Jong geleerd, oud gedaan voor Lena Devillé

'dit verhaal
begint met 2 vliegtuigen
die zich in 2 torens boren
de paniek die uitbreekt
de angst
die maandenlang zal duren
en de mensen in hun huizen houdt.'

Met die zinnen startte Lena Devillé haar debuut op de planken. Ze was toen amper tien jaar oud. Negen jaar later studeert ze aan LUCA School of Arts in Leuven. Daar volgt ze de bacheloropleiding Drama: Spelen & Maken.

Na haar eerste performance wist Lena dat ze dit wou blijven doen. 'Nadat ik afgestudeerd was in het secundair onderwijs had ik eerlijk gezegd geen zin meer om nog veel te studeren. Ik wou iets doen, iets maken en spelen. Dat voelde haast vanzelfsprekend aan.'

De appel valt niet ver van de boom

De naam Devillé klinkt theaterliefhebbers misschien niet onbekend in de oren. Lena's vader, Stijn Devillé, is namelijk directeur en regisseur van Het Nieuwstedelijk, een van de drie stadsgezelschappen van Leuven. Ook haar moeder draait als artistiek leider en dramaturg mee in het gezelschap.

Hoewel je zou denken dat dat voor Lena de lat hoog legt, brengt het haar juist een soort van rust: 'Ze zijn voor mij een extra vorm van feedback, maar als ik hen vraag om gewoon als ouders te komen, dan doen ze dat ook.'

Drama is duidelijk Lena’s favoriete vorm van kunst, maar ze is ook een muziekliefhebber. 'Ik vind het zo mooi als muziek en toneel samenvloeien, niet per se in de vorm van een musical, maar eerder zoals filmmuziek een film ondersteunt. Ik vind het écht machtig als muziek op die manier een toneelstuk versterkt.'

Net zoals haar eerste stuk, Hebzucht, speelt Lena vaak ietwat zwaardere stukken en dat is niet altijd gemakkelijk. Zelfs wanneer je weinig raakvlakken hebt met je personage moet je proberen je de rol eigen te maken. Je moet je personage haast omarmen. 'Ook al speel je een slechterik, je moet een manier vinden om je rol lief te hebben.'

'Soms is het moeilijk om in je rol te komen, daarvoor helpt de opwarming heel erg. Maar het kan ook omgekeerd: soms is het net lastig om je personage weer los te laten na een optreden.'

Haar hart achterna

'Een kunstrichting volgen gaat misschien vaak gepaard met wat onzekerheid, maar het is ook gewoon een opleiding', vertelt Lena. Ondanks die onzekerheid heeft ze dus gewoon haar hart gevolgd. 'Het is niet altijd gemakkelijk om een passie te vinden. Dus als je iets vindt dat je écht graag doet, wacht er dan ook niet te lang mee. Uiteindelijk moet je gewoon iets vinden dat je kan volhouden zolang je werkt.'

Lena is jong op de planken gekropen, maar hoopt dat dus ook nog lang te mogen doen. 'Ik zie mijzelf later veel theater spelen. Ik zou het fijn vinden om ook theater te maken, maar aan een eigen gezelschap heb ik voorlopig geen behoefte. '

Ze ziet zichzelf ook niet direct vast in dienst bij haar ouders werken. 'Ik moet eerst mezelf kunnen ontdekken. Ik zou gekozen willen worden door mijn ouders omdat ze mij een goede actrice vinden, niet omdat ik hun dochter ben.'

Vier op een rij

We vragen de student om zichzelf te vierendelen: niets lugubers, geen zorgen. In plaats van om een ledemaat vragen we om een kunstwerk dat van invloed was op de creatieve carrière van het individu. Deze voorstellingen spelen een rol in de creatieve ontplooiing van Lena Devillé.

Het eerste werk dat je een fascinatie gaf voor je veld:

'Ik ga al heel lang naar het theater dus één werk kiezen is heel moeilijk. Maar als kind ging ik naar Sunjata, de leeuwenkoning van Mali, een voorstelling van hetpaleis en Pieter Embrechts. Daar bestaat ook een hoorspel van dat ik nog vaak beluister. Misschien uit nostalgie, maar het is ook gewoon een goed stuk. Het is een prachtig voorbeeld van plezier maken op het podium.'

Een werk waar je echt naar opkijkt:

'Vuur van Het Nieuwstedelijk. Dat is een herwerking van een waargebeurd verhaal over een brand in het Heilig-Hartcollege in Heusden-Zolder waarbij 23 jongens het leven lieten. Het volledige stuk is een monoloog, maar de acteur speelt wel verschillende personages. Het is een heel kwetsbare voorstelling. Daar kijk ik naar op: dat had ik ook graag willen spelen.'

Een werk dat je tegenwoordig inspireert:

'Onder andere Voorjaarsontwaken van WOLF WOLF. Die voorstelling werd gemaakt door net afgestudeerde acteurs. Zij verwerkten het gelijknamige stuk van Frank Wedekind uit de negentiende eeuw. De voorstelling is nog steeds ontzettend actueel. De manier waarop ze die herwerking aangepakt hebben, kan mij alleen maar inspireren. Ik had nog nooit eerder zulke jonge makers zoiets sterks zien neerzetten.'

Een werk waarmee je een leek zou introduceren:

'De voorstelling die het eerst in mij opkomt is Risjaar Drei, een stuk van Shakespeare – oorspronkelijk Richard III genaamd – dat herschreven werd in het Antwerps dialect door Olympique Dramatique. Er zit heel veel rijm in dat stuk, soms goede rijm en soms is het echt belachelijk, waardoor het weer grappig wordt.'

'Die rijm maakt het stuk ook voorspelbaar en toegankelijk. Daardoor verkocht het goed. Een nadeel is dat het wel een lang stuk is: de volledige voorstelling duurt zo’n twee en een half uur.'