Ithaka blaast 25 kaarsjes uit

Ithaka wordt jaarlijks georganiseerd door Leuvense studentenkoepel LOKO en zoekt telkens zijn toevlucht in een leegstaand monument. Dit jaar was dat het Luxemburgcollege in de Vaartstraat, dat een rijke geschiedenis kent. Het college werd gesticht als studentenresidentie, maar deed daarna dienst als onder meer militair hospitaal, slachthuis, gevangenis en internaat.

Het vervallen, ruwe pand blijkt een uitstekende expositieruimte te zijn. In plaats van gladgepolijste, witte museumwanden hangen foto’s hier tegen oneffen, afbladderende muren die verschillende lagen verf tonen. Krabbels en graffiti op de muren herinneren de bezoeker aan de ziel van het gebouw.

Bommabehang en fietslampjes

De ontdekkingstocht door Ithaka brengt de ene kamer na de andere erg verschillende kunstwerken. Foto, video, abstracte installaties, papier-maché … Voor ieder wat wils. ‘We zien hier mensen van elke leeftijd’, zegt Mira Caroen, stagiaire bij Ithaka. Niet enkel artsy fartsy studenten dus, maar evengoed gezinnen en oudere Leuvenaars. Een rondleiding met gids is echter aangeraden, want zonder uitleg zeggen de kunstwerken niet altijd veel.

In de bar en de lounge staat alles in het teken van recyclage. Oude zetels en tapijten, tweedehands koekoeksklokken en bommabehang met bloemen creëren een heerlijk ouderwets (en net daardoor ook heel hipsterish) salon.

In de bar wordt fietsschroot gerecycleerd tot krukjes en decoratie. Fietslampjes verlichten de tafels, een zadel en stuur bootsen een design hertenkop na. Punten voor originaliteit.

Ithaka is meer dan een expositie. Bezoekers kunnen er deelnemen aan workshops, genieten van livemuziek of komen brunchen. 'We merken dat we een breed publiek bereiken door zulke activiteiten', zegt Ana Schultze, cultuurcoördinator bij LOKO. 'Het is fijn dat de mensen nadien ook de tentoonstelling bekijken, want uiteindelijk willen we met Ithaka hedendaagse kunst toegankelijk maken voor iedereen.'

Slamsucces

Dinsdagavond worden de kunstwerken even gelaten voor wat ze zijn en verzamelen taalliefhebbers in de bar voor een poetry slam. Van een divers publiek is echter geen sprake meer. De bar is meer dan goed gevuld, maar bijna uitsluitend met jongeren. Het koppel van middelbare leeftijd dat aan een tafeltje zit te praten, vertrekt wanneer de eerste artiest van wal steekt.

Vier poetry slammers geven het beste van zichzelf. Petit Jean en Btrix komen als eersten aan de beurt en krijgen de toeschouwers gemakkelijk mee. Daarna verslapt de aandacht even, maar bij het laatste optreden, van Anke Somers, is iedereen weer vol oor. De jonge slamster zit nog maar net in het vak, maar wordt meteen warm onthaald. Het publiek moet meermaals lachen en beloont haar met gul applaus. Als het handengeklap een maatstaf mag zijn, is de avond zeker geslaagd.