Lachen in Hawaï

In België lachen we met Nederlanders, blondjes en je mama. Zwarte humor wordt hier eveneens gesmaakt maar is pas écht populair in het duistere Scandinavië. Japanners lachen zich dood met wat over-the-top slapstick, Amerikanen lachen graag iemand uit en in Duitsland wordt niet gelachen. Dat laatste is een cliché, wel worden er anti-mopjes vertelt.

Verenigde Staten van Amerika

Uit onderzoek van professor Richard Wiseman, professor psychologie aan de universiteit van Hertfordshire, blijkt dat Amerikanen vooral lachen met grappen waarin iemand dom lijkt. Wiseman zocht via LaughLab.co.uk naar de beste mop ter wereld. 40.000 mopjes en anderhalf miljoen beoordelingen later was het duidelijk dat landen wel degelijk voorkeuren hebben voor een bepaalde soort grap.

Amerikanen gaven meer dan andere landen hoge beoordelingen aan grappen die inspelen op een superioriteitsgevoel. Een theorie over humor stelt dat het maken van een grap als doel heeft om zich beter te doen voelen over zichzelf en zijn eigen leven door met anderen te lachen. Die superioriteitstheorie beschreef Jimmy Carr in zijn boek The Naked Jape. Deze soort grappen bleek populair te zijn onder Amerikanen. Een Amerikaan lacht dus graag met het groeiende probleem van overgewicht bij Europese kinderen, of misschien toch maar beter niet.

Hawaï

Het Hawaïaanse schrift telt slechts twaalf letters. Daarom leent de taal zich perfect tot het maken van een hele stapel woordmopjes. Met maar enkele letters verschil tussen de woorden, zorgt een kleine aanpassing al snel voor een hilarische dubbele betekenis.

Daarnaast hebben etnische groepen op de eilanden elk nog eens hun eigen stereotype eigenschappen toegeschreven gekregen. De eilanders maken daarover blijkbaar al grappen sinds het midden van de vorige eeuw. Elkaar plagen is voor hen namelijk dé manier om met verschillen te leren omgaan. De inheemse bevolking is lui, de Portugezen zijn dom, Chinezen zijn gierig, Japanners stijf en nerdy. De Haole (mensen die niet afstammen van de inheemse bevolking of van volken die op de suikerplantages werkten) zijn saai. Deze stereotypen kwamen onder vuur te liggen omdat ze niet politiek correct zijn, maar de eilandbewoners begrijpen als geen ander dat het karikaturen zijn en geen feiten, zo schreef Harvey Mindess in The Hawaiian Journal of History.

China

‘De Chinese cultuur is heel divers, er is dus geen typische vorm van humor’, benadrukt professor Carine Defoort, gewoon hoogleraar Sinologie. Wel zijn woordspelletjes er heel populair. Met een kwinkslag verwijzen naar bekende spreuken zorgt voor algemene hilariteit. Omdat iedereen de grap begrijpt, voelt men zich deel van de groep, voor de verteller doet het deugd als anderen de grap begrijpen. Wie geen Chinese gezegden, schrijvers of filosofen kent, zal dus maar bitter weinig van de grapjes snappen.

Ook ongecultiveerde buitenlanders die er niets van begrijpen, zijn volgens Defoort een bron van humor voor de Chinese bevolking. 'Het wordt pas echt grappig als door foute uitspraak iets anders wordt gezegd dan bedoeld'. Ook in China wordt dus weleens gelachen vanuit een superioriteitsgevoel. Verder bepaalt het gezelschap welk soort humor gepast is. Anders dan bij ons zijn de meeste Chinezen keuriger in belangrijk gezelschap en bewaren ze hun meer gewaagde grappen voor thuis.