Klungelig, maar warm: Wina char­meert met Wat als ik iemand anders ben

Wat als ik iemand anders ben vertelt het verhaal van drie tieners die in het laatste jaar van de middelbare school zitten. Nieuwelingen Jessica en Ellis vinden vriendschap bij elkaar en bij buitenbeentje Tim. De twee meisjes zijn heel verschillend en komen ook van tegengestelde thuissituaties. 

De drie zijn onafscheidelijk, tot liefdesverklaringen roet in het eten gooien. Tim wordt verliefd op Jessica, maar zij verkiest Ellis. Tijdens het eindejaarsgalabal kiezen de meisjes eindelijk voor elkaar en vinden ook de vrienden elkaar terug; eind goed al goed. 

Het was de vraag of Winatoneel erin zou slagen om een interessante draai te geven aan deze bekende tropes. Met de complexe thema's en dramatiek kan Wina niet overtuigen, maar humor, een mooie cast en overtuigende sidekicks maken dat voor een groot deel goed.

Grote ideeën

Een theaterstuk over queer liefde mag er zijn, en dat was ongetwijfeld ook de insteek van Winatoneel. Deze insteek verborgen houden in hun promotiemateriaal, met een kleine hint verborgen in de titel, zorgde bovendien voor een leuke twist. 

Het plot miste echter focus. Naast Jessica's en Ellis' coming out wilden ze ook nog eens de reacties van diens families uitspelen. Ellis' ouders bevinden zich in een crisis, terwijl Jessica's familie dan weer warm en begripvol reageert. Het is een belangrijke problematiek, maar er is opnieuw niet genoeg tijd of ruimte om de consequenties ervan door te laten werken. 

En dan was er nog het love triangle plot met Tim, dat onder deed aan relevantie en te lijden had aan ongemakkelijke dialogen. Ondanks een verdienstelijke poging van Evren Wolter bleven de lijnen te vaak hangen in clichés, tot aan een 'liefste dagboek' toe. Bovendien leek de sterke titel 'Wat als ik iemand anders ben' naar veel meer emotioneel gewicht te hinten. 

Stereotypen slaan op hol

Toch was het allesbehalve een saaie bedoening. Wina pakte uit met een paar indrukwekkende sets en kostuums, en al bij al slaagden ze er in die snel en ordentelijk te wisselen. Het is een interessante keuze, aangezien veel toneelvoorstellingen tegenwoordig voor een minimalistische aanpak gaan.

Winatoneel gaat in hun inzending van dit jaar ook vollebak voor stereotypering. Jessica heeft een grote warme familie, Ellis haar ouders daarentegen zijn villains of the year. Op school zitten de populaire mensen en de nerds aan aparte tafels. 

Die opzet komt echter enigszins los in het tweede deel van het spel: de populaire jongens blijken eigenlijk wel klungelig, de meisjes best sympathiek. Gepest wordt er op deze middelbare school gelukkig niet, maar de friendly banter werkt verfrissend. 

Sympathieke sidekicks

Veel personages betekent ook een zeer omvangrijke cast, en kwam echt over als een warme vriendengroep. De hoofdpersonages konden goed overweg met de enigzins stroeve dialogen, maar je kon meteen merken dat ze beter speelden als ze de kans kregen om te improviseren. De uitvoering was soms wat stotterend, maar dat verbeterde wel doorheen het stuk.

Vooral Lisa Vandeweyer, die Jessica speelde, kwam helemaal los. Leonie De Clercq als Ellis maakte ook een mooie progressie en deed een verdienstelijke poging om de soms cringy lijnen te brengen. Lars Koops als Tim slaagde er niet helemaal in zijn personage veel diepte te geven, ondanks de knappe poging. Je merkte dat hij iets te oud was om een koppige highschooler te portretteren.

Toch konden vooral de bijrollen imponeren: leerkracht meneer Brabant, gespeeld door Sander Van den Eynden en vader Nico, gespeeld door Thomas Dirckx stolen helemaal de show. Ook Seppe Soete als nonkel Patrick, die om de haverklap over koffie begint, verdient een eervolle vermelding. Als een van hen op het podium verscheen, begon het publiek spontaan te lachen. 

Dat was dan ook het gevoel waarmee we de zaal verlieten: het was een verdienstelijke poging om een moeilijk thema te vatten, maar voorál een heel warme bedoening.

Gezien op 16 april in de Koelisse.