Jank 17 doet vooral lachen

Geen Shakespeare of Ibsen voor de kunstwetenschappers, musicologen en archeologen, maar een zelfgeschreven stuk over een studentenkot in Leuven. Daarmee bewijzen ze echter dat die grote namen niet nodig zijn wanneer het doel van je stuk vooral is om het publiek aan het lachen te brengen.

Onder het motto 'als de muren konden spreken' is het centrale personage van de voorstelling een kamer in de titulaire Jank(straat) 17 - te lezen als 'jank een zeven/eens even'. In drie verschillende aktes zien we drie verschillende jaren van studenten passeren. De ietwat arrogante Korneel Caeperbaerdt in het jaar 1969 die een zootje maakt van zijn studies. Daarna diens zoon Johan in 2002, die uit eenzaamheid zijn heil zoekt bij een kartonnen Justin Timberlake. En ten slotte de leergierige Lisa in 2016.

(Tragi)komisch

Door de korte duur van elke akte krijgen we geen echte uitwerking van de personages te zien – al moeten we de keuze voor een klein anderhalf uur theater zonder pauze toejuichen. Die uitwerking wordt ingeruild voor een spervuur aan woordgrappen, slapstick en droge humor. Dat gebrek aan uitwerking zorgt dan wel voor stereotiepe personages – de arrogante rechtenstudent, de boze moeder, de onbegrijpende vader – maar de cast gaat mee in die clichés, waardoor de meeste grappen hun doel vinden.

Ook de soms ietwat emotieloze uiting van zinnen valt te plaatsen in het stuk; als kijker weet je immers niet of de monotone uitspraak te wijten is aan de nervositeit van de spelers of aan de sociale ongemakkelijkheid van de personages.

Wie zich nog het beste weet te onderscheiden, en die schroom van ongemakkelijkheid van zich afwerpt, is Cisse Staes als Korneel Caeperbaerdt. Als rechtenstudent speelt hij even overtuigend de geslagen hond wanneer moederlief erbij is, als de koele kikker tegenover kotgenote Cecilia. In de daaropvolgende akte trekt hij probleemloos de plunje aan van de verbitterde vader van de eenzame Johan.

Tragi(komisch)

Die tweede akte toont dat het stuk meer is dan een grollenspel. Achter de absurde façade van Johan en zijn kartonnen Justin Timberlake schuilt een schrijnend verhaal van een jongen die geen vrienden weet te maken, en het belang van hulp bij mentale moeilijkheden. Zonder belerend vingertje, maar met een (wrange) glimlach.

De voorstelling fietst ook haast achteloos langs de stress die studenten ervaren tijdens het studeren, de kotenmarkt en onbegrijpende ouderfiguren. Om daarna op een komische wijze over de spreekwoordelijke banaan uit te glijden en het publiek te blijven entertainen. De banjomuziek namen we er met gespeelde tegenzin bij.

Met Jank 17 bewijst aMUZEment vooral wat amateurtheater kan zijn: een pretentieloze komedie die de lachers al snel op zijn hand heeft en het publiek tevreden huiswaarts stuurt. Een geslaagde start van het IFTf!