Interuniversitaire Literaire Prijs sluit af met elegantie

Na twee digitale edities vindt dinsdag 16 mei de 45ste editie van de Interuniversitaire Literaire Prijs plaats in de Universiteitshal. De majestueuze Jubileumzaal vormt de setting voor een elegante avond vol poëtisch en prozaïsch lekkers.

De schrijfwedstrijd van Kring Babylon, de studentenvereniging voor Taal- en Letterkunde, die in het verleden talenten als Anne Provoost en Saskia De Coster op de kaart zette, is een vaste waarde in het literaire landschap. Laureaten winnen niet alleen een geldprijs, maar krijgen ook de unieke kans om hun werk te publiceren in DW B, het toonaangevende literaire tijdschrift. Dit jaar telde de wedstrijd maar liefst 122 inzendingen.

Uit die inzendingen worden op de slotavond de laureaten bekendgemaakt. Hoewel het decor nogal formeel aandoet, slagen de creatieve uitspattingen van de auteurs en de charmante presentatie – verzorgd door Fien Vandevoorde en Ruth Van Hecke – erin de strakke enscenering te doorbreken.

Behoud het plezier

De avond wordt geopend door dichteres en beeldend kunstenaar Dominique De Groen, die over het plezier van schrijven vertelt. Haar pleidooi om alle regels omtrent literatuur overboord te gooien en ieder zijn eigen ding te laten doen is mooi, maar langdradig. De speech komt al snel prekerig over en slaagt er niet in de aandacht van het publiek te behouden.

Maar wanneer De Groen overschakelt op de voordracht uit haar dichtbundel Offerlam, blijkt meteen waarom zij de uitgelezen spreker is om de categorie poëzie in te leiden. Haar poëzie is gevat, actueel en zit boordevol humor. Het is duidelijk dat ze zelf plezier heeft gehaald uit het schrijven over gesmolten koala's, diamantendildo's en een houterige Britney Spears. Dat noemt men dan practice what you preach.

Dan is het tijd voor de eerste laureaten. Voor poëzie, traditioneel de populairste categorie, waren er 57 inzendingen. Hannah Boekestijn kaapt de eerste plaats weg met Nachtkalf. Haar voordracht bewijst dat die beloning terecht is. De gedichten zijn treffend en herkenbaar, maar bevatten tegelijkertijd het nodige tikkeltje ironie. 'Mijn huisbaas wil mijn huis niet isoleren, want het gaat toch opwarmen', galmt het door de zaal. Herkenbaar, niet?

Schrijven is en blijft een worden

De categorie proza wordt aangekondigd door schrijver Frederik Willem Daem. Hij besluit wijselijk om het kort te houden. Dat weerhoudt hem er niet van om in enkele woorden de essentie van het schrijverschap te vervatten, namelijk dat het 'een worden is, en een worden blijft. Ook als je gedebuteerd bent.' Een schrijfwedstrijd als deze is volgens hem maar een stap in een eindeloos proces van worden.

Dat sommigen al iets dichter bij dat worden staan dan anderen, toont Thibault Coigniez, de eerste laureaat proza. Met Onkenbaar Logboek schrijft hij een mysterieus en intrigerend verhaal over iemand die onderweg is, of dat tenminste lijkt te zijn. 'Verhalen zijn tussenstops, geen metgezellen', klinkt het.

Nog voor zijn voordracht waarschuwt Coigniez dat hij geen geboren verteller is. Zijn stem heeft inderdaad moeite om de afstand te overbruggen, waardoor verschillende delen van het verhaal verloren gaan in de zaal. Spijtig, want de fragmenten die het publiek wel bereiken, getuigen van een enorme kwaliteit en taalgevoeligheid.

Afsluiten in stijl

De laatste spreker die het podium bestijgt, is Maravilha Munto. En dat doet ze met présence: haar down-to-earth en genaakbare houding charmeert de zaal meteen. Met haar spoken word over lief zijn voor jezelf windt ze het publiek volledig rond haar vingers. Ze beëindigt haar zelfbenoemde TED-talk met een besliste 'kunst is voor iedereen anders'. Ze is een sterke afsluiter, die misschien beter in het begin had gestaan om het publiek op te warmen.

Munto's Engelse uitroepen door haar lezing heen maken de overgang naar de uitreiking van de categorie Engelstalig. Daar komt Nelson Morus als eerste laureaat uit de bus. Hij wordt door de jury gelauwerd voor zijn bevreemdende verhaal over geschilderde kerststallen, paardenporno en de christelijke of biologische vader.

Met die laatste uitreiking komt de ILP slotavond al na anderhalf uur tot een einde. Dat is een pak sneller dan de pre-corona edities, waar de voordrachten afgewisseld werden met een muzikale bijdrage. De thema's aangekaart door de gastsprekers, die vorig jaar zeer sterk waren, lieten ons deze keer wat op onze honger zitten. Inhoudelijk had het evenement dan ook tot een hoger niveau getild kunnen worden, of toch hoger dan het belang van schrijfplezier.

Toch zet de 45ste editie van de Interuniversitaire Literaire Prijs weer een geslaagde slotavond neer. Op enkele inhoudelijk gemiste kansen na, brengt het een avond vol literair vertier, en doet dat klassevol en nagenoeg feilloos. Met de uitreiking zorgt ILP voor een feestelijk sluitstuk, dat een onverbloemde ode aan de taal is. En dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Een welgemeende proficiat aan Kring Babylon, en in het bijzonder aan Fien Vandevoorde en Ruth Van Hecke, is meer dan verdiend. Terwijl het publiek op de receptie nog nageniet van een glaasje cava, kijken wij al uit naar de volgende editie.