RECENSIE IFTF
Janus sloeg de bal volledig mis met Dismental
Een levende ChatGPT, een obsessie voor ketchup en een dronken koning Filip. Dismental, de Engelse inzending van Janus voor het Interfacultair Theaterfestival (IFTf) had het allemaal, behalve een duidelijke verhaallijn.
Het twee uur durende theaterstuk ving aan met enkele woorden van een van de organisatoren: 'Verwacht niet te veel. Wij zijn geen professionals, slechts amateurs.' Weliswaar een gewaagde keuze om zo'n mededeling te doen, nog voordat het stuk van start ging. Zijn opmerking bleek al snel waar te zijn. Dismental sloeg op alle vlakken de bal mis.
Dismental miste een duidelijke verhaallijn. Bepaalde thema's kwamen te laat ter sprake, andere zelfs helemaal niet
Het stuk begon met een moord op een van de patiënten van NUTS, een ziekenhuis voor mensen met een 'lichte mentale beperking'. Een ijverige journalist die de moord onderzoekt besluit om een reportage te maken over dat ziekenhuis, in de hoop de zaak op te lossen.
Wanneer de andere patiënten, die onder andere lijden aan een obsessie met ketchup in spaghetti, een drang naar het rijmen of de neiging om slechte 'that's what she said' grappen te maken, toch normaler blijken dan gedacht, lijkt er iets mis te zijn met de situatie.
Futuristische elementen
Dé plottwist van de avond was een levende versie van ChatGPT. In een flashback zien we immers hoe koning Filip aan zijn chatbox vroeg om een systeem te bedenken dat van België een 'zuiver' land maakt. Dat de chatbox later ook echt tot leven zou komen had niemand verwacht. De chatbox werd echter verslagen toen die zich moest verifiëren als een mens. De mens lijkt dan toch te winnen van artificiële intelligentie. Een hoopvolle, maar voorspelbare boodschap.
Het publiek verloor al snel de aandacht, en begon te scrollen en swipen
Het theaterstuk speelt zich dan ook af in 2035. Het jaar waarin Andrew Tate, aldus Janus, strijdt voor het presidentschap. Dat element van tijd, wat toch redelijk belangrijk is, werd pas verteld aan het publiek in het tweede deel van het theaterstuk.
Dat was een van de vele voorbeelden waaruit bleek dat het geheel een duidelijke verhaallijn miste. Bepaalde thema's kwamen te laat ter sprake, andere zelfs helemaal niet. Ook sprong het theaterstuk vaak van de hak op de tak, waardoor het nog moeilijker werd om te volgen.
Zwakke timing
De overgangen tussen scènes verliep vaak onnodig traag. Het publiek verloor al snel de aandacht, en nam van de gelegenheid gebruik om wat te scrollen en te swipen. Ondanks dat de onderbrekingen het passeren van tijd moesten aanduiden, creëerden ze juist het omgekeerde effect. Ook toen plots bleek dat er al zes maanden verstreken waren sinds het begin van de voorstelling, bleef het publiek verward achter.
Vooral de internationale studenten konden zich inleven in dit theaterstuk
Ook de comedic timing van de grappen zat niet helemaal juist. Al was er gelukkig een geluidsband die dat moest compenseren. Die band speelde toepasselijke deuntjes, liet gebeurtenissen op de achtergrond horen en versterkte de acties van personages op bepaalde momenten.
Gericht op een ander publiek?
Vooral de internationale studenten konden zich inleven in dit theaterstuk. Veel grappen en punchlines waren dan ook naar hen gericht, en trokken het systeem van België in twijfel. Maatschappijkritiek kan in een theaterstuk als dit. Het is echter de vraag of dit zo expliciet moest gebeuren, zoals Janus deed.
Toen het hoofdpersonage steevast vaststelde dat er in België nooit iets gebeurt en hij beter in Nederland was gaan wonen, lachte het publiek instemmend mee. Ons Belgenhartje brak echter in twee.
Gezien op 29 april in de Verbeeckzaal van het STUK.
