Intouchables remastered: een roadtrip doorheen clichés

In Green Book rijden de virtuoze zwarte pianist dr. Don Shirley en arbeider Tony Vallelonga door het zuiden van de VS van concert naar concert. Tony Vallelonga (ook wel Tony Lip genoemd, vanwege zijn vermogen tot ‘bullshitten’) is ingehuurd om dr. Shirley verplaatsen, maar vooral ook om dr. Shirley te beschermen bij de vele racistische incidenten die zich zullen voordoen. Van tevoren lijkt dit toch een gewaagde onderneming, zeker omdat Vallelonga zelf eveneens niet vrij is van racistische trekjes. Meer en meer blijkt het echter een behoorlijk productief partnerschap te zijn.

Niet alleen in professioneel opzicht, ook op persoonlijk vlak kunnen de twee elkaar goed helpen. De stijve dr. Shirley weet zich niet goed raad in de informele contacten, terwijl Vallelonga wel wat beschaving kan gebruiken. Tijdens de reis nemen ze het beste van elkaar over, wat tot een paar hilarische scenes leidt. Zo heeft dr. Shirley nogal moeite met het vele (ongezonde) eten van Vallelonga, totdat hij ontdekt dat gebraden kip van de Kentucky Fried Chicken toch best lekker kan zijn. Als culminatie van de ontspanning gooien ze samen de botjes vrolijk door het raam. Wanneer Vallelonga’s milkshake naar buiten vliegt wordt op bevel wel even teruggereden.

Vuisten en brieven

Tegelijkertijd leert dr. Shirley Vallelonga het belang van waardigheid. Zelfs tijdens de meest brutale racistische gebeurtenissen blijft dr. Shirley onbewogen. Vallelonga zelf gaat daarentegen wel geregeld op de vuist, wat leidt tot een nacht in de cel. Ook met het schrijven van brieven helpt dr. Shirley hem, tot groot genoegen van Vallelonga’s vrouw Dolores. Het zorgt al met al voor een groeiend wederzijds respect voor elkaar.

Hoe ontroerend ook, toch is er wel wat aan te merken op het verhaal. Allereerst is het allemaal wel erg lineair. Waar Vallelonga eerst nog twee bekers weggooit, waaruit twee zwarte loodgieters hebben gedronken, corrigeert hij aan het eind iemand die dr. Shirley een neger noemt. ‘Mission accomplished’ lijkt de filmmaker te willen zeggen. Bovendien is de bonding tussen de twee hoofdpersonen toch licht cliché. Echt onverwacht wordt de film nooit.

Daarnaast lijkt het draaiboek bijna compleet geleend lijkt te zijn van de Franse hit Intouchables. De vastgeroeste intellectueel die wordt bevrijd door de ruige man van de straat, het ontsnappen uit de opgelegde sociale hokjes, het lijkt allemaal gewoon al eerder gedaan. Zelfs concrete gebeurtenissen lijken op Intouchables geïnspireerd, zoals de gestolen gelukssteen, respectievelijk het Fabergé-ei in het Franse equivalent. Verschillend is natuurlijk wel dat de huidskleuren nu omgewisseld zijn.

Wie een vermakelijke en ontroerende film wil zien, vol met goed spelende acteurs, moet vooral naar Green Book gaan. Verwacht evenwel toch geen catharsis.