reportage> ‘We zijn een familie geworden’
Katechetika grote winnaar Interfacultair Theaterfestival 2019
Met vermoeide handen van zo'n tachtig keer applaus (87 aldus een goede bron), maar evenzoveel enthousiasme en vreugde, was de slotavond van IFTf de kers op de taart van een vruchtbaar toneeljaar.
Naar jaarlijkse gewoonte sierden vorige woensdag verkrampte duimen en afwachtende harten de tribune van de uitreikingsavond van het InterFacultair Theaterfestival. Alle blikken zijn gericht op de elf houten trofeeën die de tafel van het STUK-auditorium inpalmen: het materiële bewijs van het snoeiharde werk dat de kringen zonder uitzondering een jaar lang in hun voorstellingen hebben gestoken. Want iedereen weet: meedoen is belangrijker dan winnen. Maar winnen is bevredigender dan meedoen.
Met drie of vier nominaties per categorie koestert elke deelnemende kring de hoop niet met lege handen huiswaarts te gaan. Uiteindelijk is het Katechetika die de meeste nominaties weet te verzilveren: met maar liefst vier prijzen van de jury en de Vetoprijs op de koop toe, zijn het de theologen die 2019 als hun IFTf-jaar mogen betitelen. Glunderende gezichten en traantjes tot gevolg.
Applaus x 87
Na een inleidend woordje van Marguerite van LOKO Cultuur, die aan het einde van de avond voor al haar noeste arbeid overigens terecht een oorverdovend applaus krijgt, is het de beurt aan de vier juryleden voor de prijsuitreiking.
Over het algemeen kon de jury de humor, de actuele lijn en de verscheidenheid van alle stukken bijzonder smaken. Al nam die humor voor Laura Fonteyn bij momenten de ruimte weg voor het dieper graven naar rauwe emotie.
Babylon sleepte terecht de prijs voor beste teaser in de wacht. Met een slim lichtspel wist ze de perfecte sfeerschepping te creëren voor Nul (naar Agatha Christie’s And then there were none). Katechetika en Babylon werden genomineerd voor beste kostuum met een geslaagde minimalistische keuze voor zwart en wit, maar het was de bonte gekleurdheid van Medica die de jury kon overtuigen.
VRG/Ekonomika mocht met de geluidsprijs naar huis gaan. Niet alleen het blazen door een schelp, maar ook het percussie-effect van stokken zorgde voor de overwinning. Met een oproep aan de kringen om volgend jaar de visuele kolonisatie een beetje te doorbreken en meer voor audio-experiment te kiezen.
De beste grafische vormgeving werd uitgereikt aan de kring die ‘het meest professioneel ogende ontwerp’ tevoorschijn toverde, en dat was aMUZEment, met programma’s die toepasselijk in een eitje werden meegegeven (met een opvoering van DODO groot of land zonder ei).
Beste scenografie ging naar Katechetika, die met een paar dozen en attributen een volledig universum wisten te scheppen.
En de prijs voor beste bijrol gaat naar… de hoofdrol
De prijsuitreiking voor beste bijrol was sowieso een moeilijke keuze met een poel van talent om in te vissen, maar werd volgens de jury nog bemoeilijkt omdat hoofd- en bijrol niet steeds waren te onderscheiden. Toch ging Ellen Thys van Katechetika met de eer lopen, om Goneril met zoveel sensualiteit, valsheid en overtuigingskracht neer te zetten. Voor beste mannelijke bijrol kaapte Mathieu Lonbois de prijs dan weer weg wegens ‘meest subtiele spel’.
Amber Van Acker, oftewel de immer beminnelijke brillenkas Biggy, sleepte de prijs voor beste vrouwelijke hoofdrol verdiend in de wacht. ‘We moeten er geen geheim van maken dat je ervaring hebt, en dat is eraan te zien’, oordeelde een lovende jury. De manipulatieve, meeslepende en ontroerende Ortwin Lanssens toonde dan weer zoveel facetten binnen zijn spel als Edmund bij Katechetika’s King Lear dat de titel van beste mannelijke hoofdrol niet kon uitblijven.
VRG/Ekonomika mocht met de Heer der Vliegen de beste regie op haar naam schrijven. Met een regie die zo strak zat dat het in enkele scènes tot een hoogstaande choreografie werd, moesten Historia en Katechetika daar ondanks een nominatie het onderspit delven.
De prijs voor beste stuk ging uiteindelijk naar Katechetika. Een King Lear die droop van het acteertalent en van de overtuigingskracht, deed de theologen de meest gegeerde Bovenste Plank met recht boven het hoofd heffen.
En dan zouden we nog vergeten dat de cultuurredacteur van deze krant een pracht van een speech afleverde waarin – contra de tendens van vlijmscherpe recensies – de hoge kwaliteit van alle stukken de lucht in werd geprezen. Rotte tomaten bleven uit.
En we gaan nog niet naar huis
Een festival en competitie zijn niet goed gesloten als er geen receptie en afterparty op volgen. In de mooie Verbeeckzaal op de bovenste verdieping van het STUK staat cava in cavaglazen klaar (zowaar, een upgrade ten opzichte van de openingsavond) en stukken slagroomtaart op de koop toe. Zelfs doorwinterde Vetojournalisten beginnen dan even kritiekloos lof te zingen.
De avond wordt afgesloten met funky beats in STUKcafé. Na wat gepalaver en extra alcohol gaan de tafels na enige tijd aan de kant en de benen los. Nog later op de avond zakt het voltallige toneelgebeuren in stoet af naar de Oude Markt. Naar het schijnt wisten de danscafés niet wat er gebeurde met zoveel theatraal talent in hun rangen, maar helaas stoppen nieuwsreportages altijd voor het spannend wordt.
Alle organisatoren, deelnemers, juryleden en toeschouwers van IFTf 2019 mogen fier zijn op een mooie editie. De slotavond was de kers op de slagroomtaart.
