Interview met Charlotte Vandermeersch

“Ik heb eigenlijk zelf aan mijn mede-acteurs Joris Van Den Brande en Jan Sobrie gevraagd of ik mocht meedoen,” vertelt Charlotte Vandermeersch lachend. “Ze wilden schrijven op basis van Woody Allen en dat leek me interessant. Bovendien wilde ik graag schrijven voor theater. Ik wist niet of ik dat kon, maar voelde me veilig om dat bij die jongens te proberen.»

Welke rol speelt Woody Allen precies in de voorstelling?

Charlotte Vandermeersch: «Onze grootste inspiratiebron is zijn onbehouwen om met realiteit om te gaan. I hate reality. Woody Allen leeft meer in zijn verhalen dan in het echte leven. Vanaf het moment dat die verhalen zullen wegvallen, gaat hijrap dood zijn, denk ik.»

«Daarnaast hebben we enkele elementen uit zijn films gehaald. Zoals de schrijver uit Deconsructing Harry, die zijn eigen leven gebruikt om over te schrijven. We willen zo een ode brengen aan de verbeelding en hoe die maakt dat je soms beter om kan met het echte leven.»

Is het als acteur verleidelijk weg te vluchten in een andere wereld?

Vandermeersch: «Dat is helemaal wat je doet, maar da’s de max (lacht). Als het een triestigere wereld is dan je eigen wereld, dan is dat bijna therapeutisch. Er zit altijd iets in wat je zelf hebt meegemaakt. Al ga je zo soms wel door een dieper dal dan in het echt. Soms is het echter helemaal loos gaan. Puur escapisme, je moet aan niets denken.»

Je werkt regelmatig samen met je vriend, regisseur Felix Van Groeningen. Kan je dan wel wegvluchten?

Vandermeersch: «Felix en ik zijn allebei escapisten, die verdwijnen in ons werk. Daarom is het net leuk om ergens samen deel van uit te maken. Je zit dan allebei in die trip. Zo bivakkeerden we tijdens de opnames van Felix’ nieuwste film Belgicaop een lelijk appartement in Gent. We lieten de rekeningen opstapelen en verwaarloosden alles.»

Is een toneeltekst volledig af voor de voorstellingen?

Vandermeersch: «Bij Woody was dat de hel. We hebben twee maanden geschreven om dan tot het besef te komen dat we al die dingen niet los konden combineren in een sketchshow, en tegelijk ook geen verhaal hadden. Dan denk je: shit, wat nu. Na een zomerstop hebben we beslist om er een verhaal van te maken en zeven weken later was het première. Heftig.»

Grietjesrollen

Je doet veel televisiewerk. Is er een productie waar je echt trots op bent?

Vandermeersch: «Het is eigenlijk altijd maar interessanter geworden. Ik kwam uit school als blonde griet en kreeg in het begin gewoon grietjesrollen. Na een tijdje wilde ik meer diepgang. Ik wilde hele heftige of hele onnozele dingen spelen. En toen kwamen Wat Als? en Deadline 14/10.»

«Het ding is, eenmaal je een rol hebt gespeeld die redelijk heftig en dragend is, wil je daar niet meer onder zitten. Ik wil gerust kleine dingen doen, maar die mogen creatief gezien niet minder interessant zijn.»

Even terugkomen op die grietjesrollen. Wordt er teveel getypecast?

Vandermeersch: «In Vlaanderen gebeurt dat meer dan in Hollywood. Daar werkt het met sterren. Die moet je strikken om überhaupt een film te kunnen maken. Je vist iemand uit de poule en vormt die om tot dat karakter. Als de ster te oud is, dan plakken ze daar wel een neus op.»

«Bij ons is dat niet zo. Hier zoeken ze iemand die in het profiel past. Bijvoorbeeld iemand met lang blond haar (grijpt haar haar vast), terwijl ik daar eigenlijk ook gemakkelijk iets mee kan doen.»

Frustreert jou dat?

Vandermeersch: «Op zich heeft dat ook voordelen. Als je minder bekend bent, krijg je sneller kansen. Kijk naar Bevergem, dat zit niet vol met bekende gezichten en toch werkt het. Het moet ook kwalitatief in verhouding zijn. Ik heb zeker niet te klagen.»

Theater zuigt meer

Geeft televisiewerk evenveel voldoening als theater?

Vandermeersch: «Alleen als het echt intens is, zoals bij Deadline 14/10. Een theaterstuk zuigt meer. Dan is die intensiteit er elke avond opnieuw. Al is dat natuurlijk soms onverbiddelijk. Ook als je geen zin hebt, moet je er staan.»

«Ik wil eigenlijk vooral beter worden en denk dat dat via theater ook echt gebeurt. Vaak ontdek je dingen op toneel, die dan jaren later opbrengen. Al komt die kans om dat te laten zien dan niet altijd. Soms denk je, ik ben er klaar voor, maar komt er niets op je pad. Of omgekeerd, dat twee mooie jobs overlappen.»

Wat heb je zoal moeten weigeren?

Vandermeersch: «Ik ga binnenkort iets raars doen. Met Lazarus spelen we vanaf april een bewerking van De broers Karamazov, maar ik ga ook meedoen in De premier van Erik Van Looy. Eerst kon ik de twee combineren, maar nu is de film verschoven.»

«Ik zat er zwaar mee in de knoop. Het is een beetje kiezen tussen je ambitie en je vrienden, maar tegelijk loopt dat door elkaar. Ook met de film heb ik iets op persoonlijk vlak en het is ook mijn ambitie om iets uit te bouwen met een groep.»

Hoe heb je uiteindelijk gekozen?

Vandermeersch: «Niet (lacht). Ik ga mijn rol bij Lazarus delen met Alice Reijs. Ik schrijf mee aan de voorstelling, maar zij gaat het grootste deel van de repetities op zich nemen. Dat moet ik uit handen geven. Tijdens de voorstellingen wisselen we af.»

«Ik ga me dus kapotwerken, maar daar heb ik voor gekozen. Dikwijls zegt mijn gezond verstand: je moet kiezen. Maar dat kon ik niet, ik ben altijd al gulzig geweest (lacht).»

"Woody" is een co-productie van Lazarus en Theater Antigone. De voorstelling speelde op dinsdag 8 december in Leuven.