo gefascineerd dat een voetballer auditie kwam doen.' Hij werd geselecteerd en stond later ook op de planken met de theatervoorstelling PITSERS (2009).

Nostalgisch denkt hij terug aan de allerlaatste voorstelling van PITSERS waarin de broek van een van de spelers openscheurde en hij samen met zijn medespelers zijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten. 'We zagen het allemaal gebeuren, maar we zaten in een scène waarin we het publiek muisstil en serieus moesten aankijken.' Na de voorstelling werd nog iets gedronken op de Oude Markt, die tijdens die opvoering helemaal was ondergesneeuwd: 'Een magisch moment.'

'De fABULEUS-feeling bestaat', oppert Tielens. Veel mensen begonnen ooit bij fABULEUS en werken nog altijd samen aan theater- en dansproducties. Tielens komt hen nog geregeld tegen. Met Marieke Dermul, die ook in Bachianas te zien was, trok hij naar New York om daar een documentaire te maken over World Pride. 'Niet iedereen gaat professioneel verder met theater en soms verlies je elkaar even uit het oog, maar je blijft wel ne fABULEUS'er.'